Mijn slagersvrouw

Sinds mijn laatste bezoek aan de slagersvrouw een paar maanden geleden trakteer ik haar op een bezoekje van mij. Vandaag wil ik een varkenshaasje, beuling en beenham. De slagersvrouw staat achter de toonbank en ziet mij binnenkomen. Ze glimlacht vriendelijk en ik knik terug, gelaten wachtend tot ik aan de beurt ben. Dan komt de slagersvrouw op mij af waarmee ze mij kan helpen.
Hoe bedoelt u, vraag ik?
Hè begin nou niet weer, ik ben je grappen al ontwent en het gaat net zo lekker vandaag.
Oké, ik beloof mij te gedragen en bestel mijn vleeswaren. Bijna fluitend legt zij de gevraagde spullen op de toonbank en kijkt mij hierbij met lachende ogen aan. Ze wilde gaan afrekenen maar zover was ik nog niet.
Krijg ik geen plakje worst van je, anders stop je me altijd vol met plakjes worst en nu krijg ik niks?
Daar staat ze dan met een mond vol tanden.
Een vrouw naast mij keek mij aan en vervolgens naar de slagervrouw: ik heb nog nooit een plakje worst van jou gehad zei de vrouw, doen jullie dat dan?
De slagersvrouw kijkt mij aan en zeg: zie je nou met je grappen, nu kan ik de hele voorraad aan plakjes gaan snijden en weggeven: je wordt bedankt!
Nou uuhhh zeg ik, ik wil alleen maar leuk doen.
Ga alsjeblieft weg roept ze, ik heb je al weer meer dan genoeg gezien.
Ik trok de deur achter mij dicht en voor de etalage wachtte ik nog even tot ze naar mij keek en wierp haar een kushandje toe.
Ze lachte en ging verder met haar werk.

Om de hoek staat de fietsenmaker voor zijn deur en hij veegt zijn handen af aan een poetsdoek, hij knikt naar mij en ik knik terug.
Eigenlijk een hele gewone dag dus eigenlijk.

©Prlwytskovsky.

Wandeling door Schiedam

Dwalend mijmerend loop ik door mijn stad, op zoek naar niets eigenlijk. Het centrum manifesteert zich door leegstand van winkels en biedt een troosteloze aanblik. Vroeger ja, toen ik nog jong was kon je hier over de hoofden lopen.
Via de Grote Markt wil ik naar de Hoogstraat maar bedenk mij en loop door de Brede Marktsteeg naar de Schie. Ik passeer de groene peperbus. Die bus werd ik als kind altijd mee bang gemaakt dat ik daar een hele week in moest zitten als ik stout was. Aan de overkant zie ik het zakkendragers huisje en het pand waar ooit een slijperij in was gehuisvest. Bedrijvigheid is er niet waar te nemen maar wel staan overal bloembakken om het geheel op te fleuren. Een glasblazerij prijst zijn waren aan maar er is niemand om ze te kopen.

Ik draai mij om en loop de Nieuwe Sluisstraat op naar de Dam. Vanaf de Beursbrug zie ik twee brandweerwagens voor de Korenbeurs staan en er lopen enkele brandweermannen rond. Dit beeld, in deze omgeving, roept herinneringen bij mij op en langs de Korenbeurs loop ik de Dam op. Ik ga linksaf naar de Korte Haven. Beneden op de hoek stop ik en kijk de haven af. De boom op de hoek van de Okkersteeg staat er nog. Weliswaar heel erg scheef gegroeid en de huizen zien er ook nog hetzelfde uit. Het muurtje waarachter ooit de bedrijfsgarage was, daar waar Piet dagelijks met zijn vrachtauto naar binnen reed, ziet er nieuw uit maar nog herkenbaar.

Ik loop verder en ben ter hoogte van de ingang van de nieuwe woonhuizen. De toegang doet mij stoppen met lopen, met denken en ja zelfs even met ademen. Ik leun tegen een meerpaal aan en kijk gebiologeerd naar de toegangspoort. Een uitgesleten marmeren stoepsteen verteld dat hier meer dan honderd jaar mensen hebben in- en uit gelopen. De stenen boog van de toegang is ook bewaard gebleven. Ik mijmer en zie na een dag hard werken weer bekende mensen naar buiten komen. Piet Woudenberg, Doris Nieuwaard, Jan in’t Veld, Kees Wuister en mijn vader. Hij zet zijn fiets tegen de pui en sluit de deur af. In mijn herinnering zie ik mijzelf weer naar binnen zie lopen. Ik kreeg dan altijd een handje drop of laurier (lik) poeder, of een stuk zoethout.
Maar hoeveel voetstappen staan er eigenlijk op deze stoep en wat is hun verhaal? Het verhaal van een pand ergens uit 1690 dat gebruikt werd als branderij voor de Schiedamse jenevers en destijds bekend stond als ‘De Dubbele Adelaar’.

