Buren

Vandaag ben ik zo los uit het handje op pad geweest om voer, drank en meer van dat soort dingen in te slaan. Lopend wel te verstaan want een mens moet toch in beweging blijven nietwaar? Op de terugweg kom ik een buurvrouw tegen die ooit wel eens op vrijwillige basis bij mij op bezoek kwam en waar wij ons middels een drankgelag overgaven aan de geneugten des levens waarna wij ons nooit terug zagen. Nou zij dus, die ik tegen het lijf liep. Niet al te letterlijk maar toch. Met een kort gedag knikje gingen wij ons weegs.

Bij de flat ingang loop ik de bijkans tot het interieur behorende tuinkabouter tegemoet. Natuurlijk mee staan praten over koeien en kalveren maar vooral over zijn ziektes. Godsamme …. Alsof je nergens anders over kunt praten dan over ziektes, over dood of nog erger. Maar afijn de tuinkabouter was zijn verhaal kwijt als ik bij de ingang een andere buur tegenkom.
Buur en ik oreren er heftig- en luidruchtig op los. Wij kennen ons namelijk en praten vertrouwelijk met elkaar. Niet over koeien en kalveren maar nee, het gaat dieper. Wij zoeken ongewild en al pratende het diepste punt van ons gesproken woord op. Ik leg mijn gemoed bloot en hij houdt mij ongewild met zijn praat een spiegel voor. Dat schept toch een vertrouwensband vind ik. Een zeldzaam verschijnsel voor de medeflatbewoners alhier.

Ondertussen lopen, krukken en rolstoelen er lang vergeten- of voor mijn part dood gewaande of tot zeer onwelkome tot huisvlieg gereïncarneerde buren langs ons. Ja ook die zogenaamde aardige buuf waar ik ooit moeite voor deed zoals ik daarnet beschreef, passeerde ons. In een ver verleden had ik haar eens zover gekregen dat ze mijn toenmalige optrekje durfde te betreden alwaar wij samen een fles met een ondefinieerbare inhoud ontkurkte, decanteerde en soldaat maakte. Hierna heb ik haar nooit meer gezien. Lag dat aan de goedkope sulfietwijn of tarten wij destijds ons lot met dit Bacchanaal? Vergeefse moeite vond ik mijn love balts. Dat zij gezegd. Maar zij dus, die was het die ons passeerde en haar arrogante poezelige muil niet open deed en parmantig langs ons heen liep. Parmantig, zoals kwaadaardige buren kunnen blijkgeven en je het idee geven dat je tot een soort parasiterend stuk ongedierte behoort. Piggelmee is er ook zo eentje. Die loopt parmantig met zijn kuthondje vriendelijk lachend door het park maar scheld ondertussen iedereen voor rotte vis uit die hij maar tegenkomt. Marinier was hij ooit. Dat vertelde hij mij destijds toen hij nog vrijelijk tegen mij praatte waarna ik hem de bek snoerde en het nooit meer iets met ons werd.

Bij de lift staat een andere buuf te wachten. Zij vraagt hoe het met mij gaat. Dus ik zeg mwahh goed ja. En meteen begint ze met: nou met mij niet hoor want ik heb dit en ik heb dat en ik moet naar het Ziekenhuis omdat ……. en mijn man ….
Gelukkig komt de lift er aan en stappen wij in. Op de tweede etage moet zij er Goddank uit en dat geeft mij lucht om weer normaal te ademen en op groen te springen.

Buren. Een noodzakelijk kwaad of een sociaal gebeuren? Zolang de onderwerpen maar in mijn straatje passen kan ik er niet mee zitten maar ohweej als je vraagt hoe het ermee gaat. Dan graaf je in een beerput.

©Prlwytskovsky.

