Een buurvrouw strompelt voor mij de lift in en ze vertelt dat het buiten fris is. Ik kon dat niet beamen want ik moest nog naar buiten maar het blijkt gewoon lekker weer. Vanmorgen ben ik naar de winkels gaan lopen. Dat doe ik wel vaker als ik me pilletje nog niet heb gehad. Ik moest alleen even bij de groentepik zijn voor het gezonde groenvoer.
Ik sla linksaf en loop langs de vijvers, een rechte weg van een paar honderd meter lang. Aan de overkant is men bezig een flat te renoveren. Verderop staat iemand met een machientje de randen van het zojuist gemaaide gras bij te werken. Gek eigenlijk, ik kom helemaal niemand tegen behalve dan die vrouw die zich op een fiets met volle tassen voort ploegt; zo te zien tegen de wind in terwijl er helemaal geen wind is. Bij de groenteboer koop ik bukboontjes, andijvie en aardbeien. Aan de verkoopster vraag ik of ze nog zuurkool uit het vat hebben. “Nee.” Zegt ze: “Daar is het nu het seizoen niet voor.” “Maar er liggen wel winterpenen.” Opperde ik. “Dat is heel wat anders.” Zegt ze. Tegen deze vrouwenlogica kan ik niet op en ik laat het maar zo.
Op de terugweg kom ik een buurman tegen met zijn hondje. Wij groeten elkaar kort. Er lopen vogels op de weg, waarschijnlijk op zoek naar rupsen die uit de bomen vallen. Net op tijd vliegen ze weg om niet plat gereden te worden door een jakkerende automobilist. De man van die graskantjes zit op een bank een shaggie te draaien. Ik ben weer bij de ingang van onze flat en kijk in de brievenbus: leeg! De lift staat beneden klaar en zelfs hier op deze uitgelezen samenscholingsplek voor hangouderen staat niemand. Als ik thuiskom is het koffietijd.
Eindelijk is het dan lekker zomerweer in deze eerste zomerweek en ineens nog erg warm ook. Dus fluks naar buiten gestiefeld en mijn longen vol zuigen met de verkwikkende geuren van deze eerste zomerdag. Één dag maar want Nederland kennende zal zoiets nooit langer dan één dag duren. Mijn euforische gevoelens beginnen al te tanen als er een buurman in de lift stapt en vriendelijk lachend opmerkt: “Wat is het warm hé buurman? De temperatuur is ineens te hoog voor ons mensen en dat had wel wat geleidelijker had gekund.” Ik mompelde iets terug want ik ben niet zo’n fan van dit soort gelul over het weer en zou dan het liefst chagrijnig willen reageren met: “Laat mij d’r effe buiten!”
Bij de ingang van onze flat staan een paar buurvrouwtjes te praten. Zij zien mij aan komen lopen en dachten een slachtoffer gevonden te hebben om over het weer te praten en dus: “Wat is het warm hè buurman.” Lachen ze bijna in koor tegen mij. Ik lulde met ze mee en zei dat de temperatuur ineens te hoog is en dat het wel wat geleidelijker had gekund. Dat leverde mij enkele glimlachjes op. Meer niet gelukkig.
Ondertussen krijg ik het idee dat dit het gesprek van de dag gaat worden met iedereen die ik tegenkom.
Afijn, ik zet de wandelpas er in en ga op weg naar de groentepik. Onderweg loop ik een paar kraaien tegemoet. Ze huppen afwachtend kijkend achter mij aan, hopend op een paar fijngeprakte pinda’s. Had ik dat geweten dan … Maar helaas. Want weet je: Kraaien zijn namelijk spionnen uit een andere wereld en brieven daar alles door wat wij hier goed of verkeerd doen. Je kunt ze lijmen door ze geprakte pinda’s te voeren en tegen ze te praten. Gelul? Daar zou ik maar niet zo zeker van zijn.
Afijn, aangeland bij de groente’boer’ en daar gaan we weer …: “Wat is het warm ineens hè meneer vind u ook niet? Het had geleidelijker moeten gaan want dan went een mens er sneller aan.”