Aan deze bedrijvigheid kwam abrupt een einde door een allesvernietigende brand. De oude karakteristieke gevel stortte zich daarbij vermoeid zuchtend in de Korte haven. Een periode werd daarmee afgesloten.

Daar zit ik dan, voor die toegang en het is net alsof ik hierdoor zomaar in het verleden kan binnenstappen maar een modern bellenblok weerhoudt mij daarvan. Met moeite trek ik mij los uit mijn mijmering en loop terug naar de Sluis. Het brandweerpersoneel is er nog evenals de twee brandweerauto’s. Bijna staan zij op dezelfde plek als op die laatste dag in Mei, in 1968.

Terug loop ik over de Korte Dam en kijk even bij nr.5 naar binnen, daar waar ooit het kantoor was gehuisvest. Maar het is onherkenbaar geworden.
Geëmotioneerd loop ik terug naar mijn auto en rij weg uit het verleden.

©PeVerBeek.

Er is meer …

Wandelend en mijmerend loop ik door de polder. Laantjes in en laantjes uit. Hoe ik uitgerekend hier op deze plek terecht ben gekomen weet ik niet maar ik sta aan een waterkant, naast een rietkraag en kijk naar het langzaam voortkabbelende water. In de verte kwaakt een eend. Een stenen paaltje staat vlakbij, ik loop er naartoe en ga erop zitten.

De heerlijke rust van deze idyllische plek doet mij terugdenken en ik herinner mij de mooie jaren die ik hier doorbracht. Terug naar het verleden, en ik zie de roeibootjesverhuur weer, met dat kleine terrasje waar een verfrissing werd geschonken. Hoe mooi waren die keren dat ik daar zat, met haar. Onze gesprekken destijds, het kijken in elkaars ogen, het eerste blozen; die eerste aanraking en die vonkjes.
Maar niets van dat alles is er van over; niets anders dan alleen een herinnering. Ja, het eilandje is er nog wel, en ook het water maar dat kabbelt lang niet meer zo mooi als het ooit deed.

Ineens sta ik in dat water. Naast de rietkraag sta ik tot aan mijn middel in het water. Hoe kom ik hier? Vraag ik mij af. Ik wil teruglopen maar voel dat ik dieper word vastgezogen in de bodem. Steeds verder voel ik mij in de bodem zakken en als ik tot aan mijn schouders in het water sta dan breekt de paniek pas goed los en begin ik te roepen en te schreeuwen.
Als ik over mijn schouder kijk zie ik op de oever iemand op dat paaltje zitten, daar waar ik net zat. Ik stop met roepen en kijk nog eens goed. Een vrouw zit daar en zij zit te lezen. De zon schijnt alleen op haar donkere haar, de rest is in schaduw gehuld. Ik sla met mijn handen op het water en roep naar haar: ik brul. Als zij opkijkt blinken haar parelwitte tanden in het zonlicht en het lijkt wel alsof zij naar mij lacht. Zij gaat rechtop zitten en lacht nu overduidelijk naar mij; zij zwaait zelfs. Het water staat nu al bij mijn oren en ik schreeuw uit alle macht naar haar, dat ze mij helpt. Zij zwaait nog eens en kijk dan weer terug in haar boek. Langzaam zie ik de zon verzwakken en nu pas dringt het tot mij door wie daar zit, op die plek waar ik daarnet zat.
“Waarom help je me niet.” Schreeuw ik. “Wij hebben hier toch mooie tijden beleefd?”
Met het verdwijnen van de zonnestralen wordt haar beeld waziger, tot het uiteindelijk verdwijnt. Mijn hoofd zakt onder water en ik zie alleen nog een zwak licht. Dan is het donker.

©Prlwytskovsky.

