Liftpraat

Dat je de lift instapt bij een buurvrouw die daar al instaat. Iemand waar je niet vrijwillig tegen wil gaan praten, zo’n smoel heeft zij. Sommige vrouwen beginnen meteen te praten alsof je elkaar net nog had gezien. Herkenbaar?
Afijn ….

“Op het gemeentehuis was het erg rustig.” Begon buurvrouw haar babbel.
“Oh jaaah?”. Reageerde ik verbaasd.
“Ja! Oh en ik was net bij de supermarkt en daar was ook al zo stil.”
“Oh ja?”
“Ja! Iedereen is natuurlijk met paasvakantie.”
“Denkt u dat buurvrouw?”
“Ja toch? Dacht u ook niet? Dacht ik wel dus!”
“Ik denk nooit buurvrouw, ik ben een impulsieve doener!”

“Maar waar gaat u nu heen met uw boodschappentas? Lekker de paasboodschapjes in huis halen?” Vroeg ze nieuwsgierig.
“Neuhhhh alleen een paar flessen jenever uit de aanbieding en een pak diepvries patat, ohw en de voordeelverpakking frikandellen van 20 stuks. Meer heb ik niet nodig.”
“Man, daar kun je toch niet op leven?”
“Nou, dat lukt mij anders maar al te best de laatste 74 jaar. Kijk maar eens naar mijn pens: ik lijk wel continu zwanger van een olifant, wahahaaa …… Bovendien meen ik te mogen zeggen dat ik er een stuk jonger uit ziet dan u. Nietwaar? Bij u begint de leeftijd al zijn sporen na te laten. Weet u trouwens hoe u een olifant uit de dierentuin kan ontvoeren?” Ratelde ik door; meer om haar gek te maken dan dat ik een adequaat antwoord verwachte.
“Nee? Nou, eenvoudig: je tapt de olie af en rolt de fant op. Die neem je onder je arm mee naar buiten en klaar is Kees! Peet in dit geval.”
“Ach man, loop naar de pomp.” En ze draaide beledigd haar hoofd om.
Ik bedoel: nu ben ik eens aardig en praat op mijn vriendelijkst over frikandellen en olifanten en dan krijg je zoiets.

Een dag later kom ik op de galerij mijn vriendelijke buufje tegen. “He Peet, drink jij zoveel?”
“Ik? Drinken? Alcoholica? Neeeeeeej buufje, ik drink alleen maar bronwater en duivenmelk want mijn buurman is duivenmelker.”
“Nou, van de week hoorde ik anders dat je aardig aan de drank bent en niets anders eet dan patat en frikandellen?“
“Ach buufje de mensen lullen zoveel. Het is maar net wat je ervan wilt geloven. Maar jij kan straks mee eten als wil, je bent van harte welkom want op mijn menu staat vanavond een zelfgemaakte haringsalade met aardbeienjam en een andijvie/makreel milkshake toe.”

Nu denk ik dat buufje het erg druk heeft met deze Paasdagen want ik zie haar niet meer.

©Prlwytskovsky.

Kwassie witkalk

Een mens kan rare sprongen maken met zijn gedachten door van de hak op de tak springen. Ik kwam bijvoorbeeld net terug van weggeweest Thuisgekomen mot dan eerst de koffiepot aan en ondertussen beboter ik 2 plakken Kandijkoek en eet deze vredig op. Geduldig murmel ik op mijn koek en wacht tot de koffie is doorgelopen.

Wat in me voer weet ik niet maar al kauwend keek ik naar mijn plafonnetje en zag in de hoek een gebakken aardappel hangen en boven mijn kooktoestel een afdruk van die bal gehakt die destijds niet in de pan wilde blijven liggen en het plafond raakte. Eigenlijk best wel eens tijd voor een kwasie witkalk. Nu staat er ergens nog een pot met die zooi herinner ik mij. Dus tijger ik als een soort malle Pietje door mijn kasten en vind warempel die bak witkalk met nog 2 nieuwe rollers. Niets stond mij dus nog in de weg.

