Morgen is het Pasen, een dag als alle anderen. Vanmorgen zag ik op TV de Paus in een rolstoel die de ceremonie van de kruisweg wegens zijn gezondheidstoestand moet laten voor wat het is. Op andere zenders zag ik mensen staan zingen waar ik geen reet van kon verstaan, wie weet in het Koeterwaals?

Vroeger ja, toen was het huis versierd met van die kleine gele kuikentjes en bloesemtakken. Ex had dan ook nog eens dingen verstopt die ik dan weer op moest zoeken. Gelaten deed ik daar dan aan mee want moeder en schoonmoeder zaten vol verwachting te kijken hoe ik mijn hersens suf peinsde om onder dat gezoek uit te komen. Maar nee ik onderging gelaten mijn lot en vond na het hele huis overhoop gehaald te hebben één klein chocolade kut-eitje. Onder luid gejuich werd mij medegedeeld dat er nog veel meer verstopt waren.
Nou en, kan mij dat schelen. Als je die zo nodig wil hebben ga je ze zelf maar opzoeken.
En ja, dan ben ik weer een spelbederver volgens de toehoorders. Maar het kon mij ook allemaal niet schelen want ik wist dat later op de dag de neefjes en de nichtjes kwamen die in zeer korte tijd het hele huis afsnuffelde en daarbij dingen vonden die ik allang vergeten was maar ook die berg verstopte chocolade paaseieren boven water haalde.
Vandaag de dag is het andere koek dan ei.

Gisteren bijvoorbeeld heb ik mijn eigen eieren maar verstopt want ik moet toch wat. Maar omdat ik teveel gezopen had heb ik niet goed gekeken waar. Vanmorgen heb ik het halve park omgeploegd maar niet één ei vond ik terug.
Vroeger had ik een bepaald gevoel met Pasen zoals ook met Pinksteren en Kerst maar tegenwoordig is dat niet meer. Met het wegvallen van familie en vrienden verwaterd dat gevoel. Elk gevoel eigenlijk. Het enige gevoel dat ik nog heb is het gevoel als ik met een hamer op mijn vinger sla.
Er zijn vandaag zelfs geen duiven om weg te jagen om mijn frustraties op bot te vieren.

©Prlwytskovsky.