Godsamme, nu kan ik niet meer tegen dat gelul en ren met me tassie als een snelwandelaar terug naar huis zonder nog acht te slaan op vriendelijk groetende buren of verwachtingsvol huppende kraaien. Ik loop alles straal voorbij want voor je het weet beginnen ze weer over het weer en dat het weer geen weer is met zulk warm weer.
Ik nestel mij op het balkon in de zon en ruk een blik Grolsch open. Eigenlijk best warm zo in die hete zon. Maar het is zo ineens, hè?
Mijn oom is dood. Mijn tante ook trouwens, eigenlijk iedereen die als familie zijnde ooit om mij heen toefde zoals vader, moeder, vrouw, kind, oma’s en opa’s, nichtjes, vrienden en vriendinnen. Alles heb ik al weggebracht. Maar er gloort licht aan de horizon want er schijnt nog ergens een familietak van vaders kant te bestaan die nog niet ontgonnen is door mij. Reden te meer om eens in het verleden te duiken en te zoeken naar onbekende bloedverwanten.
Ik voer mijn naam in bij het zoveelste genealogie programma en druk op ‘zoek’. Eerst gebeurt er niets, waarom ook. Maar dan verschijnt de eerste naam: mijn eigen naam lees ik daar. Dan zie ik de tweede naam en dat is ook mijn naam alleen de datums kloppen niet. Meer namen komen er binnen, zoveel zelfs dat het niet meer op het scherm past en ik moet scrollen om ze allemaal te kunnen lezen. De oudste naam laat een geboortedatum zien van 1773, dan 1844, 1867 en tenslotte 1947 want dat ben ik zelf. Merkwaardig om te zien dat ik al zovaak geboren ben en even zoveel keren ben overleden, behalve die laatste keer dan want die moet nog komen.
Sinds een paar jaar ben ik op zoek naar mijn familie maar mijn onderzoek was ondertussen aardig vastgelopen. Vorig jaar kwam ik op het lumineuze idee om eens een begraafplaats te bezoeken waar mijn voorvaderen zouden kunnen liggen. Na enkele dorpjes vond ik mezelf en dan sta je toch raar te kijken. Nieuwsgierig geworden liep ik alle paden af maar vond verder niemand met mijn naam en ik ging terug naar mijn vermeende voorvader. Mijn gedachten dwaalden af en terwijl ik daar met lege handen stond kwam er een oud vrouwtje aanschuifelen en zij hield naast mij stil. “Ik heb jou nog nooit gezien hier, kun je het vinden?” “Ik zoek mijn familie.” Bromde ik. “Die zal je hier niet vinden.” Zei de vrouw: “Deze zijn allemaal dood.” De oude vrouw die in het zwart liep en aardig op leeftijd was keek mij met een paar lachende en opbeurende ogen aan. Ik vertelde haar dat alle gegevens op de steen kloppen met mijn naam, tot op de letter maar alleen de datum klopt niet. “Ach ja.” Zei ze: “Dit was de laatste van deze familie dus hier hoef je niet verder te zoeken. Maar in deze streek heeft bijna iedereen deze naam dus zal zoeken niet eenvoudig worden, jongeman.”
Hierna liep mijn onderzoek weer vast.
Via genealogie las ik een bericht van een tipgever waarin mijn naam voorkwam en reageerde er direct op. Toen ik antwoord kreeg bleek dit eindelijk het juiste spoor te zijn. Maar de laatst levende link die de oude familie en ook mijn vader nog gekend moeten hebben bleek te zijn overleden dus ook hier greep ik weer mis. Er stonden meerdere namen op die lijst van mensen die allemaal waren ontsproten uit diezelfde voorouder uit 1773 wiens mijn naam ik draag, maar allemaal geschreven met dikke rode letters. Er onder stond geschreven dat de rood gekleurde namen niet benaderd mochten worden in verband met de privacy. Na dit gelezen te hebben liep ik als een ijsbeer door mijn hol en bonkte met mijn kop tegen de muur. Eindelijk heb ik ze gevonden en dan mag ik ze niet benaderen, alleen per telefoon is nog mogelijk maar als ik niet weet in welke stad of dorp ze wonen waar moet ik dan zoeken? Zoals Zadkine’s standbeeld ‘De verwoeste stad’ in Rotterdam de bommen staat tegen te houden, zo stond ik verwensingen omhoog te schreeuwen. Niet dat het iets oplost maar het lucht op zoals ook het schrijven van dit epistel lucht geeft.