Een lampje hier en een gordijntje daar haal ik weg en roer al fluitend door de witkalk. Eerst met een kwast de randen van het plafond goed insmeren en dan met de roller de grotere stukken bestrijken. In de hoek bij de gootsteen en het galerijraam moet je bijna achterstebuiten bovenstevoren in een spagaat staan om alle hoeken te kunnen bereiken. Net toen ik met mijn smoel tegen het raam geplakt de uiterste hoek bereik komt buurvrouw voorbij.
“Haaaaa Peet, zo zo ben je aan het witten?” Buurvrouw onderscheidt zich door haar scherpe waarnemingsvermogen.
“Nee ik ben een kip aan het vangen voor het avondmaal.”
Haar gezicht betrok en ze foeterde: “Als jij ooit eens normaal wordt dan wordt je van blijdschap weer gek!” En weg was ze. Binnen de kortste keren was het karwei gedaan en omdat ik al aardig in de stemming ben zet ik mijn trap in de gang bij de voordeur om ook het halletje gelijk mee te witten. Als ik eenmaal op gang ben dan ben ik niet meer te stoppen.
Afijn, toen ik mij had gepositioneerd en de roller heen en weer liet gaan ging de deurbel. Wel gloeiende-gloeiende …. Trappie af, trappie het gangetje uit gepleurd, deur opengemaakt en …… daar staat buurvrouw te glimmen.
“Ik kom eens even kijken hoe het eruit gaat zien bij je.”
“ Ja en daar wacht je dan mee tot ik de deur gebarricadeerd heb?”
“Ohw Peet maar dat doe je snel en accuraat zie ik.” Lulde ze er overheen. “Wil je dat bij mij ook komen doen?” “NEE buuf dit vind ik al erg genoeg. Als ik klaar ben is de week voorbij en ga ik mediteren om van al dat werken bij te komen. De volgende keer als ik moet witten ga ik wel verhuizen naar een huis dat pas is gewit.”
“Als jij nu even dat halletje doet dan zet ik thee voor ons, goed?” Hier kon ik niet tegenop, tegen zoveel aardigheid en liet haar maar begaan. Samen dronken wij thee en keuvelde wat over koeien en kalveren. Toen begon ze: “Ga je eerst wassen Peet, je zit onder de kalk. En kijk je handen eens en op je sokken; dat loop je overal heen.”
“Buuf, het was even gezellig maar nu opgedonderd want ik moet nog meer doen.”
Kakelend van de lach liep ze naar buiten en zwaaide nog even.
Ze kan wel goed incasseren, dat moet ik haar nageven.

©Prlwytskovsky.

About de buuf

De karretjes waren hartstikke op bij mijn geliefde buurtsuper en dat betekent meestal een drukte van jewelste. Er kwam iemand buitenstrompelen met een overbeladen kar met voer. Geduldig wachtte ik tot zij de inhoud had verwijderd en ik er met haar karretje vandoor kon om vervolgens op te gaan in de shoppende massa, hongerig zoekend tussen de schappen. Zo gek kon ik het niet verzinnen of het was aanwezig. Een verschijnsel dat ik kort geleden niet als zodanig kon verwoorden maar daar heb ik al eens een verhaal over geschreven. In no-time stond ik weer buiten in de volle lente zon. En ik had het me daar naar me zin zeg.

Om de hoek bij de bloemenboer liep ik mijn buurvrouw bijna letterlijk tegen haar lijf.
Een buuf die eigenlijk nog nooit door mij is beschreven. Ze heeft een speciaal plekje in mijn hart maar het lot heeft altijd anders voor ons beslist dat wij elkaar op verkeerde momenten ontmoetten.

