Harvest Moon

Tags

Harvest, Lyric., Moon, Neil Young

Wat is de betekenis eigenlijk van deze woorden, wat bedoelt men ermee? Harvest moon. Een Harvester is volgens mijn vertaling niets anders dan een sprokkelende houthakker. Nogal platvloers hè? En moon is gewoon een maan; iets anders is dat niet. Dus een sprokkelende houthakkende maan? Niet echt iets om opgewonden over te raken.

Maar laten we eens verder denken en er dieper op ingaan. Als we dit nu eens lyrisch gaan bekijken dan is er toch wel meer van deze twee woorden te maken?
Als ‘moon’ bijvoorbeeld een aanduiding is voor een geliefde en de Harvester sprokkelt zijn dagelijkse veroveringen bijeen. Dat klinkt al beter hè?
En bij dagelijkse veroveringen moet je denken aan een woord, aan een lach, aan die ene aanraking; die glinstering in haar ogen. Je vertelt haar daarbij de mooiste dingen. Hand in hand lopend over een strand met een ondergaande zon onder een roodgekleurde hemel. Poëtisch toch?

Maar wie anders dan ik zou dit beter kunnen verwoorden dan Neil Young, die deze lyric bezingt op een manier dat je de player op repeat wilt zetten. http://www.youtube.com/watch?v=RMA-_ElvKsk 

Ik hoop dat jullie er ook van kunnen genieten, zoals ik dat deed, doe en ga doen.

©Prlwytskovsky.

Dwalingen

Een dorp, een straat, een huis.
Bomen en perken;
met paden naar twee kerken.
Nog even: dan ben je thuis.

Je denkt dat je er bent.
Maar waar ben je,
en wie ben je?
Er is niemand die jou kent.

Je tuurt langs de hemel,
ziet de maan en de sterren, doch zonder gebod.
En daar, die wolk;
daarachter woont God.

©Prlwytskovsky.

Ode aan een vriend

Adieu mijn kleine drinkebroer;
vaarwel mijn grote vriend.
Dit afscheid valt mij zwaar,
jij hebt dit niet verdient.
De mens gaf niets om jou, geen moer.

Je praatjes en je lach,
die ik zo van je mag;
ik blijf er van verstoken.
Maar er werd zo mooi gesproken.
Ach, als jij jou vrienden nu eens zag.

Je stoel, je glas;
’t blijft onberoerd zo staan.
Ik hoor je stem, je lach;
‘k schop doelloos door ‘t gras.
‘t Is tijd, ik moet nu gaan;
en ‘t leven ademt weer zoals het was.

©Prlwytskovsky.

Sterren kijken

Tags

Liefde, Planeten, Sterren, Zonsondergang

Samen zitten zij daar, naast elkaar onder de sterrenhemel. Kijkend naar de zonsondergang. Een roze/geel/rood gekleurde hemel. Het laatste tipje van de zon, voordat hij ondergaat. Links begint de nacht al, waar rechts het einde van de dag nog zichtbaar is. De tijd spoed zich onherroepelijk voort en zij zijn er als enige getuigen van. Zij nipt aan haar glas.
Gezichten die naar dit hemelse schouwspel kijken, handen die elkaar vasthouden en zich in elkaar verstrengelen. Saamhorig zwijgen zij respectvol en kijken geobsedeerd naar het gebeuren: de zon gaat onder.

Nou en? Dat gebeurd toch elke dag? Hoor ik je denken?
Ja, nee, maar dit is anders. Hier kijken twee mensen; twee mensen die begrijpen wat er zich afspeelt in dit onder- en bovenmaanse.
Dat bijvoorbeeld op deze datum, over ruim genomen een uur of zeven, de zon weer opkomt aan de andere kant van de wereld. En dat deze positie van de zon op deze datum, in onze tijdrekening uniek is; en zich pas over 26.000 jaar weer in deze zelfde positie zal vertonen. Dat is toch wonderlijk?

