Lazy summerday

Je kent ze vast wel, die zomers met die drukkende warmte. Wandelend door de polder. De zon schijnt brandend op je huid en zweet parelt langs je hoofd en lichaam, en baant zich een weg naar beneden. De weinige kleding plakt aan je vast.

Op een smalle landweg ga ik in het gras zitten, langs een slootkant. Een libelle zoemt langs mij heen op zoek naar een prooi of naar een plek om te zonnen. Het wateroppervlak ligt er roerloos gladgestreken bij. Waterplanten staan bewegingloos in de sloot en proberen elke zonnestralen te vangen.
De warmte maakt loom en ik ga achterover in het gras liggen en tuur langs de blauwe hemel. Één enkel wit wolkje zie ik, meer niet. In de verte hoor ik het geluid van een vliegtuig. Langzaam droom ik weg in deze serene stille oase van rust. Een lieveheersbeestje landt op mijn borst en loopt van links naar rechts, tussen mijn begroeiing door. Ik laat hem, of haar. Een man en een vrouw fietsen aan mij voorbij. Zij praten en lachen maar hebben mij niet gezien in het hoge gras.

Een cessna vliegt boven mij met een reclamesleep achter zich aan. Het zingende monotone geluid van de motor krijgt een heel ander timbre in deze warmte dan met elke andere weersgesteldheid. Wat er op de reclamesleep staat kan ik niet lezen want ik lig er recht onder. Heel langzaam ebt het geluid weg en de cessna glinstert alleen nog in het zonnelicht. Bijna uit het zicht zie ik hem nog net naar links draaien en dan ben ik hem kwijt.
Het lieveheersbeestje ben ik ook kwijt. Ongemerkt vloog het weg van mij, zoals ooit ook andere dingen van mij wegvlogen. Maar daarover misschien een andere keer.

Rechts van mij zit een vogel op een tak, een merel denk ik. Of hij mij ziet weet ik niet maar ik blijf onbeweeglijk liggen en luister naar zijn gezang.
Hoog in de lucht vliegt een grote vogel. Ik zie zijn vleugels op en neer bewegen en tuur hem na. Hoe verder hij wegvliegt hoe meer het beeld van de vliegende vogel vertekend. Zijn vleugels blijven nu stil en het lichaam lijkt op en neer te bewegen.
Aan de horizon zie ik in de trillingen van de warmte een trein voorbijrijden op het traject Delft-Schiedam, door de afstand zonder geluid. Trillend in de warmte snelt hij voort, langs Veere aan de Kandelaar. Een dorp dat ik in een ander verhaal al eens heb benoemd.
Ik sta op en meteen vliegen er drie vogels weg. Ongemerkt waren zij heel dicht bij mij gekomen. Over het smalle pad wandel ik terug, terug naar huis. Soms even omkijkend naar deze natuurlijke idylle.
Schreeuwende fietsers en toeterende auto’s doen mij realiseren dat ik weer terug ben, terug in de realiteit; maar het is er net zo drukkend warm.

Heerlijk toch, om een totaal andere wereld vlak naast de deur te hebben en er in te kunnen stappen wanneer je maar wilt.

©Prlwytskovsky.

Theofilus

Tags

Fietsen, Theofilus, Vallen

Theofilus is een naam met een diepere betekenis. Denk daar niet te min over. Van oorsprong is het een koppeling van twee Griekse woorden. Theos wat God betekent, en filos wat vriend betekent. Een Vriend van God dus. Naderhand kwamen er meerdere varianten op deze naam zoals Theo en Thea, Theofiel en Theodorus. Dorus wordt zo iemand dan al snel genoemd en mocht je de waarheid niet spreken dan is er altijd nog Theoloog. Theoviel bestaat ook maar daarover later.

Punt is dat er in Schiedam ook een Theo rondwaart. Weliswaar onzichtbaar voor mij maar toch is hij er. Theo hoort namelijk geluiden en dat laat hij aan iedereen weten die het maar horen wil- en bovenal niet horen wil. Theo heeft namelijk een bijzondere wekker: een vliegtuig! Nu denk je natuurlijk nou en: wat kan mij dat schelen? Maar zo simpel is dat niet. De vliegtuigen van Theo zijn niet op één hand te tellen en stijgen ’s morgens om de tien minuten op en geven daarbij nog een extra dot gas boven het zwerk van Theo. Dit om hem op tijd te wekken. Iets waar Theo niet zo gecharmeerd van is. Maar genoeg over Theo nu.

