Piggelmee

Tags

Buren, Humor, Ouderen, Plagerij, Traag

Het was buiten waterkoud toen ik ’s avonds uit mijn vervoermiddel stapte en naar de ingang van de flat liep. Ik plukte de brievenbus leeg en wilde snel naar binnen maar dat zat me niet mee. Er stond een klein formaat echtpaar aan de deur te morrelen. Zeg maar formaat Piggelmee, en ze kregen de sleutel niet in het slot.
“Zal ik het even proberen?” Vroeg ik, meer uit eigen belang.
“Nee dank u, het lukt ons wel hoor.” Zei het echtpaar, en inmiddels stonden er al vijf personen te wachten die met de lift mee wilden.

Eindelijk ging de liftdeur open en het echtpaartje keek tergend langzaam op de nummerplaat naar welke etage zij moesten en versperde zodoende nogmaals de doorgang naar de lift. Zo te zien waren het nieuwe bewoners of ouders die een kat kwamen voeren. Of het uitgerekend op dit moment zo moest zijn weet ik niet maar wij hoorden in de andere liftschacht een grote doffe klap. Ik ben nooit te beroerd voor een guitige opmerking dus zei ik: “Goh, die andere lift is zeker neergestort?”
Het vrouwtje zag ik nu heel dicht tegen dat mannetje aan kruipen en ze keek mij daarbij heel angstig aan.

“Ik weet nog een paar jaar terug,” Memoreerde ik tegen een bekende buurman, “dat iemand op de dertiende drukte terwijl er maar twaalf etages zijn, en oehhhw: de lift schoot boven het dak uit.”
Nu nam Piggelmee het voor zijn vrouwtje op en vroeg of ik hiermee op wilde houden want ze vonden het echt niet leuk.
“Nou” zei ik: “zelf vind ik het wel humor hebben.” En juist op dat moment stopte de lift op de negende etage; daar waar ik eruit moet.
“U moet toch op de zesde zijn?” Informeerde ik de man nog. De liftdeur gleed dicht en door de kier zag ik de lift nog hoger gaan.

Gniffelend liep ik over de galerij, dit was mijn eerste kwajongensstreek deze week.

©Prlwytskovsky.

Advertenties

De Potgieterstraat

Tags

Herinneringen, Kinderjaren, Schiedam, Verleden

Vorig jaar liep ik door mijn Schiedamse buurt waar ik ben geboren en mijn eerste levensjaren heb versleten. Ik loop de Potgieterstraat in waar een garage was van de EVAG. Autobussen reden er in die tijd af en aan. Ondenkbaar heden ten dagen want nu kan ik er amper met mijn Fiat500 nog doorheen rijden. Maar ja …  de tijden van weleer? Vanuit het heden kijk ik met jullie terug naar de periode 1947-1952.

Als ik bij de EVAG garage de hoek omloop dan zie ik achteraan de straat de ingang van kolenboer Koorengevel. Gerrit Koorengevel dreef daar zijn brandstoffenhandel door met zijn met kolen beladen vrachtauto’s de koukleumende Schiedammers te bevoorraden met kolen voor hun Dru kolenhaarden. Echte kerels zoals Gerrit met zijn zonen, sjouwden zakken met kolen naar de stookhokken; zakken van een mud. Ik zie ze nog lopen. Weet jij nog hoeveel een mud in kilo’s is?

Tegenover Koorengevel woonden wij, op nummer 27b. Mijn eerste levensjaren keek ik daar uit het raam, naar de daken aan de overkant, naar buurvrouw Pil en haar familie; naar Wout en zijn broers. Ik zag vogels en er reed zelfs een auto door de straat. Om kwart over vijf kwam er altijd iemand thuis die eten in mijn mond wilde proppen en dat wilde ik niet. Naar later bleek was dat mijn vader; wist ik toen veel.

