
Je herkent het vast wel, dat afspraakje met een onbekende vrouw; een blind date. Een date waar ik alleen mee geschreven heb in een chatbox; meer niet. Dus geen idee wie zij is of hoe zij er in het echt uit ziet. Want laten wij wel zijn: je kan nu wel schrijven dat je maatje 38 hebt maar ondertussen wel 150 kilo wegen. Uitkijken geblazen dus.
Te vroeg voor de afspraak smijt ik mijn voertuig in een parkeervak op een terrein waar zij haar voorkeur voor uitsprak. Nog meer uitkijken dus. Ik sluip onopvallend tussen andere auto’s door om mij een stuk verderop te positioneren en wacht af op de dingen die komen gaan.
Een klein wagentje zoals zij mij omschreven heeft draait de parking op. Het hoofd achter het zijraampje is groter dan het raam zelf, dus dat beloofd wat. Zij stapt uit, gooit het portier dicht en sluit af. Zoals zij eruit ziet en hoe zij zich voortbeweegt valt zij bij mij niet in de categorie “Dame”. Dat is het eerste min puntje. ’s Jezus, wat een paard.
Ik loop op haar af en roep haar naam. Misschien speelt zij nu ook toneel net als ik. Verbaasd kijkt zij om en komt met uitgestrekte armen op mij af. De knuffel die ik van haar krijg perst het laatste beetje lucht uit mijn longen.
Wij nemen plaats in het lokale etablissement en vangen aan met koffie. Zonder taart want die zit al tegenover mij.
Terloops neem ik haar op en vel mijn oordeel over haar; dat zij haar best doet ten spijt. Maar nee, dit is niks voor mij. Zij trekt haar jas uit en meteen zie ik een grote tatoeage op haar onderarm. Dat is haar derde min punt. Het tweede min punt is namelijk dat ze er fysiek en qua outfit niet uitziet.
Kijk, ik vind dit nu altijd moeilijk om mee om te gaan, met zo’n situatie. Ik bedoel: sta ik op en loop meteen via de achterdeur weg? Nee! Want ik wil ook niet dat men dat bij mij doet, maar wat moet ik dan verzinnen om hier snel een einde aan te maken? Ik denk na terwijl zij door kwekt over het leven in het algemeen en dat van haar en van mij in het bijzonder. Dan ineens vraagt zij wat ik van vrouwen in het algemeen vind en uiteraard van haar. Want daar gaat het haar uiteindelijk om.
“Mwah ik hou wel van een mollige vrouw met rood haar.”
“Mollig … Mollig”? Kakelt zij met overslaande stem. “Ga je lekker? En rood haar heb ik al helemaal niet, dit is blond haar. BLOND!” Wijzend op haar hoofdtooi geeft zij mij te verstaan dat zij beslist niet gecharmeerd is van mijn complimenteuze uitlatingen. Maar ach jongens: het had allemaal erger gekund.
“Nou ja kijk.” Zeg ik, “Misschien druk ik mij verkeerd uit want doorgaans denk ik iets genuanceerder over vrouwen. Wat ik eigenlijk bedoelde te zeggen is dat ik vlak ga voor vrouwen met van die aangeschroefde handjes en armpjes. Begrijp je?”
Ze staat op, trekt haar jas aan en briest nog een enkele valse opmerking in mijn richting. Op de parking zie ik haar met haar charmante landmeters-pas voorbij lopen. Eins-Zwei-Eins-Zwei ….
Ik kijk de andere kant op en zie de serveerster aan komen lopen.
“Doe mij maar eens een lekker tap biertje.” Zeg ik lachend.
“Hahaha …” Lacht ze. “Is ze nu kwaad?“
“Zal mij een worst zijn.” Antwoord ik.
“Worst heeft zij al genoeg gehad.” Gniffelt het serveerstertje. “Die zit hier een paar keer per week met elke keer een ander.”
Ik bekijk de serveerster aandachtig van top tot teen en denk er het mijne van. Daar zou ik best vier weken ruzie voor over hebben.
“Kun je het zien?” Vraagt ze? “Jij bent net als die anderen, ik dacht even dat u een heer was maar nee.”
“Ik? Een heer? Maar dat ben jij ook niet zo te zien.”
Vrouwen zijn vandaag niet aan mij besteed. Het zit mij niet mee. Ik reken af en scheur terug naar huis. Met een ferme borrel in de hand evalueer ik deze dag.
Vrouwen zullen altijd wel een mysterie blijven.
©Prlwytskovsky.