Die warmte

Tags

Broeierig, Buren, Hitte, Warmte

Eindelijk is het dan warm weer, en nog broeierig warm ook. Dus ik ga naar buiten. Het begint al in de lift als er een buurman bij komt: “Wat is het warm hè,” zegt hij. Ik was het ermee eens en antwoordde dat de temperatuur ineens te hoog is en dat het wel wat geleidelijker had gekund.
Bij de ingang van onze flat staan een paar ouwe buufjes te praten. Zij zien mij aan komen lopen en…: “Wat is het warm hè,” zeggen ze bijna in koor tegen mij. Ik was het ermee eens en antwoordde dat de temperatuur ineens te hoog is en dat het wel wat geleidelijker had gekund.
Hierbij kreeg ik het idee dat dit het gesprek van de dag ging worden met iedereen die ik tegenkom en besloot om de Fiat te nemen in plaats van te gaan lopen.

Tijdens het afwegen van een half ons grote Zeeuwse kleibinten merkt de peentjes zwetende groenteman op: “Wat is het warm ineens hè; het had geleidelijker gemoeten want dan wen je er sneller aan.”
Nu kan ik er niet meer tegen en scheur in mijn zwarte Ferrari terug naar huis zonder nog acht te slaan op vriendelijk groetende buren.

Ik nestel mij op het balkon in de zon en ruk een blik bier open. Eigenlijk best warm zo in de zon, maar het is zo ineens, hè?

©Prlwytskovsky.

Een dooie boel

Tags

Buurvrouw, doder, Dood, doodst

Mijn buurvrouw en ik kwamen zomaar ineens te spreken over de dood. Dood, in die zin dat mensen je ontvallen op een moment dat je het niet verwacht en dat is nou zo sprekend over de dood himself. Alsof ‘ie het expres doet, om te pesten.
Soms zie ik de dood als een figuur, gehuld in een zwarte pij en zwaaiend met zijn sikkel. Wie hij moet hebben is er niet van af te lezen. Maar is het eigenlijk wel een dooie hij? Of een dooie zij? Ik wil het niet weten!

Buurvrouw vind net als ik dat de dood soms wel heel erg dichtbij komt ineens. Ik was dat met haar eens. Klappende schuivende toegangsdeuren achter ons ten spijt want wij stonden in het zicht van de sensors die de deuren aansturen. Alles beter dan de dood, die zoiets aanstuurt. Waarom gaan mensen soms ineens, of plotseling dood? Vraag ik mij hardop af. Buuf weet het ook niet. Door een ongeluk of wat dan ook, dat kan ik me nog voorstellen. Maar zomaar ineens, dat het licht uitgaat? Wie heeft daar de hand in?
Waarom denk ik nu na over de dood. De Dood als een verschijningsvorm in een mensengedaante, of als een geest. Kun je het nog volgen? Ja? Of moet ik dat anders zien? Dat jouw en mijn dood beschreven staan in een groot hemelboek? Zou zomaar kunnen toch?
Buuf en ik vragen ons hardop af wanneer wij dan aan de beurt zijn. Buufje zelf is al in de tachtig dus vergeleken bij haar leeftijd kom ik nog maar net kijken.

Veronderstel begin ik, veronderstel dat je de dood zou kunnen vangen en opsluiten? Dan zou er niemand meer doodgaan. Is dat even wat?
Maar al die ernstig zieke mensen dan, die door hun ziekte dood willen maar niet kunnen doordat ze niet worden weggehaald door vriend ‘De Dood’. Wat laadt je daarmee allemaal niet op je nek? Buuf keek mij aan en begreep mijn standpunt.
“Het is vandaag kouder dan gisteren.” Veranderde zij van onderwerp.
“Ja” zei ik: “het is ’s avonds kouder dan buiten.”
Lachend zwaaiend loopt zij het hoekje om. Alles beter dan het hoekje omgaan.

Dood is dood! Zo evalueer ik ons gesprek. Een andere keuze is er niet. Daarom bestaan er in die zin zelfs geen woorden als doder of doodst in de Nederlandse taal. Wij moeten het er maar mee doen.

©Prlwytskovsky.