Toen ik daar liep en mijn gedachten vrijuit liet gaan dacht ik terug aan vroeger tijden, aan de mensen, de gebeurtenissen, de indrukken, de tonen die werden gezet. Plots werd er een hand op mijn schouder gelegd en een stem begon te praten. Ik keek op en keek in het gezicht van mijn oude dienstmakker Richard. Samen dienden wij ooit de Nederlandse vlag, als Huzaren van Boreel welteverstaan.
Wat loop je te tobben? Vraagt hij mij. Ach Ries, ik kijk naar de verloedering, naar de vergankelijkheid van mijn geboortegrond; waar mijn roots liggen. Hoe fantastisch waren de mensen destijds en hoe heerlijk was het wonen hier en hoe onaantrekkelijk is het nu? Aan twee kanten van de straat staan er nu auto’s geparkeerd, je kan er amper nog met je auto doorheen rijden laat staan dat er ooit nog een autobus de EVAG-garage kan bereiken?
Wij liepen langs de inrit van Koorengevel de hoek om waar waterstoker Rodenrijs zijn nering diende en mijn vader steevast op vrijdagavond twee emmers heet water ging halen. Die emmers heet water werden in een teil gekieperd en daarin gingen wij gedrieën in bad; na elkaar dus. Eerst ik, daarna vader en dan ging moeder in het inmiddels lauwe water baden. Die teil stond in de woonkamer, en natuurlijk voor de brandende kolenhaard.
Rechts, op het korte stuk van de Alberdinck-Thijmstraat, woonde de postbode Krijn Degeling en op de hoek was melkboer Dijkshoorn gezeteld. Hier moest ik voor het eerst in mijn leven boodschappen doen voor mijn moeder. Als 4 jarige moest ik eieren halen bij melkboer Dijkshoorn. Een wereldramp voor mij en ik keek naar Ries om de winkel aan te wijzen en mijn verhaal te voltooien.

Maar er was geen Ries, er was niemand. Ik kletste in mijn eentje tegen niemand en stond alleen, zoals later zo vaak voor zou komen. Ik liep terug de Potgieterstraat in maar zag niemand lopen. Ries, die liep toch naast mij, en legde zijn hand op mijn schouder? Hij vroeg mij toch waarom ik zo liep te tobben? En waar was hij nu dan? Een rilling liep over mijn rug.

Maanden later kwam ik een andere dienstmakker tegen en wij kwamen te spreken over het verleden. Ries haalde ik aan en wij lachten om onze grappen destijds. Hoe is het eigenlijk met Ries, vroeg ik hem?
Ries? Ah joh, die is een jaar na ons afzwaaien toch overleden?
Wist je dat niet?

©Prlwytskovsky.

De weg kwijt

Tags

Appels., Buurtsuper, De klus kwijt, Lekker ding

Prachtig weer is het vandaag, een weertje om te zoenen. Ik vlieg met mijn zwarte Ferrari-500 over de Scheepvaartweg en bedenk dat ik op dit tijdstip makkelijk even naar mijn buurtsuper kan gaan voor wat kleinigheden zoals appels want die zijn een must voor mijn door mijzelf opgelegde dieet.

Ik scheur op twee wielen de hoek om en ontdek zowaar een parkeerplek in de nabijheid van de ingang van de buurtsuper. Naar Schiedamse maatstaven gemeten een Godswonder.
Geheel toevallig zie ik daar een smakelijke dame lopen, eentje die ik al meerdere keren in dit winkelcentrum had ontmoet zonder dat zij mij zag staan. Zij zet haar tassen stuk voor stuk in de achterbak van haar autootje. Ik loop naar de bloemenzaak, leun met mijn armen op een leeg bloemenrek en bekijk de dame in kwestie tot in detail. Zoals ik deze vrouw eigenlijk sta te verslinden zonder dat ik haar aanraak, vraag ik mij af of er überhaupt vrouwen zijn die dit ook bij mij doen, waar ik geen weet van heb? En wat zouden zij dan denken en waarom zie ik dat nooit?

“Kan je het zien?” Brult de bloemenvrouw in mijn oor. “Je staat haar zowat met je ogen uit te kleden”. Verschrikt kijk ik op naar brulboei. Want laten we wel wezen jongens: ik verkeer toch een beetje in dromenland door deze beauty. De bloemenvrouw gaat zo tekeer dat de dame in kwestie haar hoort en omkijkt wie ze zo uitgemeten kreeg. Lachend slaat zij dit tafereel gade.