Ik vertel dit nu even in het volste vertrouwen, hè. Dat dit dus even onder ons blijft en niet wereldkundig wordt.
Vandaag leek het helemaal anders te verlopen want ze bleef zowaar staan en praatte met mij terwijl ik een blik wierp op haar mooie donkerblauwe ogen en ze rook me daar een partij lekker zeg.
In een ver verleden had ik haar eens zover gekregen dat ze mijn toenmalige optrekje durfde te betreden alwaar wij samen een fles met een ondefinieerbare inhoud ontkurkte, decanteerde en soldaat maakte. Daarna heb ik haar nooit meer gezien. Lag dat aan de wijn of tarten wij destijds ons lot met dit Bacchanaal?
Ik gaf aan dat er altijd een flesje wijn in voorraad is omdat je immers nooit weet wie er aanbelt. Ze lachte al haar tanden bloot. Godallemachtig wat een heerlijke aanstekelijke lach spreidde zij ten toon inzake deze opmerking van een heikneuter als ik.
Buufje zweefde ondertussen weg van mij en ik keek gebiologeerd- en vooral gehypnotiseerd om en zag haar zich parmantig voortbewegen. Ja zij zweefde als het ware op haar charmante ver weg van mij. Mij ondertussen in trance achterlatend.

Degene die zweefde was ik zelf omdat ik bijna van de stoeprand af lazerde en met mijn volle boodschappentas tussen de geparkeerde auto’s belandde. Net op tijd wist ik met allerlei goocheltoeren mijn roer te behouden en begaf mij met een gevoel van zeer groot welbehagen naar mijn Fiat.
Deze euforie was slechts van korte duur want drie auto’s voor mij zag ik een figuur in uniform die iets stond op te schrijven om vervolgens een geel gekleurd afscheursel onder de ruitenwisser van het betreffende voertuig te stoppen. Alarm dus en ik rende het laatste stukje naar mijn vervoermiddel, smeet de volle tassen in de achterbak, startte en wilde wegscheuren. Op dat moment kwam die galbak tussen de andere auto’s vandaan, noteerde mijn kenteken en keek mij hierbij met een valse blik aan. En dat, terwijl ik mij al op de rijweg voortbewoog! Ik probeerde nog iets leuks door mijn schouders op te halen en er raar bij te kijken, iets dat voor mij niet moeilijk is maar die rotkop keek steeds chagrijniger. Toen hij met grote halen mijn bon uitschreef gaf ik vol gas en kon het niet laten om bij wijze van groet mijn vuist te ballen en die tegen hem op te heffen. Een daad die door deze gendarmerist hoogstwaarschijnlijk verkeerd werd geïnterpreteerd.
Eenmaal thuis deed ik de buitendeur open en een heerlijke temperatuur kwam mij tegemoet, vergezeld met de nodige zonnestralen.
Het is zomer zowel buiten als tussen mijn oren en ik dacht even terug aan mijn buufje.

Ondertussen zet ik alvast de glaasies klaar want je weet maar nooit ….

©Prlwytskovsky.

De lift

De liftdeuren gingen open en ik liep naar binnen. Mijn altijd glimlachende buurvrouw stond er al in.
“Goedemorgen buurvrouw, u gaat naar beneden neem ik aan?”
“Ja, jij toch ook? Anders moet je maar gratis met mij mee reizen.” Zei ze lachend.
“Ja, ik ga ook naar beneden. Eens kijken of mijn brievenbus nu vol met geld zit.”
“Hahaha ….” Lachte ze: “Daar kun je lang op wachten.”
“Trouwens, van de week stond ik op de galerij toen je thuis kwam en ik zag je parkeren. Nou, je stak hem er in één keer in, hartstikke goed zeg.”
“Tja buurvrouw, ik zal niet zeggen dat ik hem overal insteek maar dit is wel één van mijn sterke punten.”
Ik zag haar denken en kon bijkans haar antwoord voorspellen.
“Ik had het over je parkeerkunsten.”
“Ik begrijp het buufje, waar zou het anders over kunnen gaan?”

De liftdeuren gingen open en wij liepen eruit, dat wil zeggen: zij dribbelde eruit.
Ze heeft een sensueel vrouwelijk loopje maar vooral een paar vreselijk lekkere benen. Ze gaat het weekend weg en komt maandag weer terug vertelde ze.
Kijkend naar haar benen dacht ik: als er niets tussen komt zie ik die pas volgende week weer.

©Prlwytskovsky.

De Poes van de buurvrouw

De poes van mijn buurvrouw is zacht, dat weet ik omdat ik eraan gezeten heb.