Veere aan de Kandelaar

Als je via Schiedam-noord naar de Schie loopt, dan kom je een oude kerk tegen. Het boerendorpje waarin dat gekerkte staat heet Veere aan de Kandelaar. Een oude veerpont zette daar eeuwen geleden mensen over de Schie; van en naar Schiedam. Veelal boeren waren het, en dan met of zonder bijbehorende veestapel. In het heden kun je de geest van het verleden nog goed herkennen en aanvoelen, en dat moet ook zo blijven vind ik. Het straalt een bepaalde sfeer uit.

Een verlaten kerk met een goed onderhouden naastgelegen begraafplaats en een pastorietuin. Maar een koster, kerkgangers of ouderlingen ontbreken helaas in dit idyllische tafereel. Ook passend kerkgezang is er niet te horen. Tegenover de kerk neem ik plaats op een bank en bekijk dit tafereel maar ook mijn fantasie laat ik daarbij de vrije loop.
Veronderstel nu eens dat het nacht zou zijn? Aardedonker, en met een maan die in een dunne sikkel zijn matige schijnsel over dit schouwspel laat vallen; met hier en daar een herkenbaar sterrenbeeld aan de hemel. Spookachtig bijna.
In die lege kerk, in dat aarde donker, zie ik plots een lichtschijn bewegen. Van raam naar raam beweegt het licht zich schichtig voort. Is er dan toch iemand daarbinnen? Nieuwsgierig sluip ik de pastorietuin in en probeer bij een raam te komen. Op een stapel stenen kan ik net door het raam kijken en zie een licht door de lege kerk dwalen. Als ik goed kijk zie ik een menselijk figuur, in habijt. Figuur knielt neer en buigt het hoofd. Het licht tempert eerst en gaat dan uit.

Langzaam keer ik terug in mijn realiteit, met vóór mij het verleden en links van mij het heden met mijn verlichte Schiedam. Hoe lang heb ik daar gezeten vraag ik mij af, en in gedachten verzonken loop ik het donkere pad af met mijn handen diep in mijn zakken. Een klak-klak-klak geluid doet mij stilstaan en omkijken. Er komt een ruiter aan: een boerenzoon te paard. Hij groet mij in het voorbijgaan en hobbelt verder. Ik groet hem terug, maar dat zal hij waarschijnlijk niet meer gezien hebben.

Heden en verleden; ongemerkt kruisen zij elkaar hier. Hoe opmerkzaam moet je zijn om dit in het juiste perspectief te kunnen zien?

©Prlwytskovsky.

Duiven en een oud gebakkie

Tags

Brutaal., Buurvrouw, Duiven, Kippen, Overlast, Vlooien

Vandaag werd er aan de deur gebeld; op zich een opmerkelijk gebeuren. Niet dat het bellen vreemd is maar eerder het personage dat op mijn bel staat te hengsten. Een vrouw van een jaar of ‘erg oud’ staat voor mijn huisdeur en belt nog een keer aan. Ik sla het gebeuren vanuit mijn keukenraam gade maar ik ken dat hele mens niet. Met een chagrijnige muil staat ze naar mijn huisdeur te kijken en ik laat haar nog even in de waan dat ik er niet ben; altijd leuk om te zien wat voor bekken mensen dan trekken.
Dan valt haar iets in: zij tilt de brievenbusklep op en kijkt brutaal mijn gang in om te zien of er daadwerkelijk niemand thuis is. Mijn eigen schuld, had ik maar direct de deur moeten openen in plaats van na te denken wie dat wel kon zijn, en vooral wat zij van mij zou moeten. Er staat geen gevulde kinderwagen naast haar dus die angst gooi ik meteen al opgelucht overboord.