Ik sla verder geen acht meer op de tierende bloemenvrouw met haar uitgedroogde uitgroeisels maar loop op mijn waanidee af. Knullig excuseer ik mij en zij moet er om lachen. Wat een beauty als je zo dichtbij haar staat.
“Weet je” Zegt ze: “ik heb jou ook al vaker hier gezien maar jij ziet mij nooit. Bovendien ben ik getrouwd, dus helaas voor jou.”
Ter plekke smelt ik volledig van deze eerlijke bekentenis. Ze stapt in haar voiture ‘tje en rijdt lachend zwaaiend de parkeerplaats af. Het is zo erg met mij gesteld dat ik niet eens weet in welk merk auto zij rijdt of dat ik haar kenteken heb gezien.

Ik draai mij om en loop chagrijnig de bloemenzaak voorbij op weg naar de buurtsuper. Maar wat ging ik ook alweer kopen? Shit, wat was dat nou ook alweer? Het wil mij maar niet te binnen schieten. Helemaal van mijn à propos loop ik doelloos naar de hikwinkel om een fles jenever te kopen want zoiets is altijd handig om achter de hand in huis te hebben. Op de hoek zit een bakker die met reclameborden appelpunten aanprijst en plots wist ik het weer: Appels! Appels mot ik hebbe!!
Langzaam komt alles weer terug in mijn herinnering en ik koop bij de buurtsuper de dingen die ik wilde hebben.

Later die avond adem ik weer normaal.

©Prlwytskovsky.

Perceptie

Tags

Hobby schrijven, Ober, Praatje maken, Terrasje.

De zon schijnt volop aan een blauwe hemel op deze heerlijke lentedag, een uitgelezen dag om een terras te bezoeken en te zien wat zich daar zoal voordoet. Mijn schrijfblok ligt naast mij met mijn Pentel potlood er bovenop. Soms pak ik het schrijfgerij en noteer wat gedachten die voorbijgangers bij mij oproepen zoals hun manier van bewegen, hoe zij met elkaar omgaan en hoe zij kijken. De ober zet een tapbiertje neer en vraagt waarom er een schrijfblok met potlood naast mij ligt.
“Nou”, zeg ik, “ik schijf verhaaltjes, over allerlei onderwerpen. Nu bijvoorbeeld, ben ik bezig met een serie over terrassen en wat daarop zoal te beleven is. Ik noem die serie Terras-leed omdat er bij terrasbezoekers en of voorbijgangers, toch altijd een bepaalde emotie is waar te nemen; humor of droefenis ontdek je daar namelijk altijd bij.”

“Publiceert u die verhalen ook?” Vraagt de ober.
“Jawel”, zeg ik, “die plaats ik op een columnsite waar ook echte columnisten hun schrijfsels plaatsen. En van die mensen krijg ik uiteenlopende reacties. De één vind het leuk, de volgende vind het bullshit terwijl een ander het heeft over een komma die verkeerd staat of een woord dat net even iets anders geschreven had kunnen worden, maar daarbij missen zij vaak de essentie van het geschrevene. Dus het is maar net met welke perceptie je die verhalen leest. Ben je universitair geschoold of Neerlandicus, of gewoon maar Jan Boterhammenworst: een ieder leest het op zijn eigen manier.”

“Percep… wat?” Hakkelt de ober.
“Perceptie ja. Perceptie is een vorm van waarnemen die kan worden gekleurd door onze eigen ervaringen, levensgeschiedenis en of persoonlijkheidskenmerken.” Leg ik hem uit. “De mening die wij over anderen hebben kan negatief of positief gekleurd of bevooroordeeld zijn. Soms kan een persoon als te positief worden beoordeeld op grond van zijn schrijven. Dit wordt ook wel het halo-effect genoemd, en een halo-effect is het verschijnsel waarbij de aanwezigheid van een bepaalde kwaliteit bij de waarnemer suggereert dat andere kwaliteiten ook aanwezig zijn.”

“Ik weet niet waar u het over heeft, maar dat vindt u leuk om te doen?” Vraagt de ober. “Daar had ik allang de brui aan gegeven, dat gaat boven me pet.”
“Nou kijk”, zeg ik, “het gaat mij om het doen, het schrijven op zich; het creëren van iets. Ik hoef geen Carmiggelt te worden maar mijn gedachten opschrijven alleen al vind ik heel leuk. En vooral, dat mensen de moeite nemen om mijn schrijfsels te lezen.”