Zeker met dit warme weer neem ik des middags een lekker biertje, zo ook vanmiddag dus. Op een gegeven moment loop ik door de kamer en zie vanuit mijn ooghoek iets op het balkon bewegen terwijl dit niet hoort want ik heb niets bewegends in huis. Ja,  mijn bladluis Barend maar die heb ik al weken niet meer gezien. Eerst dacht ik nog dat ik misschien teveel bier op had maar nee, ik loop terug en kijk nog eens goed en zie een poes op mijn balkon liggen: de poes van de buurvrouw.

Als zij mij ziet staat ze op en loopt vrijelijk bij mij naar binnen en met een air alsof zij hier woont vlijt zich neer op mijn vloerbedekking. Ze rekt zich schaamteloos uit en rolt wijdpoots door de kamer. Ik kniel naast haar neer en begin haar te aaien. Tevreden hoor ik haar snorren en spinnen. Van haar voorpootjes maakt ze beurtelings kleine vuistjes. Ik neem haar mee naar de keuken en pak een stuk worst om er vervolgens een plak af te zagen en die julienne te snijden, zoals ook met regenwormen gebruikelijk is als je gaat vissen. Ik voer de stukjes aan poes en het gevoel bekruipt ons dat wij heel goede vrienden gaan worden.

Dan horen wij iemand roepen en poes kijkt mij aan met een blik van: Hè, waarom nou ….
Toen poes haar vrouwtje eenmaal zag dribbelde ze snel naar haar eigen huis zonder mij nog één blik waardig te gunnen. Met een dergelijk persoon als vrouwtje zou ik dat ook doen maar dit even terzijde.

Moet ik nu aan de buurvrouw vragen of ik haar poes nog eens mag aaien?
Laat ik maar op het lot vertrouwen, dat lijkt mij voorlopig veiliger.

©Prlwytskovsky.

>Een dooie

Zo’n dag dat je de douche in- en gewassen weer uitrend. Dan snel de lege sponde in duiken voor mijn welverdiende nachtrust. Zo’n dag dus.
Het zal tegen half twaalf zijn geweest dat de deurbel rinkelde en dat is een gek verschijnsel bij huize Prlwytskovsky. Een van mijn buurvrouwen staat peu-nerveu te trappelen voor mijn deur en begint gelijk met: “Peet je weet toch dat buurman op sterven lag?”
“Ja” zei ik, “en nou izzie dood?”
“Nee z…”
“Ohw hij is zelfs niet ziek meer?”
“Nee zij….”
“Hij gaat verhuizen?” Draafde ik door.
“Luister nou effe en onderbreek me niet telkens.” Blafte zij waarbij zij de verschijnselen van een ADHD tuffer ging vertonen.
“Nee zijn vrouw is plotseling gestorven en nu hebben ze hem zojuist weggehaald. Dat wilde ik je even vertellen, vandaar.”
“Heel fijn buurvrouw dat u op dit uur nog even langskomt om mij hierover te informeren. Ik hoor wel hoe het allemaal afloopt maar ik ga nu naar bed als u het niet erg vind.” Ik sloot de deur en begaf mij ter rustte.

De andere avond werd er weer gebeld maar nu op een beschaafder tijdstip namelijk half negen. Buurvrouw stond met een heel spijtige blik in haar ogen naar mij te kijken en zei: “Peet, ik had het helemaal verkeerd want buurvrouw is helemaal niet dood maar buurman zelf.”
“Ohw dus ze wilde haar nog niet hebben daarboven en nu hebben ze haar even omgeruild met buurman?” Grapte ik terug.
“Maarre hoe oud was hij dan?”
“88.”
“88? Nou buurvrouw als ik ooit 88 haal en op een ochtend wakker wordt om te ontdekken dat ik dood ben dan mag ik toch zeker niet klagen; dan is het beslist niet van mijn hoektanden dat ik overlijd. Ahahaaaaa ….”
“Oooeeeeeeee wat ben je toch een hork, ik heb spijt dat ik weer tegen je ben gaan praten.” Kreeg ik ze uitgemeten. Ze draaide zich om en dribbelde de galerij af om gaandeweg nog wat verwensingen te uiten die ik gelukkig niet hoorde.