Een zonnige zondag

Het is een zonnige dag en het voelt buiten in de zon  al broeierig aan. Een dergelijke lome dag is een uitgelezen moment om mijn scheurijzer eens grondig uit te mesten. Gepakt met stofzuiger die voor deze gelegenheid is voorzien van een lege zak, en een verlengsnoer ga ik naar beneden. Het verlengsnoer loop ik uit naar de kelder en steek de stekker in het stopcontact. Ik open de beide deuren van mijn 500’tje, en de achterklep. De motorkap laat ik echter dicht. Alles staat bij een grote schoonmaakbeurt altijd wagenwijd open bij een auto maar motorkappen behoren daarbij dicht te blijven.

Onthoudt dit.

De voor- en achtermatjes haal ik eruit om ze netjes bij de bosjes uit te kloppen en leg ze zolang naast de achterwielen neer. Met alleen de slang aan de stofzuiger zuig ik de vloer schoon en kom zuigendeweg allerlei dingen tegen die het feitelijke karwei een beetje tegenwerken. Dingen als takjes en kerstboomnaalden die nog in de achterbak liggen, papiertjes, een asbak waar nog sigarettenpeuken in liggen van medereizigsters en boomblaadjes.
Tijdens mijn werkzaamheden gluur ik door het stuur schuin over het dashboard naar het balkon aan de overkant. De overbuurvrouw is op haar balkon bezig om haar bloembakken opnieuw in te richten en ze op te hangen aan de haken. Ze loopt in een korte broek waaronder haar ranke benen fris en fier uitsteken wat op zich, van haar uit bezien, een voorteken is dat de zomer er wel degelijk aankomt.

Mijn stofzuiger maakt rare gedempte geluiden doordat er iets klem zit in de zuigleiding. Ik zet hem uit, koppel de slang los en meteen valt er een berg rommel uit op mijn schone vloer. Na wat geschud en gepeuter kan ik door de slang naar het andere einde kijken. Ik koppel de slang weer aan om vervolgens de stofzuiger op te starten. Selectief zuig ik de nu vloer af en deze keer gaat het goed, alle rommel keurig opgeruimd. Ohw ja, ook nog even het dashboardkastje leegmaken herinner ik mij net op tijd. Na het klepje geopend te hebben haal ik de spullen eruit en vind dingen als een ijskrabber, een Woody Woodpecker die ooit aan mijn spiegel hing en wat cassettebandjes die ik beter mee naar boven kan nemen want dat is tegenwoordig nostalgie. Ohw en achterin het dashboardkastje ligt nog een knoop van dat jasje van … ach laat ook maar. Dat zijn herinneringen aan vervlogen tijden.

Een jonge moeder met een erg brede kinderwagen loopt over onze stoep en zij slaakt daarbij kreetjes die elk ander op straat loslopend individu direct in een gesloten inrichting doet belanden maar dit geld niet voor haar. Er liggen zo te zien twee nazaten in die kar. Te oordelen naar het speelgoed dat beurtelings links en dan weer rechts afgewisseld door een roze en een blauw mouwtje uit de kar wordt gegooid. Iets dat de jonge moeder dan weer geduldig opraapt en terug in de kar smijt.

De vloermatjes leg ik weer op hun plaats, rol het verlengsnoer op en sluit de portieren af. Een andere buurvrouw heeft waarschijnlijk het licht gezien door mijn zuigactiviteiten want zij begint ook haar koets te stofzuigen. Als ik voorbij loop hoor ik haar mopperen dat de slang verstopt zit en hierbij kijkt ze mij aan. Had jij daar geen last van vraagt ze? Nee zeg ik, maar ik zie wel dat jij een klein zuigmondje heb. Zonder af te wachten tot zij uit haar auto stapt storm ik de lift in want als gefrustreerde buurvrouwen eenmaal gaan gooien …….

©Prlwytskovsky.