En toch heb ik er eindelijk eentje ontmoet met dezelfde kenmerken als mijn vader. Mee gepraat en ons verleden de revue laten passeren. Of het noodlot ermee speelde weet ik niet want na een jaar dat wij ons hebben leren kennen overleed hij. Dan ben ik de laatste naamdrager die het licht mag uitknippen?
Op drukbezochte verjaardagsvisites zitten mannen op rechte stoelen en komen op gegeven moment met een moorkop op de knieën te spreken over voetballen. Ik kan nooit echt meepraten, want ik weet zo weinig van voetbal. Ik weet lang niet wat andere mannen blijken te weten. Veel van wat zij beweren begrijp ik niet eens. Spraken ze maar over autoracen dan kon ik m’n steentje bijdragen, maar het is opmerkelijk hoe weinig er op verjaardagen over autoracen wordt gesproken. Soms krijg ik de aanvechting het gesprek over voetballen te onderbreken en een emotioneel gedicht voor te dragen. Zoiets is toch mooier dan het aangaan van een verhitte discussie over de waarheid achter de sportkeuring. Ik durf echter niet. Men vind mij al zo week zoals ik de slagroom uit mijn moorkop lepel, gedoemd tot zwijgend toehoren. Eigenlijk hoor ik op zo’n verjaardag bij de vrouwen en niet bij de mannen. Ik zou inderdaad graag bij de vrouwen zitten maar dat geeft praatjes.
Op iedere verjaardag is er wel een nichtje met wie ik wel zou willen spreken over leven in het algemeen. Het hare en het mijne in het bijzonder maar in familie verband krijg je al gauw een stempel opgedrukt van een oude oom die niet wil deugen. Ik ben bijvoorbeeld ooit kort heel gelukkig geweest met mijn eerste auto, een Fordje. En later mijn duurste auto: een luxe Rover VandenPlas 3500 V8 met een open dak dat ook dicht kon. In die Rover besefte ik pas hoe weinig het zomert in Nederland. Met kort geluk bedoel ik dat een auto snel went. Andere mannen wennen blijkbaar nooit aan hun auto. Hun auto blijft voor hen het feest van de verrassing. Er is altijd wel iets aan hun auto waarover valt uit te weiden en die kans laten zij zich niet ontnemen.
Op de laatste verjaardag waar ik met een moorkop op een rechte stoel zat had ik warempel ook iets feestelijks. Het feest was enkele dagen eerder al thuis begonnen. Ik kreeg de rekening thuis betreffende de autoverzekering. Normaal kijk ik daar nooit naar en betaal de nota direct zonder te kijken naar het bedrag. Ik mocht immers eens schrikken van de premie want ik wil eigenlijk niet meer schrikken van dingen die onvermijdelijk zijn. Wat in me voer weet ik niet maar ik las de nota. Ik zag het bruto bedrag dat in die tijd tegen de 600 Euro aanliep, wat in principe toch wel iets is om van te schrikken. Maar in één oogopslag las ik dat ik in werkelijkheid maar 300 Euro hoefde te betalen. Er was mij (de-wonderen-zijn-de-wereld-nog-niet-uit) een korting toegekend van 50 %! Het is toen nog een vrolijke dag geworden met saucijzenbroodjes en zo. Zoveel bonus heb ik mijn leven nog niet gehad. Ik was eigenlijk altijd iemand met malus.