“Dag buurvrouw. Bedankt voor het praten hé en alvast prettige paasdagen.” Riep ik haar op mijn vriendelijkst na.

©Prlwytskovsky.

Kerstboom perikelen

De huwelijkse staat is een verbintenis die tij en ontij kan weerstaan. Vertel mij wat. Maar toch is er iets dat een huiselijke samenleving in korte tijd op zijn kop kan zetten, namelijk: het optuigen van de kerstboom. Een relatie hebben betekend eigenlijk niets anders dan problemen oplossen die je in je eentje niet zou hebben.
Afijn: thuisgekomen van de kerstbomenboer met een kerstboom in de achterklep die een paar meter achter de Fiat uitsteekt. Boom uit de Fiat zien te krijgen in omgekeerde volgorde en wat opvalt is dat de takken tegendraads achter alle panelen blijven haken en ik door vriendin gesommeerd word om vooral voorzichtig te doen en niet zo te schelden.

Boom ligt op het balkon te acclimatiseren en ik op de bank, met een biertje. Tenminste, dat dacht ik ….
“Hadden ze geen andere?” Vraagt een ontevreden stemmetje achter me.
“Was dan zelf mee gegaan.” Brom ik.
“Als jij nu even die boom op maat zaagt en in de standaard zet, dan maak ik even snel wat eten.” Vriendin glundert er bij alsof zij zojuist moeder is geworden van een zesling.
Ik zet de boom neer op de plek die zij mij heeft aangewezen, trots neem ik afstand en bekijk mijn huisvlijt. De top moest er af om de piek passend te krijgen en ook een stuk van de onderkant zodat de boom nu het formaat heeft van een kleinere boom die in de woonkamer past.
“Scheef.” Hoor ik achter mij.
“Hoezo scheef? Wat mankeert er aan?” Mopper ik.
“Hij moet meer naar rechts, zie je dat niet?”
“Naar rechts?”
“Ja kijk” … en zij houd de boom in de positie die volgens haar ‘recht’ is.
“Dan draai ik hem wel een kwart slag, staat ’ie voor het oog recht of ik doe een touwtje vanaf deze tak naar een spijker in de muur.” Tja, ik denk nu eenmaal graag in oplossingen.
“Nee man, ik wil geen touwtje naar de muur, is toch geen gezicht. Je kunt die standaard toch wel verstellen?”
“Weet ik lieverd, maar die boomstam is zo krom als een hoepel dus als ik hem volgens jou ‘recht’ zet, dan staat de stam in de standaard zo scheef als de pest en ….”
“Ppffff … laat maar, het hoeft al niet meer. Help mij nu even met de lichtjes, ja?”
“Maar dat zou jij toch doen? Ik zou die boom klaarzetten en jij deed de versiering, toch?”
“Hier, hou je kop en hou dat lichtsnoer vast, dan drapeer ik de lichtjes over deze takken.” Blaft vriendin.

Na de tweede snoer met lichtjes in de boom gehangen te hebben staat zij bedenkelijk te kijken, en niet veel later …
“Nee, het zit niet naar me zin. De lichtjes halen het niet van tak tot tak en dat is geen gezicht. Deze snoer moet los en dan moet hij via hier en dan daarheen. Die takken zitten allemaal te ver uiteen en ….. ”
“Had nou meegegaan om die boom uit te zoeken dat had je er eentje naar jou zin gehad.”
“Hou je nou een keer op met dat gezeur over die kutboom? Doe nou eens gezellig mee.”
“Nee, grlmpfff … vijf keer die teringlichies eruit en er weer in, en dan mot ik rustig blijven?”
Woest smijt zij de lichtsnoer neer en loopt naar de keuken. Op een dergelijk moment kan het handiger zijn om het slagveld te verlaten schijnt zij te denken.

Als ik de andere dag thuis kom staat er een boom die er zijn mag. Van onze buurvrouw hoorde ik dat zij op de koffie was geweest en haar kat had meegebracht. Doet zij altijd. Kat sprong van de bank middenin de kerstboom die prompt omviel. Buurvrouw had daarbij geholpen om de zaak weer op te tuigen.
“Wij kregen de boom niet meer recht dus heeft je vrouw een touwtje van de boom naar een spijkertje in de muur gespannen, et voila ….”