Van de week bijvoorbeeld, liep ik weer eens door mijn Schiedam en keek mijn ogen uit. De stilte die je daar ziet is gewoon beangstigend. Een winkelstraat waar, vanaf het stadhuis komend, niemand loopt. Een glasblazerij prijst er zijn waren aan maar er is niemand om ze te kopen. Verderop een drankenzaak waarin de verkoper verveelt op zijn toonbank leunt. Een nieuwe winkelier die in helder licht zijn pannen te koop heeft staan in een mensloze winkel. Een aannemer verbouwt een winkel en draagt een stuk hout naar binnen. Hoe zinloos lijkt dat want er is niemand die er zijn nering drijft. Maar ja: men zegt dat het er leuk uit gaat zien.

Bij de handige man en een print cartridge gekocht en dan krijg je er meteen een gratis pak A4 papier bij- en zelfs een usb stick van 8Gb.
“Dat raak je anders aan de straatstenen niet kwijt zeker?” Merk ik terloops op.
Vriendelijk lachend wordt alles ingepakt en overhandigd. Ik lach schaapachtig terug.
Dan de hol af en even bij mijn vrienden langs. Kwestie van me neus laten zien. Handjes schudden, bakkie koffie en een beetje bijpraten. Wij komen te spreken over het verval in onze stad, over panden die worden afgebroken en panden die juist niet worden afgebroken. Over de gaten die deze afbraak achterlaat alsof er een tandarts kwistig met zijn trektang is omgesprongen en hier en daar willekeurig een kies heeft uitgetrokken. Één gat hebben ze zelfs de naam van een voormalig wethouder gegeven. Kan je nagaan.

Al kwebbelend in de krappe ruimte met twee stoeltjes verschijnt er ineens een mooie blonde vrouw. Tijd om op te stappen. Nee nee, niet dat ik bang ben voor blonde vrouwen want ik prefereer daarentegen zelfs zeer krappe ruimtes met daarin een blonde vrouw die je zonder goed fatsoen niet kunt passeren. Maarrrr ik dwaal af, er is meer te doen en ik loop verder.

Een vrouw met een kind achterop haar fiets heeft moeite met afstappen in correlatie tot haar evenwicht en loopt moreel en fysiek paars aan. Kind wordt uit het zitje geplukt en de fiets pardoes tegen een boom gesmeten. Moeder met kind lopen verder en de fiets zie je denken: zal ik omvallen of niet?

Fietsen. Ook zoiets waar Theo over ‘viel’. Letterlijk. Maar daarover misschien een volgende keer.

©Prlwytskovsky.

Een leeg park

Tags

Mens, natuur., Wandelen

Zomaar een zomerse dag. Het park onderaan onze flats ligt er verlaten bij. Niemand die een hond uitlaat, die zich afbeult op de trimbaan of aan het joggen is. Het grasveld ligt uitgedroogd in de zon te stralen maar wordt niet gebruikt door spelende kinderen met wakende moeders op bankjes die hun kroost in de gaten houden.
Een eenzame wandelaar loopt over de kronkelende paadjes en kijkt naar de bedden waar narcissen horen te staan maar die al door de grasmaaier zijn weggemaaid. Een klimop leeft zich uit in frisse groene kleuren terwijl zijn gastheer er treurig en kaal bijstaat. Een boom neigt naar omvallen nadat hij door de laatste storm is scheef geduwd maar hij houdt zich met zijn wortels kranig vast. De speeltuin en de zandbak liggen er verlaten bij. Door de zachte wind beweegt de schommel traag heen en weer.

De wandelaar kijkt langs de balkons en ziet niemand buiten zitten terwijl het toch al rond het middaguur is. Lege stoelen met een enkele tafel staan buiten, dat wel. Maar niemand laat zich deze zonnige dag, op dergelijk uitnodigend meubilair, al zonnend welgevallen.
Zomaar een dag begin juni. Een wijk vol flats en een verlaten park met een eenzame wandelaar. De wandelaar kuiert verder en blijft op het bruggetje staan. In het water ziet hij een karper langzaam onder hem door zwemmen. Vogels zijn druk met het bevoorraden van hun nesten. Een reiger staat langs de waterkant te gluren of er niet een smakelijke kikker langskomt.