Na drie keer bellen open ik de deur en excuseer mij bij haar omdat ik immers op het balkon zat met een lekker koud biertje en daardoor de bel niet hoorde. Wel hoorde ik het geluid van de brievenbusklep zei ik haar, waardoor ik alert opstond en zie hier, daar ben ik. Als een gemene gepensioneerde oude schooljuf, met een bos hout voor haar deur waar je ‘U’ tegen zegt, keek zij mij nijdig aan en stak van wal.
“Heeft u ook zo veel last van duiven op het balkon?” Vroeg zij.
“Duiven?”
“Ja duiven, ik word er gek van en dan die lucht, die stank, om beroerd van te worden. Heeft u dat niet?”
“Uuhhh … naar ik aanneem bent u een buurvrouw van mij?” Vroeg ik.
“Ja, ik woon hiernaast-boven en heb vreselijk last van die duiven die daar naast u op dat balkon nestelen.”
“Nou ik niet hoor: ik heb vlooien, heeft u daar iets aan?”
“Buurman, ik kom met een serieus probleem bij u en ik wil graag dat u mij voor vol aanziet.”
“Oh maar buurvrouw, ik zie iedereen altijd voor vol aan hoor. Denk daar niet te min over.”
“Ik heb de huisbaas gebeld en die wil er niets aan doen.” Ratelde ze door. “Als ik nu meer huurders vind die er ook last van hebben, dan kan er misschien iets aan gedaan worden.”
“En wat zou u eraan gedaan willen hebben, buurvrouw?”
“Dat weet ik niet, dat moet de huisbaas maar oplossen.”
“Nee buurvrouw, dat is mij te simpel. Eigenlijk wilt u dus van uw probleem mijn probleem maken. Is het niet zo?
“Buurman, dit is toch te gek voor woorden dat er ongedierte over onze balkons loopt, afkomstig van deze duiven? En dat deze duiven zelfs de woonkamer inlopen, zo brutaal. Dat is toch een probleem voor al de huurders?”
“Ja buurvrouw, u lult er lekker overheen maar daar hoef je geen duif voor te zijn om brutaal te zijn bedoel ik. Mensen kunnen er ook een houtje van hoor. Die tillen bijvoorbeeld door de brievenbusklep op en loeren of er echt niemand thuis is. Maar buurvrouw even iets anders: heeft u kippen?”
“Kippen?”
“Ja, van die dingen op twee pootjes die kakelen en elke ochtend een ei leggen. Sinds ik kippen heb blijven de duiven van mijn balkon weg, kan ik u vertellen. Misschien een idee voor u?”
“Man, ik woon op de 10e etage; daar ga je toch geen kippen houden?” En wat keek dat wijf mij gemeen aan zeg, Godsamme: als blikken kunnen doden?
“Mag ik uw naam noemen als ik de verhuurder bel, nam ze de draad weer op.”
“U doet maar.”
“En uw naam is ….?”
“Prlwytskovsky.”
“Wat? Hoe?”
“Ja, dat is mijn naam.” Zei ik.
“Ach man, loop naar de pomp, met jou kan ik niets.” Brommend marcheerde zij weg.

Nadat ik de voordeur had gesloten zag ik haar door mijn keukenraam weer terug komen lopen. Zij keek op mijn naambordje en schreef iets op. Met bruusk geweld opende ik de deur en geschrokken week zij terug.
“Was er nog iets buurvrouw?”
“Nee uuhhh, ik wilde alleen je naam en je huisnummer noteren.” Snel dribbelde ze weg.

Tering duiven. Sturen mij nu al een vrijgezelle gepensioneerde kraamverzorgster van een jaar 80 op mijn dak. Jammer dat ze geen Hogeboezem heet.

©Prlwytskovsky.

Zomaar een zaterdag in oktober

Tags

Mensen kijken, oordelen, Weekend

Het was een zonnige vrijdag in oktober. Ik was naar de stad geweest en wilde ter afsluiting nog even naar de Schiedamse Maasboulevard rijden om aan de waterkant de geur van het zilte nat op te snuiven. De zon stond laag en de horizon had een schitterende aanblik waarbij de hemel lichtrood kleurde en de zon fel in het water kaatste zodat van de achtergrond alleen de contouren zichtbaar bleven. Er zat een eenzame visser die achter elkaar bleef ingooien zonder er iets uit te halen. Zou hij misschien achter het net vissen? Wie zal het zeggen.

In deze oase van natuurlijk schoon kwam, als storend element, een oud wit golfje GTI aan scheuren en deze parkeerde 10 meter voor mij. Er zat een knul in en een meisje en ze keken zuur en allebei een andere kant op. Het meisje keek wat er zoal buiten hun auto gaande was; zij zag mij en keek verder. Even later keek zij weer naar mij en hield net iets te lang mijn blik vast. Plotseling stapten zij beiden uit en liepen wat heen en weer, ze spraken eindelijk met elkaar. Of ze hadden als echtpaar een fikse ruzie of de verkering was gloednieuw. Gelieve in ogenschouw te nemen dat dit alles vanuit mijn auto wordt gadegeslagen, dus zonder enig geluid. Zo te zien spraken ze luid en articuleerden heftig met armen en benen, beurtelings serieus en dan weer lachend. Het kon dus overal over gaan. Eerlijk is eerlijk het was een leuke meid met een leuk figuurtje, daar wilde ik ook wel eens mee articuleren maar dan minder openbaar.