Trots op haar mooie boom komt vriendin naast mij zitten.
“Wat zullen wij met kerst eten?“ Vraagt zij.
“Mwah, doe maar een prakkie zuurkool.” Zeg ik onderuit gezakt en neem een ferme slok van mijn bier.

De voordeur knalt dicht. Ik haat kerstbomen!

©Prlwytskovsky.

Buren

Vandaag ben ik zo los uit het handje op pad geweest om voer, drank en meer van dat soort dingen in te slaan. Lopend wel te verstaan want een mens moet toch in beweging blijven nietwaar? Op de terugweg kom ik een buurvrouw tegen die ooit wel eens op vrijwillige basis bij mij op bezoek kwam en waar wij ons middels een drankgelag overgaven aan de geneugten des levens waarna wij ons nooit terug zagen. Nou zij dus, die ik tegen het lijf liep. Niet al te letterlijk maar toch. Met een kort gedag knikje gingen wij ons weegs.

Bij de flat ingang loop ik de bijkans tot het interieur behorende tuinkabouter tegemoet. Natuurlijk mee staan praten over koeien en kalveren maar vooral over zijn ziektes. Godsamme …. Alsof je nergens anders over kunt praten dan over ziektes, over dood of nog erger. Maar afijn de tuinkabouter was zijn verhaal kwijt als ik bij de ingang een andere buur tegenkom.
Buur en ik oreren er heftig- en luidruchtig op los. Wij kennen ons namelijk en praten vertrouwelijk met elkaar. Niet over koeien en kalveren maar nee, het gaat dieper. Wij zoeken ongewild en al pratende het diepste punt van ons gesproken woord op. Ik leg mijn gemoed bloot en hij houdt mij ongewild met zijn praat een spiegel voor. Dat schept toch een vertrouwensband vind ik. Een zeldzaam verschijnsel voor de medeflatbewoners alhier.

Ondertussen lopen, krukken en rolstoelen er lang vergeten- of voor mijn part dood gewaande of tot zeer onwelkome tot huisvlieg gereïncarneerde buren langs ons. Ja ook die zogenaamde aardige buuf waar ik ooit moeite voor deed zoals ik daarnet beschreef, passeerde ons. In een ver verleden had ik haar eens zover gekregen dat ze mijn toenmalige optrekje durfde te betreden alwaar wij samen een fles met een ondefinieerbare inhoud ontkurkte, decanteerde en soldaat maakte. Hierna heb ik haar nooit meer gezien. Lag dat aan de goedkope sulfietwijn of tarten wij destijds ons lot met dit Bacchanaal? Vergeefse moeite vond ik mijn love balts. Dat zij gezegd. Maar zij dus, die was het die ons passeerde en haar arrogante poezelige muil niet open deed en parmantig langs ons heen liep. Parmantig, zoals kwaadaardige buren kunnen blijkgeven en je het idee geven dat je tot een soort parasiterend stuk ongedierte behoort. Piggelmee is er ook zo eentje. Die loopt parmantig met zijn kuthondje vriendelijk lachend door het park maar scheld ondertussen iedereen voor rotte vis uit die hij maar tegenkomt. Marinier was hij ooit. Dat vertelde hij mij destijds toen hij nog vrijelijk tegen mij praatte waarna ik hem de bek snoerde en het nooit meer iets met ons werd.

Bij de lift staat een andere buuf te wachten. Zij vraagt hoe het met mij gaat. Dus ik zeg mwahh goed ja. En meteen begint ze met: nou met mij niet hoor want ik heb dit en ik heb dat en ik moet naar het Ziekenhuis omdat ……. en mijn man ….
Gelukkig komt de lift er aan en stappen wij in. Op de tweede etage moet zij er Goddank uit en dat geeft mij lucht om weer normaal te ademen en op groen te springen.

Buren. Een noodzakelijk kwaad of een sociaal gebeuren? Zolang de onderwerpen maar in mijn straatje passen kan ik er niet mee zitten maar ohweej als je vraagt hoe het ermee gaat. Dan graaf je in een beerput.

©Prlwytskovsky.