Duiven en een oud gebakkie

Tags

Brutaal., Buurvrouw, Duiven, Kippen, Overlast, Vlooien

Vandaag werd er aan de deur gebeld; op zich een opmerkelijk gebeuren. Niet dat het bellen vreemd is maar eerder het personage dat op mijn bel staat te hengsten. Een vrouw van een jaar of ‘erg oud’ staat voor mijn huisdeur en belt nog een keer aan. Ik sla het gebeuren vanuit mijn keukenraam gade maar ik ken dat hele mens niet. Met een chagrijnige muil staat ze naar mijn huisdeur te kijken en ik laat haar nog even in de waan dat ik er niet ben; altijd leuk om te zien wat voor bekken mensen dan trekken.
Dan valt haar iets in: zij tilt de brievenbusklep op en kijkt brutaal mijn gang in om te zien of er daadwerkelijk niemand thuis is. Mijn eigen schuld, had ik maar direct de deur moeten openen in plaats van na te denken wie dat wel kon zijn, en vooral wat zij van mij zou moeten. Er staat geen gevulde kinderwagen naast haar dus die angst gooi ik meteen al opgelucht overboord.

Na drie keer bellen open ik de deur en excuseer mij bij haar omdat ik immers op het balkon zat met een lekker koud biertje en daardoor de bel niet hoorde. Wel hoorde ik het geluid van de brievenbusklep zei ik haar, waardoor ik alert opstond en zie hier, daar ben ik. Als een gemene gepensioneerde oude schooljuf, met een bos hout voor haar deur waar je ‘U’ tegen zegt, keek zij mij nijdig aan en stak van wal.
“Heeft u ook zo veel last van duiven op het balkon?” Vroeg zij.
“Duiven?”
“Ja duiven, ik word er gek van en dan die lucht, die stank, om beroerd van te worden. Heeft u dat niet?”
“Uuhhh … naar ik aanneem bent u een buurvrouw van mij?” Vroeg ik.
“Ja, ik woon hiernaast-boven en heb vreselijk last van die duiven die daar naast u op dat balkon nestelen.”
“Nou ik niet hoor: ik heb vlooien, heeft u daar iets aan?”
“Buurman, ik kom met een serieus probleem bij u en ik wil graag dat u mij voor vol aanziet.”
“Oh maar buurvrouw, ik zie iedereen altijd voor vol aan hoor. Denk daar niet te min over.”
“Ik heb de huisbaas gebeld en die wil er niets aan doen.” Ratelde ze door. “Als ik nu meer huurders vind die er ook last van hebben, dan kan er misschien iets aan gedaan worden.”
“En wat zou u eraan gedaan willen hebben, buurvrouw?”
“Dat weet ik niet, dat moet de huisbaas maar oplossen.”
“Nee buurvrouw, dat is mij te simpel. Eigenlijk wilt u dus van uw probleem mijn probleem maken. Is het niet zo?
“Buurman, dit is toch te gek voor woorden dat er ongedierte over onze balkons loopt, afkomstig van deze duiven? En dat deze duiven zelfs de woonkamer inlopen, zo brutaal. Dat is toch een probleem voor al de huurders?”
“Ja buurvrouw, u lult er lekker overheen maar daar hoef je geen duif voor te zijn om brutaal te zijn bedoel ik. Mensen kunnen er ook een houtje van hoor. Die tillen bijvoorbeeld door de brievenbusklep op en loeren of er echt niemand thuis is. Maar buurvrouw even iets anders: heeft u kippen?”
“Kippen?”
“Ja, van die dingen op twee pootjes die kakelen en elke ochtend een ei leggen. Sinds ik kippen heb blijven de duiven van mijn balkon weg, kan ik u vertellen. Misschien een idee voor u?”
“Man, ik woon op de 10e etage; daar ga je toch geen kippen houden?” En wat keek dat wijf mij gemeen aan zeg, Godsamme: als blikken kunnen doden?
“Mag ik uw naam noemen als ik de verhuurder bel, nam ze de draad weer op.”
“U doet maar.”
“En uw naam is ….?”
“Prlwytskovsky.”
“Wat? Hoe?”
“Ja, dat is mijn naam.” Zei ik.
“Ach man, loop naar de pomp, met jou kan ik niets.” Brommend marcheerde zij weg.

Nadat ik de voordeur had gesloten zag ik haar door mijn keukenraam weer terug komen lopen. Zij keek op mijn naambordje en schreef iets op. Met bruusk geweld opende ik de deur en geschrokken week zij terug.
“Was er nog iets buurvrouw?”
“Nee uuhhh, ik wilde alleen je naam en je huisnummer noteren.” Snel dribbelde ze weg.