De wandelaar loopt om de flat heen naar de parkeerplaats. Overal lijkt ineens het lawaai vandaan te komen. Een man wast zijn auto en heeft daarbij zijn autoradio hard aanstaan. Auto’s rijden door de straat en de bestuurders menen eerst hard te moeten optrekken om dan met gillende banden te stoppen. Zo nutteloos allemaal. Rondhangende knullen brullen om het hardst in een vreemde taal. Reigers en vogels zijn aan deze kant niet te vinden.

De wandelaar aanschouwt het tafereel en loopt terug naar de achterkant van de flat, terug naar het park. Op het moment dat hij om de hoek verdwijnt is het alsof hij in een andere dimensie stapt; terug in de rust en de stilte van het park. Twee werelden zo dicht naast elkaar, slechts gescheiden door flats. Het lijkt wel of mensen het genieten in- en van de natuur verleerd zijn terwijl de natuur toch de bakermat van ons bestaan is.

©Prlwytskovsky.

TV debatten en zo

Mijn buurman kijkt graag naar TV debatten van onze regering. Ik niet want ik hoor het wel als er resumerend over wordt na gekaart. Nee vroeger keek ik wel, zelfs naar onze Schiedamse raadsvergadering op de regionale tv zender. Maar dat is jaren geleden. Ik gun je even een terugblik hoe het er destijds aan toe ging.

Na de verkiezingen is dit een laatste raadsvergadering waarin de zittende wethouders zitting hebben. Even de situatie schetsen zoals ik deze waarneem op het moment dat ik inschakel. Zij zitten erbij alsof er niets aan de hand is, en dat is er eigenlijk ook niet. Mannen met wild uitgedoste kapsels en een vrouw met een hoog voorhoofd denken dat zij één of ander sprookje moeten voordragen; ook een hoopje aanstaande ex- wethouders die schaapachtig zitten te genieten van het schouwspel. Dit alles gelardeerd met een waarnemend burgermeester die continu kwaad de zaal in kijkt. Tenzij zij zo’n kop heeft.

Dan nu de toon zetten:
Als je als Schiedamse jeneverneus iets wilt zeggen ten overstaan van de raad, spreek de raad dan ook toe. Dus kijk de raad aan tijdens het spreken, las korte pauzes in om de gesproken woorden te laten doordringen. Kijk je toehoorders daarbij aan! Kijk desnoods even in de camera van de lokale tv en zorg dat je woorden wortel schieten en niet als een voordracht wordt ervaren van Thor Heyerdahl’s wonderbaarlijke zeilreizen met zijn papyrusboot RA2.

Maar nee, men leest het voor alsof het een opstel betreft van het derde jaar van de basisschool. Er zijn echter mannen die zoiets wel heel goed kunnen. Dat zijn de enkelingen die ervaring hebben met het Schiedamse gebeuren. Leuk of niet leuk maar zij weten in elk geval van de hoed en de rand en dat is goed voor Schiedam. Dat-motte-we-hebbe!
Ik weet het: ik roep daarmee onheil over mij af maar dat kan mij niet schelen. Zo erg is het met mij al gesteld als geboren Schiedammer dat het mij niets meer doet als ik onheil over mij afroep en een enkeling mij zelfs op de brandstapel wil gooien.

Een bijna kale man pakt de microfoon en verrekt het eveneens om op te kijken tijdens zijn betoog. Bretels draagt hij en volgens inside talking worden daar twee redenen voor gegeven.
1. Dat hij een ziekte onder de leden heeft waarbij hij zijn broek niet kan ophouden; een trendy mannenkwaal verwant aan incontinentie.
2. Zijn bretels worden ter zelfbescherming vast getimmerd aan zijn raadszetel om erger te voorkomen.
Ik weet niet voor welke van de twee mogelijkheden ik moet kiezen.

Vervolgens staat er weer iets op een onverstaanbare manier te oreren, in een roze shirt nog wel en met een paar ogen op sap alsof ze nachten lang niet geslapen heeft. Maar toch wil ik er niets van missen omdat in zekere zin de toekomst van Schiedam op het spel staat. Het enige dat zij in mijn ogen uitstraalt is: hoe voorkom ik dat ik word geneukt.