Tot op een verjaardag enkele jaren geleden een neef mij uitlegde dat je eigenlijk niets moet claimen want dan wordt je bonus hoger en gaat je premie omlaag. Dat heb ik toen goed in mijn oren geknoopt. Geld verdienen willen we immers allemaal. Nietwaar? Enerzijds claimde ik niets meer zodat ik rondreed in een auto vol deuken, krassen en een afgebroken antenne. Maar anderzijds keek ik nog steeds niet naar de nota van de verzekering, bang voor wat ik zou ontdekken.
Dit jaar viel tegen wil en dank mijn oog op die nota en wat lees ik? Een korting van 50 procent! Je begrijpt dat ik tijdens de volgende verjaardag opeens op mijn praatstoel zat en in geuren en kleuren vertelde ik over wat ik had bereikt door jarenlang niets te claimen en hoeveel ik daarvan nu beter was geworden. Ik kreeg daarbij een hemels geluksgevoel. Eindelijk kon ik op gelijke voet met al die mannen meepraten.
Het vreemde was dat ze mij zwijgend aankeken. Toen ik was uitgejubeld was het nog enige tijd stil. Daarna verbrak één aanwezige de pijnlijke stilte en zei: “Met Feijenoord gaat het de laatste tijd ook niet echt goed”. Ik heb nu het bange vermoeden dat er iets verkeerd is gegaan. Maar wat?
Zo’n dag dat je niet weet waarover je schrijven moet. Moet? Nah … moeten is ook weer zo’n groot woord maar het is meer de gewoonte om elke week mijn kromme gedachtegangen neer te pennen. Maar nu is de koek even op, de pen is leeg. Ik zit dom voor mij uit te kijken naar een lege word pagina en trommel met de vingers van mijn rechterhand ongeduldig op het bureau tot mij iets te binnen schiet. Rechterhand ja, want ik ben een linkshandige muisvasthouder. Of zou ik misschien eerst een lekker borreltje inschenken met een plakkie worst erbij? Ook al zo’n gewoonte op de zondag rond twaalf uur. Maar ja het vult de dag en de tijd verstrijkt er ongemerkt mee.
Tijd! Daar zeg je zoiets. Een uitdrukking die niet te definiëren valt. Want wat is tijd eigenlijk? Volgens de geleerde meneer Eensteen is tijd onlosmakelijk verbonden met ruimte en niet van elkaar los te koppelen. Aldus zijn E=MC2 formule. Oorzaak en gevolg zijn onderdelen van de chaostheorie binnen die tijd, maar niet aan elkaar gebonden omdat ze niet tegelijkertijd plaatsvinden. Manmanman waar heb ik het nou toch weer over?
Maar hoe begon dat eigenlijk allemaal? Onze tijd en ruimte als gevolg van die oerknal? De in April 1990 gelanceerde Hubbletelescoop vloog met circa 23.000 km/uur (!!!) naar het begin van het heelal, voor zover dat waarneembaar is. Ondertussen maakt hij elk etmaal een foto van het heelal met al de zichtbare sterren en planeten. Meer dan 50.000 foto’s maakte hij die hij naar de aarde seinde. Uit de verstreken tijd tussen de foto’s bleek dat het heelal aan het uitdijen is en wel met 70 km/sec per Megaparsec!! Ter verduidelijking komt 1 Megaparsec overeen met 3,26 miljoen lichtjaar. En een lichtjaar is het product van het aantal seconden in een minuut, maal de minuten in een uur, maal de uren in een etmaal en dat maal 365 dagen wat neerkomt op een 300.000 km/sec. En dat maal 3,26 miljoen. Dat is dus 1 Megaparsec!
Als je dat ‘uitdij’ proces omkeert en het heelal laat krimpen dan is het begin van het ‘oer-heelal’ niets anders dan een loeihete rode speldenknop ergens in het …. Ja waar eigenlijk. Of zou er nog een heelal bestaan waarin die speldenknop rond tolt?