Hij ging op de kademuur zitten en bewoog het meisje ertoe dit ook te doen. Ze keek om zich heen en weer hield ze mijn blik vast. Aanstellerig alsof ze niet durfde ging ze erbij zitten. Samen staken ze een sigaret op. Het articuleren met vier armen werd heviger want ze waren het schijnbaar eens geworden; plotseling omarmde hij haar en zij hem. Ze werd nu ook vrijer en het werd zo erg dat zij op zijn schoot ging zitten, daar vlak boven het water. Van angst was ineens geen sprake meer. Ze zakte aan de andere kant weer van zijn schoot en achter zijn hoofd om met haar hoofd op zijn schouder keek ze weer naar mij. Ze keek nu langer dan goed is voor de mensheid. Na enkele minuten stonden ze beiden op en maakten aanstalten om een stukje te gaan lopen.

Tergend langzaam liepen ze mijn kant op en terwijl hij druk bewegend verhaalde over hoe zijn vader door zeven paarden uit de klei was getrokken keek zij mij recht in m’n gezicht totdat zij ter hoogte van mijn autodeur waren gekomen en kijken niet meer onopvallend ging. Ze spraken een voor mij vreemde taal. Koeterwaals misschien? Achter mijn auto en uit het zicht stonden ze stil. Ze stonden zo dicht tegen elkaar aan dat het wel 1-persoon leek en ze begonnen hevig te zoenen.

Hoe weet je dat nu, vroegen mijn vrienden aan wie ik dit verhaal vertelde. Even verdacht ik hun ervan dat ze mijn verhaal niet geloofden maar toen zag ik de scherpzinnigheid van de vraag in. Ik heb elektrisch bediende buitenspiegels en die zijn zonder gerucht te maken te verdraaien. Vandaar. Op die manier maakte ik als het ware deel uit van hun leven; zij had er zelf om gevraagd meende ik.

Het kreng kreeg in de gaten dat ik hun in de spiegel zag. Zij kwamen weer terug lopen langs mijn autodeur en eenmaal voorbij mijn auto legde zij haar hand op zijn kont en kneep er vol in. Ze keek daarbij nog om ook, en die lul had niks in de gaten. Ik had natuurlijk weg kunnen rijden maar dan had ik misschien iets moeten missen zoals een innige  verzoening of een hengst op z’n bek of zaken van gelijke strekking. Er kwam een oude man aanfietsen die achter hun auto naar de scheepvaart ging kijken. De knul stapte in zijn golf, zij liep er omheen en leunde met haar armen op het dak. Ze keek midden in m’n smoel en lachte. Ik reageerde nog steeds niet; ik kreeg langzamerhand medelijden met die knul. Zij liep naar de oude man toe, waarschijnlijk om hem ertoe te bewegen achter hun auto weg te gaan. De oude man moest lachen en ging opzij. Ze liep terug naar de golf en keek nogmaals naar mij. Nu zwaaide ze zelfs en lachte al haar tanden bloot.

Eenmaal ingestapt gaf ze die sul een dikke zoen en hij reed weg. Waarschijnlijk zijn ongeluk tegemoet. De oude man keek hen na en liep met zijn fiets aan de hand zoals het een oud politieman betaamd langs de waterkant. Hij maakte deel uit van de contouren aan de horizon. De visser had iets aan zijn hengel hangen; hij greep er drie keer naar maar miste steeds.
Ook al zo’n lul dacht ik.

©Prlwytskovsky.

Lachen met buurman

Tags

buurman, Capsones, Humor, Ruzie zoeken

Met je kop door de spinrag lopen. Het is een gruwelijke ervaring en precies deze emotie ervaar ik als ik Buurman Bob zie. Qua geestelijke bagage kun je spreken van een levensvisie verwant aan wachten op een stadsbus. In Bob’s geval komt er na twintig minuten weer één. Dat dan weer wel.