Er fluit iemand op zijn vingers en de ober kijkt verschrikt om. “Sorry”, zegt hij, “ik moet weer aan het werk. Waar kan ik uw verhalen lezen? Mag ik uw url hebben?”
De ober zet nog een tapbiertje neer en zegt: “Ik heb ze net op me sodemieter gehad omdat ik te lang met u stond te praten. Als ik dat nog een keer doe dan wordt ik eruit gedonderd.” Hij frommelt het briefje met de url in zijn borstzak, rekent met mij af en gaat naar de andere terrasbezoekers toe.

Na mijn biertje te hebben genuttigd sta ik op, loop het terras af en verdwijn tussen de voorbijgangers.

©Prlwytskovsky.

Lente en de op hol geslagen mens

Tags

Joggen, Lente, Massamensen

Het is weer zover: de krokusjes staan weer in bloei. Bomen lopen uit en krijgen zowaar al kleur. Een vrachtwagen komt eraan gereden en mannen in oranje kleding stappen uit. Zij dragen een schop en een hark, en gaan de grond tussen de struiken te lijf. Een vogel vliegt weg.
Alles wordt geschoffeld en aangeharkt. Na een week hard werken ligt het park er als een zonnetje bij. Je zou zelf zover kunnen gaan te fantaseren dat je vriend langoor ziet, met zijn mandje vol gekleurde paaseieren. Huppelen doet hij niet want hij is al aardig aan het uitdijen voor de eerstvolgende kerst. Dan fungeert hij namelijk zelf als feestmaal.

Ook in dit seizoen is de mens bezig met zijn gezondheid. Zowel mannen als vrouwen proberen op hun manier hard te lopen, op speciaal schoeisel en in joggingpakken met kleuren waar je vlekken van voor je ogen krijg. Bij sommige vrouwen zwiebert en zwabbert er van alles in die niets verhullende joggingpakken, en de stappen die zij nemen zijn niet groter dan één schoenlengte. Zwetend en puffend sjokken zij voort; draden met kwijl en snot voor zich uitstotend.
Een hond kijkt er minachtend naar.

Een ambulance met blauw zwaailicht siert de zaak op. Mensen in geel/groene outfits bewaken de parkoersen want dat hoort er nu eenmaal bij, bij de op hol geslagen mens. Helaas zonder fanfarecorps. We kunnen nu eenmaal niet alles hebben.
’t Schijnt joggen te heten. Je ergens heen spoeden naar waar je niet wordt verwacht. Zinlozer kan ik het mij haast niet voorstellen. Ze zijn goed bezig met zichzelf. Mij zegt het allemaal niets.

Als alles voorbij is loop ik over de verlaten paden in het park. De ambulance is vertrokken, evenals de in het geel gestoken broeders. Platgetrapte krokusbedden en samenklonterende tissues ontsieren als dank de paden na deze recreatieloop. Over het bruggetje zitten twee oude dames op een bankje angstig om zich heen te kijken. Een schommel beweegt nog langzaam na.
Net als een uur geleden ligt het park er weer verlaten bij en keert de rust weer.

©Prlwytskovsky.

Mijn Talmalaan

Tags

Culturen, Herinneringen, Jeugdsentiment, Vroeger

Nieuwsgierig loop ik door mijn geliefde woonwijk waar ik opgroeide en als bromnozem mijn stempel op zette.  De wijk Nieuwland is niet meer wat het ooit was, nee erger nog: het lijkt nu wel een nieuw land. Kijkend naar de verpaupering ontgaat mij de herkenning. Schiedam doet wel zijn best om de wijk er goed uit te laten zien door bijvoorbeeld nieuwbouw maar de treurnis blijft voor mij nadrukkelijk aanwezig.