Is dit de toekomst van mijn Schiedam? Vraag ik mij af. Moet dit het worden? Wordt hiermee bijvoorbeeld de leegstand van de winkelpromenade opgelost? Ik heb echt te doen met de hartwerkende middenstanders die met moeite hun kop boven water kunnen houden. Met mensen bijvoorbeeld die hun etalage zien weggestopt achter een oude sluis en waar bij festiviteiten een niet ter zake doende marktkraam ongevraagd voor hun snuffert wordt geplaatst. Of een middenstander die Schiedam verlichting wil geven en zijn nering drijft aan een kade waar geen verkeer meer over mag.

Schiedam, please go Back to Black, zoals Amy Winehouse dat zo mooi vertolkte. Terug naar zwart Nazareth, het oer- Schiedam. Terug naar de wortels waarmee Schiedam is geworden tot wat ze nu is. Haar geschiedenis waarderen en er trots op zijn.

©Prlwytskovsky.

Trumpology

Tags

Bashen, milieu, Regeringsleiders., Trump

Sinds Donald Trump een tijd geleden bekend heeft gemaakt dat hij met het Parijs akkoord wil breken, en daarmee ook de hele milieufreak-bende aan de kant schuift, is dat eindelijk een gebeuren naar mijn hart. Ik bedoel, ik betaal me toch al scheel met bijdragen aan allerlei akkoorden die nergens toe leiden. De aarde warmt zich ondertussen van nature toch wel op. Kijk maar naar de voorgaande ijstijden en de perioden daarvoor, maar nu valt er immers dik geld aan te verdienen. Toch? Bovendien las ik van de week een artikeltje dat onder de antarctische ijskap een giga vulkaan boertjes laat en zodoende het ijs aan de onderkant laat smelten, waarbij ook nog eens het ons financieel welgevallige CO2 vrijkomt. Hoe dat precies werkt moet je zelf maar eens opzoeken.

Groene stroom bijvoorbeeld. Ik moet maar aannemen dat mijn stroom groen is om dan ontdekken dat gewone- of groene stroom nauwelijks van elkaar te onderscheiden zijn. Want wie laat mij zien of ik ook daadwerkelijk groene stroom binnen krijg? En is groene stroom eigenlijk wel goedkoper? Nee duurder zelfs. Maar het is goed voor het milieu, zo luidt de dooddoener voor alles waar geld mee te verdienen valt.
Op deze manier worden wij allemaal genaaid door dikke volgevreten bestuurders die hun eigen straatje goed schoon houden door alles en iedereen die daar tegenin gaat op voorhand al neer te sabelen of te bashen. Mensen die meer dan de Balkenende norm binnen schrapen werken mij op mijn geweten door mij te vertellen dat o.a. ik mij schuldig maak aan de opwarming van de aarde. Tenminste dat praten zij mij aan. En ik lig daar natuurlijk nachten lang van wakker.

Respect heb ik wel zeker voor regeringen en hun functionarissen zolang zij maar hun werk doen en niet oeverloos gaan zitten ouwehoeren en open deuren in trappen. Tegenwoordig wordt iedereen die maar luidruchtig genoeg protesteert uitgenodigd in praatprogramma’s voor een kopje thee en een aai over de bol. In plaats van ze een schop voor hun donder te geven en aan het werk te zetten en niet op de gemeenschap blijven lopen teren.

Hier in Schiedam kun je ook lachen hoor. Eindelijk tweet een gerenommeerd persoon iets waar ik mij in kan vinden en niet veel later wordt hij door een notabeel vermaant dat deze opmerking gewoon niet kan! Zijn antwoord?
“Sorry: ik zal dat niet meer doen!”
Dan ben je een vent van middelbare leeftijd … pfff. Godallemachtig zeg, en dat moet dan mijn stad leiden en naar hoger sferen brengen? Ze kruipen liever nog dieper in de reet van de mensen met aanzien. Natuurlijk heb ik dat duo verwijderd uit mijn media want zelfs ik ken mijn grenzen.