Buurman en zijn vrouw hebben beide gelijksoortige hondjes van hetzelfde merk. De één heeft vier pootjes en de andere wel. Qua formaat zou je je erin kunnen vergissen en onverhoopt deze snuffelaars voor pantoffels aan kunnen zien. Eigenlijk loop je als man gewoon voor Jan Lul met zulke beestjes.
Die beestjes zijn qua oppervlakten en omtrek beslist niet groter dan de gemiddelde dames pantoffel, dus waar maak ik mij druk om. Ik ben namelijk een diervriendelijk mens. Meer dier dan mensvriendelijk.

Ooit sprak buurman nog tegen mij. Ooit ja. Dan stopte hij bijvoorbeeld naast mij met zijn fiets en begon te blazen hoe dingen verkeerd gaan in onze flat en dat hij dat wel eens even gezegd had tegen de beide huismeesters. Ook in de bewonersvereniging had hij luid zijn gal gespuwd tegen wie het maar horen wilde, en dat waren er maar weinig begreep ik. Een vol uur stonden wij dan zo gezellig te keuvelen, hij het meeste en ik af en toe alleen met ja en nee en goh. Want laten wij wel zijn: ik deed wel alsof ik luisterde want zo hoor je nog eens wat.

Als ik mijn rondje door het park loop zie ik hem gaan. Eerst met zijn eigen hondje. Logisch. Maar daarna, als ik terug kom van mijn trimbaan, loopt hij daar met een zelfde hondje. Maar nu met dat apparaat van zijn vrouw. Die met die vier pootjes. Waarom niet gelijktijdig uitlaten? Vreten ze elkaar dan op of zo? Parmantig wandelt buurman met samengeknepen knieën voort. De linkerarm gestrekt aan de hondenriem alsof hij een roedel schapen hoedt, en met zijn rechterhand in zijn zij. Marinier was hij geweest, zo vertelde hij mij destijds. En hij was overal op de wereld geweest; zelfs in Nieuw Guinea. Hij had zijn dienstkleding ook nog, en ook het bijbehorend hoofddeksel. Zo schepte hij luidruchtig op.
‘Paardelul.’ Dacht ik.

Volkomen onverwachts kom ik hem later weer tegen bij de ingang van de flat.
“Goeiemorgen buurman.” Zeg ik joviaal. “En? Hebbie nog gelache?”
“Gelache? Ik? Gelache?? Waar zou ik nou om motte lache?”
Alsof ik van Mars kwam, zo keek hij mij niet begrijpend aan.
“Kon toch zijn dat je nog gelache had vandaag? Maar als ik naar die muil van je kijk dan heb ik zo mijn twijfels.” Merkte ik luchthartig op.
Hij draaide zijn neus nuffig de lucht in en met korte pasjes dribbelde hij beledigd en wijdarms naar binnen.
“Kom Bella”, commandeerde hij zijn pantoffel en Bella volgde hem op de voet.

Wat moet je eigenlijk met zo’n buurman? Onder de kaasstolp ermee? Of nee. Eerst moet hij opnieuw gesocialized worden door bijvoorbeeld bij Albert Heijn met opgetrokken neusvleugeltjes bij de kassa te helpen om de boodschappen in te pakken voor behoeftige ouderen.
Inderdaad, dit zijn Bob’s opties. Het is niet veel maar dat komt ervan.

©Prlwytskovsky.

De Kolonie

Tags

Grote klassen, Juffen, Lagere school, Mijmeringen

Wij hadden een ‘juf’ op de lagere school, op de Prinses Marijke school in Schiedam. Een lekker ding, zo beoordeelden wij haar destijds als tien jarige mannen al. Riek Visser heette ze, en zij woonde in de Loefstraat op kamers. Ooit ben ik eens bij haar geweest op dat kamertje. Een glas limonade schonk zij voor mij in en zij praatte tegen mij en vroeg wat ik zoal deed buiten schooltijd.

Het was een warme zomerdag in 1957 en haar balkondeur stond open. Een bed en een bureau stonden er, meer ruimte had zij niet daar op dat kamertje in de Loefstraat. Vanaf de Mgr. Nolenslaan genomen het eerste portiek aan de rechter kant, op de derde etage links. En vanaf de Burgermeester van Haarenlaan gemeten in het laatste portiek, links welteverstaan. Maar dat zal de gemiddelde lezer toch een worst zijn.