Ik loop door de Talmalaan en herinner mij buurman Mulder die altijd met auto’s in de weer was zoals een Ford-Taunus 10m of 12m. Zijn zoon Jan hielp hem daarbij. Buurman de Vries met zijn Ford Versaille en zijn zoon Aadje, Karel van loon met zijn rode Jawa motor. Jopie met zijn hond Fanny. Wij speelden samen met onze treintjes. Jopie ging later houten vliegtuigjes bouwen met een echt motortje erin en liet ze verderop op het weiland vliegen.
Het zijn herinneringen waar ik niet één spoor van terug vind. Ja, de huizen staan er nog maar die zijn ook al verbouwd en aangepast aan de huidige tijd en daarom onherkenbaar voor mij.

De garage’s waar van de Pas zijn eerste markiezen bouwde en groenteman Saas zijn nering dreef zijn nog terug te vinden maar volkomen onherkenbaar. De sigarenboer op de hoek is dichtgetimmerd met tralies maar wel nog herkenbaar aanwezig. In mijn tijd brandde daar altijd een gasvlammetje op de toonbank, om mensen die elke dag één sigaar kochten aan vuur te helpen en daarbij een sociaal praatje te maken.

Iedere dag kwam er een melkboer in de straat, A.J.Kerklaan heette hij en dat was lachen met die man. Die kon hoofdrekenen zeg, daar kunnen ze nu een puntje aan zuigen. Als een telmachine ratelde hij alle bedragen bij elkaar en presenteerde alszodanig de rekening aan de wachtende- smachtende huisvrouwen. Ik mocht weleens met hem meerijden naar de Boslaan, verder niet. Een wereldreis voor mij, en eigenlijk was het maar één straat verder. Een donkergrijze Opel record had hij, een bestel uitvoering en die kar stond vol met kratten met rinkelende flessen en andere zooi. Achterin had hij een melktank met aftapkraantje voor de losse melk.

Er reed een groene vrachtauto door de straat van Fa. Hoek de zuurstoffabriek, volgeladen met zuurstofflessen. Een groene DAF met trailer die in de Dr. de Visserlaan keerde op de lus aan het eind van de straat; daar woonde de chauffeur. Ik ging altijd kijken als die auto er stond, machtig gezicht vond ik dat.
Een olieboer met een bruin paard en een gele wagen kwam elke zaterdag door de straat, zand, zeep en soda verkocht hij er ook bij. Wat dacht je van een schillenboer? Twee keer per week kwam hij met paard en wagen, en later toen de modernisering toesloeg met een ijzeren hond. Ken je die nog? Zo’n teringding waar je eerst een uur aan een touwtje moest rukken om hem aan de praat te krijgen om dan bij het volgende portiek de “Bernhard moteur” weer af te zetten. Want zo heten die motortjes. Zorgvuldig scheidde hij met blote handen het brood van de schillen, gooide zijn jutte zak over zijn schouder en liep het volgende portiek in.

Ik stop even bij het voorlaatste portiek nabij de Schaepmansingel en denk hier nog even terug aan de begin jaren 50 op de plek waar het paard van de schillenboer neerstortte en roerloos op de grond bleef liggen. De schillenboer knielde bij het paard neer en sprak ermee. Hij tilde het paardenhoofd op en streelde het, en zei tegen het paard dat alles goed zou komen. Na een tijdje stond het paard wankelend op en trok de kar de hoek om.
Nooit heb ik het paard terug gezien.

Huishuuuuurrrrrrrrrrrrrrrrrrrrr schreeuwde een stem, nadat de eigenaar van de stem alle acht bellen met twee duimen beurtelings had ingedrukt. Zenuwachtig dribbelde de huisvrouwen met hun geld de trappen af om de man te betalen. Met een paar straten aan huurpenningen in zijn zakken liep de man met een gerust hart terug naar zijn kantoor.

Het pleintje waar ik leerde rolschaatsen is niet meer en ook het laantje waar ik voor het eerst op een fiets stapte is verdwenen. Het grasveld waar wij, Nieko van Slobbe, Harry Spermon, Pim Kalkman en ik ooit tegen andere straten voetbalden, is er nog wel maar het ligt er leeg en verlaten bij.

Vreemde gebedshuizen, anders geklede mensen, andere culturen en andere meningen bepalen nu het aanzicht.
Mijn Schiedam, wat is er met je gebeurd?

©Prlwytskovsky.