Die warmte

Tags

Broeierig, Buren, Hitte, Warmte

Eindelijk is het dan warm weer, en nog broeierig warm ook. Dus ik ga naar buiten. Het begint al in de lift als er een buurman bij komt: “Wat is het warm hè,” zegt hij. Ik was het ermee eens en antwoordde dat de temperatuur ineens te hoog is en dat het wel wat geleidelijker had gekund.
Bij de ingang van onze flat staan een paar ouwe buufjes te praten. Zij zien mij aan komen lopen en…: “Wat is het warm hè,” zeggen ze bijna in koor tegen mij. Ik was het ermee eens en antwoordde dat de temperatuur ineens te hoog is en dat het wel wat geleidelijker had gekund.
Hierbij kreeg ik het idee dat dit het gesprek van de dag ging worden met iedereen die ik tegenkom en besloot om de Fiat te nemen in plaats van te gaan lopen.

Tijdens het afwegen van een half ons grote Zeeuwse kleibinten merkt de peentjes zwetende groenteman op: “Wat is het warm ineens hè; het had geleidelijker gemoeten want dan wen je er sneller aan.”
Nu kan ik er niet meer tegen en scheur in mijn zwarte Ferrari terug naar huis zonder nog acht te slaan op vriendelijk groetende buren.

Ik nestel mij op het balkon in de zon en ruk een blik bier open. Eigenlijk best warm zo in de zon, maar het is zo ineens, hè?

©Prlwytskovsky.

Een dooie boel

Tags

Buurvrouw, doder, Dood, doodst

Mijn buurvrouw en ik kwamen zomaar ineens te spreken over de dood. Dood, in die zin dat mensen je ontvallen op een moment dat je het niet verwacht en dat is nou zo sprekend over de dood himself. Alsof ‘ie het expres doet, om te pesten.
Soms zie ik de dood als een figuur, gehuld in een zwarte pij en zwaaiend met zijn sikkel. Wie hij moet hebben is er niet van af te lezen. Maar is het eigenlijk wel een dooie hij? Of een dooie zij? Ik wil het niet weten!

Buurvrouw vind net als ik dat de dood soms wel heel erg dichtbij komt ineens. Ik was dat met haar eens. Klappende schuivende toegangsdeuren achter ons ten spijt want wij stonden in het zicht van de sensors die de deuren aansturen. Alles beter dan de dood, die zoiets aanstuurt. Waarom gaan mensen soms ineens, of plotseling dood? Vraag ik mij hardop af. Buuf weet het ook niet. Door een ongeluk of wat dan ook, dat kan ik me nog voorstellen. Maar zomaar ineens, dat het licht uitgaat? Wie heeft daar de hand in?
Waarom denk ik nu na over de dood. De Dood als een verschijningsvorm in een mensengedaante, of als een geest. Kun je het nog volgen? Ja? Of moet ik dat anders zien? Dat jouw en mijn dood beschreven staan in een groot hemelboek? Zou zomaar kunnen toch?
Buuf en ik vragen ons hardop af wanneer wij dan aan de beurt zijn. Buufje zelf is al in de tachtig dus vergeleken bij haar leeftijd kom ik nog maar net kijken.

Veronderstel begin ik, veronderstel dat je de dood zou kunnen vangen en opsluiten? Dan zou er niemand meer doodgaan. Is dat even wat?
Maar al die ernstig zieke mensen dan, die door hun ziekte dood willen maar niet kunnen doordat ze niet worden weggehaald door vriend ‘De Dood’. Wat laadt je daarmee allemaal niet op je nek? Buuf keek mij aan en begreep mijn standpunt.
“Het is vandaag kouder dan gisteren.” Veranderde zij van onderwerp.
“Ja” zei ik: “het is ’s avonds kouder dan buiten.”
Lachend zwaaiend loopt zij het hoekje om. Alles beter dan het hoekje omgaan.

Dood is dood! Zo evalueer ik ons gesprek. Een andere keuze is er niet. Daarom bestaan er in die zin zelfs geen woorden als doder of doodst in de Nederlandse taal. Wij moeten het er maar mee doen.

©Prlwytskovsky.