Afijn dus een slordige 13,7 miljard jaar geleden ontstond ons heelal met een oerknal. Het zal nog een slordige 9,4 miljard jaar duren eer onze aarde, zon, maan en sterrenstelsels ontstonden en wij vandaag de dag met de snelheid van het licht terug kunnen kijken naar dat oerbegin. Maar wat is er in die tussentijd gebeurd vraag ik mij af. Hoeveel ‘werelden’ zijn er mogelijk ontstaan in die tijd? Tijd? Ja tijd en ruimte zijn immers onlosmakelijk verbonden volgens die Eensteen knakker. En als onze wereld al 4,3 miljard jaar bestaat hoeveel generaties zijn ons dan voorgegaan op deze wereld? Want onze generatie mensen bestaat volgens de bijbel en onze huidige geleerden pas vanaf Adam & Eva en dat is ongeveer sinds 12.000 voor Christus. Maar in al die miljarden jaren daarvoor dan?
Oké ik draaf door vind ik en stop om mijn warrige denkraam aan dit bestand toe te vertrouwen want het roept meer vragen op die wie dan ook ooit zou kunnen beantwoorden. Dus neem ik nog een lekker slokkie van mijn borreltje maar me glaasie is weer leeg. Tijd voor nog een borrel dus.
En die onlosmakelijke ruimte? Haha bij de koelkast!
Glurend door een venster zie ik een man aan een bureau zitten. Het schijnsel van een druipende kaars op een houten standaard geeft de man spookachtige schaduwcontouren. Er hangt een zwak rokende pijp uit zijn mondhoek die soms kauwend verhuist naar de andere mondhoek. Rooksliertjes van de brandende pijp kringelen in het schijnsel van de kaars omhoog. Op een oude Brother schrijfmachine typt hij zijn verhaal; briesend van woede zo te zien.
In die woede kleunt hij met grote halen de letters via de toetsen op papier. Ongenuanceerd tikt hij er op los. Kaf en koren schrijft hij neer zonder aanzien des persoons. Een vrouw die hem vraagt even te stoppen met schrijven om op de bank koffie te komen drinken vangt bot. Tegenover hem zie ik een ander raam. In dat raam bewegen takken van een boom heen en weer. Regen klettert tegen dat raam. Maar wat schrijft deze man? Wat veroorzaakt zijn vermeende woede? Is het zijn gedrevenheid of zijn ijver? Het wereldgebeuren? Zijn verleden dat persé op papier moet? Of zijn het recente ontwikkelingen zoals heeft zijn vrouw een ander of gaat zijn maîtresse vreemd? Wie zal het zeggen.
Er staat een mok met een links oortje naast hem en hij neemt er een slok uit. Wat zou er in die mok zitten? Koffie? Thee? Water? Sterke drank? Vragen die onbeantwoord blijven en de fantasie van de lezer op hol doet slaan. Tenzij die man een dwarsligger is. Want dwarsliggers heb je nu eenmaal nodig om elk spoor recht te houden.
Vanmorgen even een brief gaan posten. Mijn buurvrouw ziet dat en merkt op: “Zo zeg, dat is lang geleden dat ik een brief van iemand kreeg.” “Daarom schrijf ik een brief aan mezelf.” Zeg ik. “Oh wat leuk.” Lacht ze. “En wat staat daar dan in?” “Geen idee.” Zeg ik: “Ik heb hem nog niet ontvangen.”
Als ik mijn rondje loop doemt er een kaal zandlichaam op met enkele grondverzetmachines. Druk bewegende mensen en een vrachtauto die op de werkbrug voor een geopende en naast het pad geplaatste slagboom wacht. Er was al een witte kantoorcontainer geplaatst en drie lege vlaggenstokken waren ingegraven. Vandaag dus twee vlaggen met de bedrijfsnaam van de aannemerscombinatie aan de masten hijsen. Alles werd nog eens goed aangeveegd en strak gewalst. Nu, op deze vroege ochtend, wordt de slagboom verplaatst naar een loos stukje zand. Zomaar ergens lijkt het. Op het laatste moment wordt de derde vlag gehesen: de Nederlandse.