Kerstmuts

Tags

Kerstman, Kerstmuts, Kerstvrouw, Winkelcentrum

Zaterdag liep ik door ons winkelcentrum, zeulend met mijn vroegtijdige kerst inkopen. Hoofdzakelijk koelkast voorraad voor de inwendige mens; vloeibaar (alcoholica) en vast door elkaar. Ik zal wel moeten want het is straks niet alleen kerst maar bovendien ben ik dan jarig. Dit doe ik allemaal voor al m’n gasten die mij dan komen bezoeken, ik ben sociaal bezig.
Komen er dan zoveel? Vraagt u zich misschien af. Nou, als het mee zit komen er twee en heb ik pech dan komen er vier; volle bak dan. Maar er is genoeg te knabbelen en te sabbelen, vandaar mijn volle tassen.

Waar het nu om gaat is dat ik mijn buurvrouw uitgerekend hier tegen haar vege lijf loop. Ze is voor mij onherkenbaar en het is haar geluk dat zij mij aanriep anders had ik haar zo voorbij gelopen: zij is namelijk verkleed als kerstman! Niet als een echte hoor met die witte baard en zo, maar alleen met een rode soort gelijkende kerstmannen-mantel en een dienovereenkomstige rode puntmuts. Eigenlijk meer een kerstmuts dan een kerstman dus. Vroeger sliep ik ook met een muts maar dat bleek een grote jongens droom en vooral lang verleden tijd; daar gaat het nu niet over. Waarom loop ik hier over de buurvrouw, als verschijnsel, na te denken vraag ik mijzelf af.
Wat is hier merkwaardig aan? Een vrouw verkleed als kerstman maar wel duidelijk als vrouw waarneembaar en vooral van dichtbij als buurvrouw heel nadrukkelijk aanwezig. Veronderstel dat een man verkleed als vrouw maar duidelijk waarneembaar als man, daar zou rondlopen? Die wordt dan toch meteen opgepakt? Waarom is dat van een vrouw normaal te noemen en in hoeverre is dat normaal? Is dat haar oediepus gevoel, haar hunkering naar haar verloren man, of dat ze maar geen nieuwe echtgenoot kan vinden; of het mannelijke in haar? Wie het weet mag het zeggen.

Hoe het ook heet: ik blijf het raar vinden. Zoals zij er normaal altijd bij loopt prijs ik haar regelrecht de hemel in en zie hierbij direct haar ogen oplichten; ze veert helemaal op.
Ik laat het hier maar bij want je weet het maar nooit met eenzame buurvrouwen die, verkleed als kerstman, door winkelcentra’s lopen.

©Prlwytskovsky.

Trumpology

Tags

CO2, Groene stroom., Onderuithalen, Social media, Trump, Twitter

Sinds Donald Trump bekend heeft gemaakt dat hij met het Parijsakkoord wil breken, en daarmee ook de hele milieufreak-bende aan de kant schuift, is dat eindelijk een gebeuren naar mijn hart. Ik bedoel, ik betaal me toch al scheel met bijdragen aan allerlei akkoorden die nergens toe leiden. De aarde warmt zich ondertussen van nature toch wel op. Kijk maar naar de voorgaande ijstijden en de perioden daarvoor, maar nu valt er immers dik geld aan te verdienen. Toch? Bovendien las ik van de week een artikeltje dat onder de antarctische ijskap een giga vulkaan boertjes laat en zodoende het ijs aan de onderkant laat smelten, waarbij ook nog eens het ons financieel welgevallige CO2 vrijkomt. Hoe dat werkt moet je zelf maar eens opzoeken.

Groene stroom bijvoorbeeld. Ik moet maar aannemen dat mijn stroom groen is en dan ontdekken dat gewone- of groene stroom nauwelijks te onderscheiden zijn. Want wie laat mij zien of ik ook daadwerkelijk groene stroom binnen krijg? En is groene stroom eigenlijk wel goedkoper? Of duurder zelfs. Maar het is goed voor het milieu, zo luidt de dooddoener! Net als bij het CO2.

Op deze manier worden wij allemaal genaaid door dikke volgevreten bestuurders die hun eigen straatje goed schoon houden door alles en iedereen die daar tegenin gaat op voorhand al neer te sabelen. Mensen die meer dan de Balkenende norm binnen schrapen werken op mijn geweten door mij te vertellen dat o.a. ik mij schuldig maak aan de opwarming van de aarde. Tenminste dat praten zij mij aan. En ik lig daar natuurlijk nachten lang van wakker.