Er is ook een Schiedamse partij die de vinger op de Losse plek weet te leggen maar dan openlijk op Twitter, door randfiguren, wordt neergesabeld. En dat doet mij pijn. Ik bedoel iemand die voor mijn stad opkomt, die openlijk te kakken wordt gezet. Je zal maar met zoiets in de gemeenteraad zitten. Want daar horen deze discussies thuis, en niet op de sociale media!

Trump heeft gelijk. Men moet landen als bedrijven regeren en niet zoals nu met die zachte zoetgevooisde regeringsleiders. Ik kreeg als kind ook een schop onder me reet als ik niet meewerkte en ik heb er geen nadeel van ondervonden. Dus een keihard beleid voeren zoals eigen land en volk eerst is heus geen misdaad of doodzonde.
Maar ja: we hebben al geen eigen land en industrie meer over omdat alles verziekt en verkocht is door die geitenwollensokken figuren. Iedereen is tegenwoordig maar overal expert in en heeft overal verstand van.
Maar is dit wel zo? Of bepaald het salaris en de bonussen hun besluitvaardigheid?

©Prlwytskovsky.

Mijn slagersvrouw

Sinds mijn laatste bezoek aan de slagersvrouw een paar maanden geleden trakteer ik haar op een bezoekje van mij. Vandaag wil ik een varkenshaasje, beuling en beenham. De slagersvrouw staat achter de toonbank en ziet mij binnenkomen. Ze glimlacht vriendelijk en ik knik terug, gelaten wachtend tot ik aan de beurt ben. Dan komt de slagersvrouw op mij af waarmee ze mij kan helpen.
Hoe bedoelt u, vraag ik?
Hè begin nou niet weer, ik ben je grappen al ontwent en het gaat net zo lekker vandaag.
Oké, ik beloof mij te gedragen en bestel mijn vleeswaren. Bijna fluitend legt zij de gevraagde spullen op de toonbank en kijkt mij hierbij met lachende ogen aan. Ze wilde gaan afrekenen maar zover was ik nog niet.
Krijg ik geen plakje worst van je, anders stop je me altijd vol met plakjes worst en nu krijg ik niks?
Daar staat ze dan met een mond vol tanden.
Een vrouw naast mij keek mij aan en vervolgens naar de slagervrouw: ik heb nog nooit een plakje worst van jou gehad zei de vrouw, doen jullie dat dan?
De slagersvrouw kijkt mij aan en zeg: zie je nou met je grappen, nu kan ik de hele voorraad aan plakjes gaan snijden en weggeven: je wordt bedankt!
Nou uuhhh zeg ik, ik wil alleen maar leuk doen.
Ga alsjeblieft weg roept ze, ik heb je al weer meer dan genoeg gezien.
Ik trok de deur achter mij dicht en voor de etalage wachtte ik nog even tot ze naar mij keek en wierp haar een kushandje toe.
Ze lachte en ging verder met haar werk.

Om de hoek staat de fietsenmaker voor zijn deur en hij veegt zijn handen af aan een poetsdoek, hij knikt naar mij en ik knik terug.
Eigenlijk een hele gewone dag dus eigenlijk.

©Prlwytskovsky.

Wandeling door Schiedam

Dwalend mijmerend loop ik door mijn stad, op zoek naar niets eigenlijk. Het centrum manifesteert zich door leegstand van winkels en biedt een troosteloze aanblik. Vroeger ja, toen ik nog jong was kon je hier over de hoofden lopen.
Via de Grote Markt wil ik naar de Hoogstraat maar bedenk mij en loop door de Brede Marktsteeg naar de Schie. Ik passeer de groene peperbus. Die bus werd ik als kind altijd mee bang gemaakt dat ik daar een hele week in moest zitten als ik stout was. Aan de overkant zie ik het zakkendragers huisje en het pand waar ooit een slijperij in was gehuisvest. Bedrijvigheid is er niet waar te nemen maar wel staan overal bloembakken om het geheel op te fleuren. Een glasblazerij prijst zijn waren aan maar er is niemand om ze te kopen.