Zij stond voor onze vierde klas en zij kon vertellen jongens ……: heerlijk! Met open mondjes zaten wij aandachtig te luisteren en te kijken hoe haar rood gestifte lippen bewogen om woorden te formuleren die zij uitsprak als zij voorlas uit Pietje Bel. En denk daar niet te min over hoor, want wij zaten destijds met 41baldadigen in haar klas en die waren alle 41 doodstil. Groot compliment voor Riek dus.
Maar dan breekt er een moment aan dat er klasgenootjes een tijd lang van school af gaan. Waarom? Vroegen wij ons af. Riek legde dit haarfijn aan ons uit.
“Kijk”, zei ze: “er zijn kinderen die extra voeding nodig hebben en daarom gaan zij naar een kolonie om aan te sterken. Veel extra- en gezond eten om gezonder en sterker te worden, en om er niet meer zo magertjes en doorschijnend uit te zien.”

Wij begrepen haar.

Zo’n kolonie duurde wel zes weken en sommige klasgenootjes kwamen nooit meer terug. Waren hun ouders verhuist of wat…? Riek wist dit ook niet. Wat Riek wel wist was dat zij je het gevoel kon geven, en kon uitleggen dat een kolonie fijn was, iets moois was; iets fenomenaals. Zij vertelde het op een manier dat wij ook naar een kolonie wilden. Thuis zeurde ik mijn moeders kop gek omdat ik dat ook wilde, maar nee: ik was te gezond zei ze.
“Dat is alleen voor kinderen die honger hebben.”
“Maar ik heb ook honger.” Probeerde ik nog maar helaas.

Opmerkelijk dat ik op Twitter het item ‘Kolonie’ voorbij zag komen en daarom terugdacht aan die tijd, aan mijn schooltijd, aan juf Riek en aan het aantal Peter ’s in onze klas. Daarom deze mijmering over onze juf Riek Visser, mijn vriendjes en naamgenootjes Peter Loekemeijer, Peter van der Wel en alle klasgenootjes van de vierde klas van de Prinses Marijke school.

©PeterVerbeek.

Piggelmee

Tags

Buren, Humor, Ouderen, Plagerij, Traag

Het was buiten waterkoud toen ik ’s avonds uit mijn vervoermiddel stapte en naar de ingang van de flat liep. Ik plukte de brievenbus leeg en wilde snel naar binnen maar dat zat me niet mee. Er stond een klein formaat echtpaar aan de deur te morrelen. Zeg maar formaat Piggelmee, en ze kregen de sleutel niet in het slot.
“Zal ik het even proberen?” Vroeg ik, meer uit eigen belang.
“Nee dank u, het lukt ons wel hoor.” Zei het echtpaar, en inmiddels stonden er al vijf personen te wachten die met de lift mee wilden.

Eindelijk ging de liftdeur open en het echtpaartje keek tergend langzaam op de nummerplaat naar welke etage zij moesten en versperde zodoende nogmaals de doorgang naar de lift. Zo te zien waren het nieuwe bewoners of ouders die een kat kwamen voeren. Of het uitgerekend op dit moment zo moest zijn weet ik niet maar wij hoorden in de andere liftschacht een grote doffe klap. Ik ben nooit te beroerd voor een guitige opmerking dus zei ik: “Goh, die andere lift is zeker neergestort?”
Het vrouwtje zag ik nu heel dicht tegen dat mannetje aan kruipen en ze keek mij daarbij heel angstig aan.

“Ik weet nog een paar jaar terug,” Memoreerde ik tegen een bekende buurman, “dat iemand op de dertiende drukte terwijl er maar twaalf etages zijn, en oehhhw: de lift schoot boven het dak uit.”
Nu nam Piggelmee het voor zijn vrouwtje op en vroeg of ik hiermee op wilde houden want ze vonden het echt niet leuk.
“Nou” zei ik: “zelf vind ik het wel humor hebben.” En juist op dat moment stopte de lift op de negende etage; daar waar ik eruit moet.
“U moet toch op de zesde zijn?” Informeerde ik de man nog. De liftdeur gleed dicht en door de kier zag ik de lift nog hoger gaan.

Gniffelend liep ik over de galerij, dit was mijn eerste kwajongensstreek deze week.

©Prlwytskovsky.