Respect heb ik wel zeker voor regeringen en hun functionarissen zolang zij maar hun werk doen en niet oeverloos gaan zitten ouwehoeren door open deuren in te trappen. Tegenwoordig wordt iedereen die maar luidruchtig genoeg protesteert uitgenodigd in praatprogramma’s voor een kopje thee en een aai over de bol, in plaats van ze een schop voor hun donder te geven en te gaan werken; en niet op de gemeenschap blijven lopen teren.

Hier in Schiedam kun je ook lachen hoor. Eindelijk tweet een gerenommeerd persoon iets waar ik mij in kan vinden en niet veel later wordt hij door een notabeel vermaant dat deze opmerking gewoon niet kan! Zijn antwoord? Sorry: ik zal dat niet meer doen!
Dan ben je een vent van middelbare leeftijd … pfff. Godallemachtig zeg, en dat moet dan mijn stad leiden en naar hoger sferen brengen? Ze kruipen nog dieper in de reet van de mensen met aanzien dan mogelijk is. Natuurlijk heb ik dat duo ontvolgd uit mijn media.
Er is ook een Schiedamse partij die de vinger op de Losse plek weet te leggen maar dan openlijk op Twitter, door randfiguren, wordt neergesabeld. En dat doet mij pijn. Ik bedoel iemand die voor mijn stad opkomt, die openlijk te kakken wordt gezet. Je zal maar met zoiets in de gemeenteraad zitten. Wat ook niet verkeerd is want daar horen deze discussies thuis, en niet op de sociale media.

Trump heeft gelijk. Men moet landen als bedrijven regeren en niet zoals nu met die zachte zoetgevooisde regeringsleiders. Ik kreeg als kind ook een schop onder me reet als ik niet meewerkte en ik heb er geen nadeel van ondervonden. Dus een keihard beleid voeren zoals eigen land en volk eerst!
Maar ja: we hebben al geen eigen land meer omdat alles verziekt is door die geitenwollensokken figuren. Iedereen is tegenwoordig maar overal expert in en heeft overal verstand van.
Maar is dit wel zo? Of bepaald het salaris en de bonussen hun besluitvaardigheid?

©Prlwytskovsky.

Schiedam LOS Vast

Tags

Compromissen., Ongenoegen, Partijenstelsel, Raadsleden

Dat je dus gewoon ‘even‘ zit  te twitteren vandaag. Dat je dan dus gewoon ‘even’ een paar mensen, stadsgenoten nogal liefst, openbaar met elkaar in de clinch ziet gaan. En dat zijn dan niet gewoon even een paar mensen, nee ik zie daar een raadslid en een voormalig wethouder. Notabelen! Een man die met een kinderlijk genoegen op Twitter zijn ongenoegen uit zie ik. En daar moet ik dan op stemmen bij de volgende verkiezingen? Dacht het dus niet.

Jongens toch. Waarom gaan jullie niet even bij elkaar op de koffie, dan wel met een neut en een dikke sigaar; maar praat de zaak uit. Kijk even op de barometer naar de vochtigheidsgraad want in het land der blinden is éénoog immers koning. Toch? Maar wel zonder dat wij Schiedammers hiervan kunnen mee genieten.
Want dit zegt natuurlijk een hoop hè, over de agressor in deze discussie. De ene partij geeft aan al tijden met naam en toenaam iets te betekenen te hebben binnen ons Schiedam en de andere partij is brand nieuw: in de oprichtingsfase. Een kersverse partij dus.

Maar dan zal je het hebben. De hel breekt los!