Mensen komen druk gebarend aangelopen in schreeuwende oranje en gele outfits met bijpassende gekleurde helmen. Alles glanzend nieuw natuurlijk. Een straffe wind blaast het zand over het talud en de aanwezigen. Een helm waait weg. Handen worden voor ogen gehouden tegen het opwaaiende zand. De slagboom wordt met de hand omhoog geduwd en de wachtende vrachtauto rijdt nu door de ceremonieel geopende slagboom en stopt even verderop. Fotografen knippen er naar hartenlust op los. Applaus volgt. Vanuit mijn locatie is er zowel voor als achter de slagboom niets anders te zien dan zand.
De aanwezigen lopen groepsgewijs weg en stappen in klaarstaande glimmende limousines. Portieren worden door strak geklede mannen opengehouden en na het instappen van de hoogwaardigheidsbekleders weer gesloten. Achter elkaar rijden zij de woonwijk uit. Meteen hierna worden de vlaggen gestreken en de masten weggehaald. En dat in een tempo dat vele malen hoger ligt dan toen zij geplaatst werden. Een shovel tilt de slagboom op en rijdt er mee weg. De kantoorcontainer wordt eveneens verwijderd.
Het veld ligt er verlaten bij.
Daarna worden de dagelijkse werkzaamheden hervat. Niets van die ceremonie is er nog, anders dan een strak gereden opstuivend zandlichaam. Van op afstand is er geen geluid waarneembaar en lijkt het een surrealistisch schouwspel waaronder de signatuur van Salvador Dali niet zou misstaan.
Maar ja er is in elk geval ‘iets’ officieel geopend.
Tringgggggggggggg …. Schaars gekleed open ik de deur: “Mogen wij een paar minuten van uw tijd vragen om ……” “NEE!!!!! Ik heb geen tijd. Ik kom net me nest uit en dan mot ik eerst koffie waarna ik pas aanspreekbaar ben, dus NU EVEN NIET!” Chagrijnig knal ik de deur dicht.
Twee weken later: Tringgggggggggggg …. Ik open de deur en: “Mmogen wij een paar minu……” “NEEEE!!!!!Ik heb geen tijd want ik sta net onder de douche en nu sta ik hier een kou‘tje te vatten.”
Maar hoe relatief is tijd eigenlijk vraag ik mij af. Terwijl ik dit overdenk lig ik op de bank en staar naar de hemel en laat mijn gedachten hierbij de vrije loop. Tijd wordt pas relatief als je er bij stilstaat. Vreemde paradox eigenlijk. Het schouwspel van de wind, die de wolken langs de blauwe hemel drijft en ze snel in andere vormen doet veranderen, zorgt ervoor dat ik langzaam in slaap val.
Er staat iemand tegen mij te praten. Wat hij zegt hoor ik in eerste instantie niet. Dan dringt het langzaam tot mij door: er volgt een dialoog over tijd. Het gaat over hoe ik met mijn tijd om ga; dat ik nergens tijd voor heb of voor mijn part ergens hoe dan ook tijd voor vrijmaak. Haast, haast, haast altijd maar die haast en geen tijd hebben; geen tijd hebben voor niets. “Maar beste man.” Zei de stem: “U leeft nu in de tijd dus u hebt nu alle tijd die u zich maar wensen kunt.” Niet begrijpend keek ik hem aan. “U voert vele nietszeggende argumenten aan om te vluchten in uw denkwereld. Behalve dat tijd relatief is wat kunt u mij nog meer vertellen over tijd?” “Nou uuhhhhh …. hm …” Verder kwam ik niet. “En dat bedoel ik nu: u bent verblindt door uw eigen visie, vakblind bent u. Het wordt tijd dat u uw tijd opnieuw leert waarderen.”