De Potgieterstraat

Tags

Herinneringen, Kinderjaren, Schiedam, Verleden

Vorig jaar liep ik door mijn Schiedamse buurt waar ik ben geboren en mijn eerste levensjaren heb versleten. Ik loop de Potgieterstraat in waar een garage was van de EVAG. Autobussen reden er in die tijd af en aan. Ondenkbaar heden ten dagen want nu kan ik er amper met mijn Fiat500 nog doorheen rijden. Maar ja …  de tijden van weleer? Vanuit het heden kijk ik met jullie terug naar de periode 1947-1952.

Als ik bij de EVAG garage de hoek omloop dan zie ik achteraan de straat de ingang van kolenboer Koorengevel. Gerrit Koorengevel dreef daar zijn brandstoffenhandel door met zijn met kolen beladen vrachtauto’s de koukleumende Schiedammers te bevoorraden met kolen voor hun Dru kolenhaarden. Echte kerels zoals Gerrit met zijn zonen, sjouwden zakken met kolen naar de stookhokken; zakken van een mud. Ik zie ze nog lopen. Weet jij nog hoeveel een mud in kilo’s is?

Tegenover Koorengevel woonden wij, op nummer 27b. Mijn eerste levensjaren keek ik daar uit het raam, naar de daken aan de overkant, naar buurvrouw Pil en haar familie; naar Wout en zijn broers. Ik zag vogels en er reed zelfs een auto door de straat. Om kwart over vijf kwam er altijd iemand thuis die eten in mijn mond wilde proppen en dat wilde ik niet. Naar later bleek was dat mijn vader; wist ik toen veel.

Toen ik daar liep en mijn gedachten vrijuit liet gaan dacht ik terug aan vroeger tijden, aan de mensen, de gebeurtenissen, de indrukken, de tonen die werden gezet. Plots werd er een hand op mijn schouder gelegd en een stem begon te praten. Ik keek op en keek in het gezicht van mijn oude dienstmakker Richard. Samen dienden wij ooit de Nederlandse vlag, als Huzaren van Boreel welteverstaan.
Wat loop je te tobben? Vraagt hij mij. Ach Ries, ik kijk naar de verloedering, naar de vergankelijkheid van mijn geboortegrond; waar mijn roots liggen. Hoe fantastisch waren de mensen destijds en hoe heerlijk was het wonen hier en hoe onaantrekkelijk is het nu? Aan twee kanten van de straat staan er nu auto’s geparkeerd, je kan er amper nog met je auto doorheen rijden laat staan dat er ooit nog een autobus de EVAG-garage kan bereiken?
Wij liepen langs de inrit van Koorengevel de hoek om waar waterstoker Rodenrijs zijn nering diende en mijn vader steevast op vrijdagavond twee emmers heet water ging halen. Die emmers heet water werden in een teil gekieperd en daarin gingen wij gedrieën in bad; na elkaar dus. Eerst ik, daarna vader en dan ging moeder in het inmiddels lauwe water baden. Die teil stond in de woonkamer, en natuurlijk voor de brandende kolenhaard.
Rechts, op het korte stuk van de Alberdinck-Thijmstraat, woonde de postbode Krijn Degeling en op de hoek was melkboer Dijkshoorn gezeteld. Hier moest ik voor het eerst in mijn leven boodschappen doen voor mijn moeder. Als 4 jarige moest ik eieren halen bij melkboer Dijkshoorn. Een wereldramp voor mij en ik keek naar Ries om de winkel aan te wijzen en mijn verhaal te voltooien.

Maar er was geen Ries, er was niemand. Ik kletste in mijn eentje tegen niemand en stond alleen, zoals later zo vaak voor zou komen. Ik liep terug de Potgieterstraat in maar zag niemand lopen. Ries, die liep toch naast mij, en legde zijn hand op mijn schouder? Hij vroeg mij toch waarom ik zo liep te tobben? En waar was hij nu dan? Een rilling liep over mijn rug.

Maanden later kwam ik een andere dienstmakker tegen en wij kwamen te spreken over het verleden. Ries haalde ik aan en wij lachten om onze grappen destijds. Hoe is het eigenlijk met Ries, vroeg ik hem?
Ries? Ah joh, die is een jaar na ons afzwaaien toch overleden?
Wist je dat niet?

©Prlwytskovsky.