Tijd om nog een keer bij te schenken en hij vult de glazen. Zonder woorden klinken zij begrijpend. Aarde donker is het al geworden, met hier en daar een ster aan de hemel. En dan ineens is daar Rigel. Heel duidelijk Rigel ja. De onderste ster van het sterrenbeeld Orion. Rigel en Saiph als voeten, met in de gordel Alnitak, Alnilam en Mintaka. Bovenin zie je links Betelgeuze en rechts Bellatrix als schouders. Orion was namelijk een jager die de Plejaden achtervolgde, door Diana werd gedood en tot sterrenbeeld werd verheven.
Dit wetende doen zij er het zwijgen toe en kijken gebiologeerd. In de verte doemen lichten op: een vliegtuig. Even later vliegt het bulderend over en het geluid ebt weg De stilte overheerst en de nacht regeert. Zij kijken elkaar aan. Ogen spreken. Gevoelens voelen.
Begrijpend en zonder woorden worden de glazen geleegd en de nacht rolt zijn kleed van duisternis over hen uit.

©Prlwytskovsky.

De wolkenloper

Tags

Liefde, Love, Missing you.

Hij klom- en klom, en klauterde
de eind’loos lijkende ladder op;
totdat hij met zijn hoofd in de wolken liep.
Als hij naar beneden kijkt,
en terug wil gaan naar het vertrouwde,
dan staat zij daar,
ineens;
en palmt hem in met haar verschijnen.

Paniek, en wijzend naar daar …
Vergeet dat mijn lief:
ik ben nu hier en als een dief
steel ik jouw hartje.

Ogen die prikken,
en lippen die mij doen verslikken
in de woorden die zij fluisteren.
Diep begraven gevoelens geven langzaam hun kleuren prijs;
het evenwicht moet worden teruggepakt.
De realiteit keert langzaam weer en laat zien,
dat liefde echt bestaat.

©Prlwytskovsky.

Stemmen in de wind

Tags

Kind, overleven, Stemmen, Verliefden, Wind

Stemmen in de wind
roepen jou, als de avond begint
en het donker nadert,
over een huilend kind.

Dromend over licht,
en angst voor het donker
laten het kind huilen;
een deur knalt dicht.

Bomen praten ruisend over het verleden,
over haat en over nijd;
over mensen in het heden.
Sommigen raken elkaar kwijt.

Maar verliefden sterven niet.
Wind waait zachtjes door hun riet.
Zij overleven en denken aan een kind;
als de avond begint.

©Prlwytskovsky

Herfst

Tags

Herfst, Poëzie, Regen, Weer, Zon

De herfst kijkt glurend om de hoek.
Een enkel blad is al verkleurd,
de regen valt met bakken neer.
Nog even, dan is de zomer zoek.
Er is geen mens die niet zeurt
over de toestand van het weer.

Doe mij maar een winter, met veel sneeuw.
Zoals vroeger, in de vorige eeuw.
Met daarna een mooie lente
en het tentje mee naar Twente.

Of een zomer met zes zonnige weken.
Nooit raakte je daarop uitgekeken.
Nu klagen mensen en zijn blut.
En het weer? Ach: da’s ook al kut.

©Prlwytskovsky.

Stemmen

Tags

Avond, Bomen, Kind, Samen, Stemmen, Verliefden, Wind

Stemmen in de wind
roepen jou, als de avond begint
en het donker nadert,
over een huilend kind.

Dromend over licht,
en angst voor het donker
laten het kind huilen;
een deur gaat dicht.

Bomen praten ruisend over ‘t verleden,
over haat en over nijd;
over mensen in het heden.
Sommigen raken elkaar kwijt.

Maar verliefden sterven niet;
de wind waait zachtjes door hun riet.
Zij overleven en denken aan een kind;
als de avond begint.

       ©Prlwytskovsky.

Lopen over dromen

Buiten was het nat en guur.

Wij stonden daar en spraken

meer dan een uur,

over ons onder glimmende daken.

Maar ons samenzijn, het is niet meer;

het moest er eens van komen.

Wij liepen in ons eigen land van welbehagen

en treurig denk ik terug aan de paden

waarop jij liep, maar nooit meer op zal lopen.

Ooit spreidde ik mijn dromen neer,

heel stil in de nacht

voor jou mijn lief, maar loop zacht;

want je loopt over mijn dromen.

©Prlwytskovsky.