Een bonk maakt mij wakker. Ik was van de bank gelazerd en kijk beteuterd hoe ik als niemendal hulpeloos op de grond lig. Inmiddels zijn er donderwolken zichtbaar en de regen valt met bakken uit de hemel. Uit een hemel die ik zojuist nog de hemel in prees. Mijn grijze cellen evalueren het gebeuren en laten mij beseffen dat ik inderdaad in de tijd leef en de tijd heb; zelfs meer tijd dan ik mij wensen kan. Immers: hoeveel seconden leef ik al, hoeveel minuten, hoeveel uren, hoeveel jaren? Zou ik dan binnen dit gebeuren niet een paar minuutjes kunnen vrijmaken voor een ander, voor een medemens? Nu heb ik de kans, ik ‘heb’ nu de tijd.
Als ik straks de pijp uit ben, dan pas heb ik geen tijd meer; dan ben ik eeuwig. Of niet?
Een zonnige zondag en het voelt buiten in de zon al warm aan. Een dergelijke lentekriebels verhogende dag is een uitgelezen moment om mijn vervoermiddel eens grondig uit te mesten. Gepakt met stofzuiger die voor deze gelegenheid is voorzien van een lege zak en met een verlengsnoer dribbel ik naar beneden. Het verlengsnoer loop ik uit naar de kelder en steek de stekker in het stopcontact. Ik open de beide deuren van mijn Fiat en de achterklep maar de motorkap laat ik dicht. Alles staat bij een grote schoonmaakbeurt van de auto altijd wagenwijd open maar motorkappen behoren dicht te blijven. Onthoudt dit.
De voor en achtermatjes haal ik eruit om ze netjes bij de bosjes uit te kloppen en leg ze zolang naast de achterwielen neer. Met alleen de slang aan de stofzuiger zuig ik de vloer schoon en kom zuigendeweg allerlei dingen tegen die het feitelijke karwei een beetje tegenwerken. Voorwerpen als takjes en kerstboomnaalden die nog in de achterbak liggen, papiertjes, de asbak waar nog sigarettenpeuken in liggen van medereizigsters en boomblaadjes. Tijdens mijn werk kijk ik door het stuurwiel heen, schuin over het dashboard naar het balkon aan de overkant. De overbuurvrouw is op haar balkon bezig om haar bloembakken opnieuw in te richten en ze op te hangen aan de haken. Zij loopt in een korte broek waaronder haar ranke benen fris en fier uitsteken wat op zich, van haar uit bezien, een voorteken is dat de lente er wel degelijk aankomt.
Mijn stofzuiger maakt rare gedempte geluiden omdat er iets klem zit in de zuigleiding. Ik zet hem uit, koppel de slang los en meteen valt er een berg rommel uit op mijn schone vloer. Na wat geschud en gepeuter kan ik door de slang naar het andere eind kijken. Ik koppel de slang weer aan en zuig selectief de vloer schoon en deze keer gaat het goed. Alles ziet er weer Spic & Span uit.
Ohw ja, ook nog even het dashboardkastje leegmaken herinner ik mij net op tijd. Na het klepje geopend te hebben haal ik de spullen eruit en vind dingen als een ijskrabber, een Woody Woodpecker die ooit aan mijn spiegel hing en een cassettebandje die ik beter mee naar boven kan nemen want dat is heden-ten-dage nostalgie. En achterin het dashboardkastje, daar ligt nog een knoop van dat jasje van …., ach laat ook maar: dat zijn herinneringen aan vervlogen tijden.
De vloermatjes leg ik weer op hun plaats, rol het verlengsnoer op en sluit de portieren. Een andere buurvrouw heeft waarschijnlijk het licht gezien in mij want zij begint ook haar koets te stofzuigen. Als ik voorbij loop hoor ik haar mopperen dat de slang verstopt zit en hierbij kijkt zij mij aan. “Had jij daar geen last van?” Vraagt ze. “Nee, maar ik zie wel dat jij een klein zuigmondje heb.” Zonder af te wachten tot zij uit haar auto stormt ren ik de lift in want als buurvrouwen eenmaal gefrustreerd raken …….
Leuningbijter 
Je moet ingelogd zijn om een reactie te plaatsen.