Ik draai mij om en loop de Nieuwe Sluisstraat op naar de Dam. Vanaf de Beursbrug zie ik twee brandweerwagens voor de Korenbeurs staan en er lopen enkele brandweermannen rond. Dit beeld, in deze omgeving, roept herinneringen bij mij op en langs de Korenbeurs loop ik de Dam op. Ik ga linksaf naar de Korte Haven. Beneden op de hoek stop ik en kijk de haven af. De boom op de hoek van de Okkersteeg staat er nog. Weliswaar heel erg scheef gegroeid en de huizen zien er ook nog hetzelfde uit. Het muurtje waarachter ooit de bedrijfsgarage was, daar waar Piet dagelijks met zijn vrachtauto naar binnen reed, ziet er nieuw uit maar nog herkenbaar.

Ik loop verder en ben ter hoogte van de ingang van de nieuwe woonhuizen. De toegang doet mij stoppen met lopen, met denken en ja zelfs even met ademen. Ik leun tegen een meerpaal aan en kijk gebiologeerd naar de toegangspoort. Een uitgesleten marmeren stoepsteen verteld dat hier meer dan honderd jaar mensen hebben in- en uit gelopen. De stenen boog van de toegang is ook bewaard gebleven. Ik mijmer en zie na een dag hard werken weer bekende mensen naar buiten komen. Piet Woudenberg, Doris Nieuwaard, Jan in’t Veld, Kees Wuister en mijn vader. Hij zet zijn fiets tegen de pui en sluit de deur af. In mijn herinnering zie ik mijzelf weer naar binnen zie lopen. Ik kreeg dan altijd een handje drop of laurier (lik) poeder, of een stuk zoethout.
Maar hoeveel voetstappen staan er eigenlijk op deze stoep en wat is hun verhaal? Het verhaal van een pand ergens uit 1690 dat gebruikt werd als branderij voor de Schiedamse jenevers en destijds bekend stond als ‘De Dubbele Adelaar’.

Aan deze bedrijvigheid kwam abrupt een einde door een allesvernietigende brand. De oude karakteristieke gevel stortte zich daarbij vermoeid zuchtend in de Korte haven. Een periode werd daarmee afgesloten.

Daar zit ik dan, voor die toegang en het is net alsof ik hierdoor zomaar in het verleden kan binnenstappen maar een modern bellenblok weerhoudt mij daarvan. Met moeite trek ik mij los uit mijn mijmering en loop terug naar de Sluis. Het brandweerpersoneel is er nog evenals de twee brandweerauto’s. Bijna staan zij op dezelfde plek als op die laatste dag in Mei, in 1968.

Terug loop ik over de Korte Dam en kijk even bij nr.5 naar binnen, daar waar ooit het kantoor was gehuisvest. Maar het is onherkenbaar geworden.
Geëmotioneerd loop ik terug naar mijn auto en rij weg uit het verleden.

©PeVerBeek.

Er is meer …

Wandelend en mijmerend loop ik door de polder. Laantjes in en laantjes uit. Hoe ik uitgerekend hier op deze plek terecht ben gekomen weet ik niet maar ik sta aan een waterkant, naast een rietkraag en kijk naar het langzaam voortkabbelende water. In de verte kwaakt een eend. Een stenen paaltje staat vlakbij, ik loop er naartoe en ga erop zitten.

De heerlijke rust van deze idyllische plek doet mij terugdenken en ik herinner mij de mooie jaren die ik hier doorbracht. Terug naar het verleden, en ik zie de roeibootjesverhuur weer, met dat kleine terrasje waar een verfrissing werd geschonken. Hoe mooi waren die keren dat ik daar zat, met haar. Onze gesprekken destijds, het kijken in elkaars ogen, het eerste blozen; die eerste aanraking en die vonkjes.
Maar niets van dat alles is er van over; niets anders dan alleen een herinnering. Ja, het eilandje is er nog wel, en ook het water maar dat kabbelt lang niet meer zo mooi als het ooit deed.