Een eenzame achterblijver van een partij van lik-me-reet laat nu ineens zijn stem horen. Nooit iets van wat dan ook meegemaakt, gehoord of gelezen dat die alreeds bestaande partij ook maar iets van betekenis heeft gepresteerd inzake mijn Schiedam. Maar nu wel alle duvels uit de hel janken als er een nieuwe partij van zich doet spreken die concreet voor Schiedam op wil komen.
Die oude partij, de agressor in deze, daar had ik wel eens van gehoord ja. Ooit. Toen die werd opgericht. En verder deden zij er het stilzwijgen toe. Maar nu een nieuwe partij van zich laat horen is de beer los: ineens komt men te spreken over leugenachtig dievenwerk omdat de naam ‘lijkt’ op de naam van de eerdere partij.
Nou en? Denk ik dan?
Dan had je je partijwerk maar inhoudelijker moeten presenteren in de Schiedamse media! Nu is dat een verloren zaak en alle geschreeuw op voorhand tevergeefs.
En ja, nu kun je wel met morse tekentjes SOS seinen afgeven maar dat komt te laat. Het zegt meer over de persoon en zijn partij dan over de nieuwelingen. Nieuwelingen die overigens ervaren rotten zijn binnen de Schiedamse politiek.

Weet ik daar zoveel van af dan? Nee. Geen reet! Ik moet het doen met de info die in de media, het lokale suffertje, of op Twitter aan mij wordt mede gedeeld. En met mij nog zovele Schiedammers. Waar moet je in vredesnaam dan op stemmen de volgende keer? Op iemand die een vliegveld naar de klote wil helpen of op een partij die Schiedam vooruit wil helpen? Ik weet dat ondertussen wel hoor. Maar dat ga ik hier niet uitleggen.

©Prlwytskovsky.

De Poldervaart

Tags

Herinneren, Roeibootjes, Verliefd, Vroeger

Wandelend en mijmerend loop ik door de polder. Laantjes in en laantjes uit. Hoe ik uitgerekend hier op deze plek terecht ben gekomen weet ik niet maar ik sta aan een waterkant; naast een rietkraag en kijk naar het langzaam voortkabbelende water. In de verte kwaakt een eend. Een stenen paaltje staat vlakbij, ik loop er naartoe en ga erop zitten.

Die heerlijke rust van deze idyllische plek doet mij terugdenken en ik herinner mij de mooie jaren die ik hier doorbracht. Terug naar het verleden, en ik zie de roeibootjesverhuur weer, met dat kleine terrasje waar een verfrissing werd geschonken. Hoe mooi waren die keren dat ik daar zat, met haar. Onze gesprekken destijds, het kijken in elkaars ogen, het eerste blozen; die eerste aanraking en die vonkjes.
Maar niets van dat alles is er van over; niets anders dan alleen een herinnering. Ja, het eilandje is er vaag herkenbaar nog wel, en ook het water maar dat kabbelt lang niet meer zo mooi als het ooit deed.

Ineens sta ik midden in dat water. Naast de rietkraag sta ik tot aan mijn middel in het water. Hoe kom ik hier? Vraag ik mij af. Ik wil teruglopen maar voel dat ik dieper word vastgezogen in de bodem. Steeds verder voel ik mij in de bodem zakken en als ik tot aan mijn schouders in het water sta dan breekt de paniek pas goed los en begin ik te roepen en te schreeuwen.
Als ik over mijn schouder kijk zie ik op de oever iemand zitten, daar waar ik net zat. Ik stop met roepen en kijk nog eens goed. Een vrouw zit daar en zij zit te lezen. De zon schijnt op haar donkere haar.

Ik sla met mijn handen op het water en roep naar haar: ik brul!
Als zij opkijkt blinken haar parelwitte tanden in het zonlicht en het lijkt wel alsof zij naar mij lacht. Zij gaat rechtop zitten en lacht nu overduidelijk naar mij; zij zwaait zelfs. Het water staat nu al aan mijn lippen en ik schreeuw uit alle macht naar haar, dat ze mij helpt.
Zij zwaait nog eens en kijk dan weer terug in haar boek. Langzaam zie ik de zon verzwakken en nu pas dringt het tot mij door wie daar zit, op die plek waar ik daarnet zat.
“Waarom help je mij niet.” Schreeuw ik. “Wij hebben hier toch mooie tijden beleefd?”

Met het verdwijnen van de zonnestraal wordt haar beeld waziger, tot zij uiteindelijk verdwijnt. Mijn hoofd zakt onder water en ik zie alleen nog een zwak licht.
Dan is het donker.

©Prlwytskovsky.