Ineens sta ik in dat water. Naast de rietkraag sta ik tot aan mijn middel in het water. Hoe kom ik hier? Vraag ik mij af. Ik wil teruglopen maar voel dat ik dieper word vastgezogen in de bodem. Steeds verder voel ik mij in de bodem zakken en als ik tot aan mijn schouders in het water sta dan breekt de paniek pas goed los en begin ik te roepen en te schreeuwen.
Als ik over mijn schouder kijk zie ik op de oever iemand op dat paaltje zitten, daar waar ik net zat. Ik stop met roepen en kijk nog eens goed. Een vrouw zit daar en zij zit te lezen. De zon schijnt alleen op haar donkere haar, de rest is in schaduw gehuld. Ik sla met mijn handen op het water en roep naar haar: ik brul. Als zij opkijkt blinken haar parelwitte tanden in het zonlicht en het lijkt wel alsof zij naar mij lacht. Zij gaat rechtop zitten en lacht nu overduidelijk naar mij; zij zwaait zelfs. Het water staat nu al bij mijn oren en ik schreeuw uit alle macht naar haar, dat ze mij helpt. Zij zwaait nog eens en kijk dan weer terug in haar boek. Langzaam zie ik de zon verzwakken en nu pas dringt het tot mij door wie daar zit, op die plek waar ik daarnet zat.
“Waarom help je me niet.” Schreeuw ik. “Wij hebben hier toch mooie tijden beleefd?”
Met het verdwijnen van de zonnestralen wordt haar beeld waziger, tot het uiteindelijk verdwijnt. Mijn hoofd zakt onder water en ik zie alleen nog een zwak licht. Dan is het donker.

©Prlwytskovsky.

Veere aan de Kandelaar

Als je via Schiedam-noord naar de Schie loopt, dan kom je een oude kerk tegen. Het boerendorpje waarin dat gekerkte staat heet Veere aan de Kandelaar. Een oude veerpont zette daar eeuwen geleden mensen over de Schie; van en naar Schiedam. Veelal boeren waren het, en dan met of zonder bijbehorende veestapel. In het heden kun je de geest van het verleden nog goed herkennen en aanvoelen, en dat moet ook zo blijven vind ik. Het straalt een bepaalde sfeer uit.

Een verlaten kerk met een goed onderhouden naastgelegen begraafplaats en een pastorietuin. Maar een koster, kerkgangers of ouderlingen ontbreken helaas in dit idyllische tafereel. Ook passend kerkgezang is er niet te horen. Tegenover de kerk neem ik plaats op een bank en bekijk dit tafereel maar ook mijn fantasie laat ik daarbij de vrije loop.
Veronderstel nu eens dat het nacht zou zijn? Aardedonker, en met een maan die in een dunne sikkel zijn matige schijnsel over dit schouwspel laat vallen; met hier en daar een herkenbaar sterrenbeeld aan de hemel. Spookachtig bijna.
In die lege kerk, in dat aarde donker, zie ik plots een lichtschijn bewegen. Van raam naar raam beweegt het licht zich schichtig voort. Is er dan toch iemand daarbinnen? Nieuwsgierig sluip ik de pastorietuin in en probeer bij een raam te komen. Op een stapel stenen kan ik net door het raam kijken en zie een licht door de lege kerk dwalen. Als ik goed kijk zie ik een menselijk figuur, in habijt. Figuur knielt neer en buigt het hoofd. Het licht tempert eerst en gaat dan uit.

Langzaam keer ik terug in mijn realiteit, met vóór mij het verleden en links van mij het heden met mijn verlichte Schiedam. Hoe lang heb ik daar gezeten vraag ik mij af, en in gedachten verzonken loop ik het donkere pad af met mijn handen diep in mijn zakken. Een klak-klak-klak geluid doet mij stilstaan en omkijken. Er komt een ruiter aan: een boerenzoon te paard. Hij groet mij in het voorbijgaan en hobbelt verder. Ik groet hem terug, maar dat zal hij waarschijnlijk niet meer gezien hebben.

Heden en verleden; ongemerkt kruisen zij elkaar hier. Hoe opmerkzaam moet je zijn om dit in het juiste perspectief te kunnen zien?

©Prlwytskovsky.

Duiven en een oud gebakkie

Tags

Brutaal., Buurvrouw, Duiven, Kippen, Overlast, Vlooien

Vandaag werd er aan de deur gebeld; op zich een opmerkelijk gebeuren. Niet dat het bellen vreemd is maar eerder het personage dat op mijn bel staat te hengsten. Een vrouw van een jaar of ‘erg oud’ staat voor mijn huisdeur en belt nog een keer aan. Ik sla het gebeuren vanuit mijn keukenraam gade maar ik ken dat hele mens niet. Met een chagrijnige muil staat ze naar mijn huisdeur te kijken en ik laat haar nog even in de waan dat ik er niet ben; altijd leuk om te zien wat voor bekken mensen dan trekken.
Dan valt haar iets in: zij tilt de brievenbusklep op en kijkt brutaal mijn gang in om te zien of er daadwerkelijk niemand thuis is. Mijn eigen schuld, had ik maar direct de deur moeten openen in plaats van na te denken wie dat wel kon zijn, en vooral wat zij van mij zou moeten. Er staat geen gevulde kinderwagen naast haar dus die angst gooi ik meteen al opgelucht overboord.

Na drie keer bellen open ik de deur en excuseer mij bij haar omdat ik immers op het balkon zat met een lekker koud biertje en daardoor de bel niet hoorde. Wel hoorde ik het geluid van de brievenbusklep zei ik haar, waardoor ik alert opstond en zie hier, daar ben ik. Als een gemene gepensioneerde oude schooljuf, met een bos hout voor haar deur waar je ‘U’ tegen zegt, keek zij mij nijdig aan en stak van wal.
“Heeft u ook zo veel last van duiven op het balkon?” Vroeg zij.
“Duiven?”
“Ja duiven, ik word er gek van en dan die lucht, die stank, om beroerd van te worden. Heeft u dat niet?”
“Uuhhh … naar ik aanneem bent u een buurvrouw van mij?” Vroeg ik.
“Ja, ik woon hiernaast-boven en heb vreselijk last van die duiven die daar naast u op dat balkon nestelen.”
“Nou ik niet hoor: ik heb vlooien, heeft u daar iets aan?”
“Buurman, ik kom met een serieus probleem bij u en ik wil graag dat u mij voor vol aanziet.”
“Oh maar buurvrouw, ik zie iedereen altijd voor vol aan hoor. Denk daar niet te min over.”
“Ik heb de huisbaas gebeld en die wil er niets aan doen.” Ratelde ze door. “Als ik nu meer huurders vind die er ook last van hebben, dan kan er misschien iets aan gedaan worden.”
“En wat zou u eraan gedaan willen hebben, buurvrouw?”
“Dat weet ik niet, dat moet de huisbaas maar oplossen.”
“Nee buurvrouw, dat is mij te simpel. Eigenlijk wilt u dus van uw probleem mijn probleem maken. Is het niet zo?
“Buurman, dit is toch te gek voor woorden dat er ongedierte over onze balkons loopt, afkomstig van deze duiven? En dat deze duiven zelfs de woonkamer inlopen, zo brutaal. Dat is toch een probleem voor al de huurders?”
“Ja buurvrouw, u lult er lekker overheen maar daar hoef je geen duif voor te zijn om brutaal te zijn bedoel ik. Mensen kunnen er ook een houtje van hoor. Die tillen bijvoorbeeld door de brievenbusklep op en loeren of er echt niemand thuis is. Maar buurvrouw even iets anders: heeft u kippen?”
“Kippen?”
“Ja, van die dingen op twee pootjes die kakelen en elke ochtend een ei leggen. Sinds ik kippen heb blijven de duiven van mijn balkon weg, kan ik u vertellen. Misschien een idee voor u?”
“Man, ik woon op de 10e etage; daar ga je toch geen kippen houden?” En wat keek dat wijf mij gemeen aan zeg, Godsamme: als blikken kunnen doden?
“Mag ik uw naam noemen als ik de verhuurder bel, nam ze de draad weer op.”
“U doet maar.”
“En uw naam is ….?”
“Prlwytskovsky.”
“Wat? Hoe?”
“Ja, dat is mijn naam.” Zei ik.
“Ach man, loop naar de pomp, met jou kan ik niets.” Brommend marcheerde zij weg.

Nadat ik de voordeur had gesloten zag ik haar door mijn keukenraam weer terug komen lopen. Zij keek op mijn naambordje en schreef iets op. Met bruusk geweld opende ik de deur en geschrokken week zij terug.
“Was er nog iets buurvrouw?”
“Nee uuhhh, ik wilde alleen je naam en je huisnummer noteren.” Snel dribbelde ze weg.

Tering duiven. Sturen mij nu al een vrijgezelle gepensioneerde kraamverzorgster van een jaar 80 op mijn dak. Jammer dat ze geen Hogeboezem heet.

©Prlwytskovsky.