Tering duiven. Sturen mij nu al een vrijgezelle gepensioneerde kraamverzorgster van een jaar 80 op mijn dak. Jammer dat ze geen Hogeboezem heet.

©Prlwytskovsky.

Griep en wat dies meer zijt

De snot druipt op me toetsenbord waardoor de toetsen plakkerig en weerbarstig worden, en vervolgens elke dienst weigeren. Op het beeldscherm zitten druipsporen waardoor het zicht beperkt wordt. Ik heb zogezegd een licht griepje. Een bezoek aan de plaatselijke apotheek bood mij ook niet het beoogde soelaas want daar tipte men mij om te gaan stomen, dat zou de kanalen wel openmaken. Veel aspirines en vooral erg vroeg naar bed is het devies.

Totaal ontheemd breng ik de dag door.

Terug nog even naar die apotheek om kond te doen van mijn bevindingen bij onze pillendraaier. Als je ziet wat er achter de balie rondloopt aan vrouw dan zou een beetje man nog zieker worden dan hij al is. Met mijn terminologie druk ik dat uit als een stel ouwe vrijsters die beslist alle moeite doen om bij mannen totaal niet in de smaak te vallen en dat lukt hun heel erg goed. Apothekerinnetjes, een aparte soort is dat. Zij doen mij denken aan Twiki het robotje van Buck Rogers dat hem met dat houterige waggelgangetje achter zijn reet aan liep.

Het begint al als je na een paar hoestbuien en 20 minuten wachten aan de beurt bent en naar de balie loopt. Ik flikker m’n nummertje neer en zeg wat ik nodig denk te hebben tegen een waarschijnlijk niet bestaand persoon want er reageert er niet één. Na geruime tijd waggelt er dan toch eentje weg, mij in het ongewisse achterlatend bij de lege balie. Degene die mij helpt wil ik met een korte omschrijving een beetje zichtbaar maken om de lezers een indruk te geven wat hier zoal rond waggelt. Haar coiffure zit volgens het aloude beproefde recept van model bloempot waarbij het lijkt of elk uitstekend haardeeltje ruw en met een botte schaar is verwijderd, het resterende haar hangt los zonder enige vorm van wat voor model dan ook. Charmant lopen hebben ze helemaal nooit van gehoord want een Afrikaanse vrouw met een bos hout op haar hoofd beweegt zich waarachtig nog charmanter voort.

Doorgaans denk ik iets genuanceerder over vrouwen maar ik ben ziek en reageer daardoor wat impulsief. Net als ik in gedachten mijn gal spuw komt Twiki er weer aan, en zij legt de medicijnen op de balie. Terwijl ze iets tegen de monitor zegt, drukt ze met haar andere hand op de nummertjesknop voor de  volgende, hierbij mij de indruk gevend dat ik klaar ben en op kan donderen. Dat deed ik dus, snel gris ik mijn zakje van de balie en loop de tent uit zonder iets te zeggen. Want niks zeggen schijnt hier zo te horen.
Met mijn vervoermiddel scheur ik de hoek om en zie een buurvrouw bij de bushalte staan. Vlak voor haar stop ik en vraag of ze mee wil rijden. Nou maar wat graag. Zegt ze. Eenmaal op weg vraagt ze of ik verkouden ben. Hoe zij daar nou weer bij komt.
Mwah beetje snotterig, kwijlde ik.
Dan moet je even naar de apotheek gaan want daar hebben ze ……, ik geef volgas en stop even later bruusk voor de deur.
Rij jij altijd zo imbecielerig? Vraagt ze.
Nee buuf, ben alleen allergisch voor het woord apotheek.

Ik parkeer mijn auto en voel een nies opkomen. Me poot schiet daardoor van de koppeling waarbij ik met me kop tegen het stuur bonk. Gevolgd door schuttingtaal.
Jammer dat ik geen griepprik heb gehaald anders kon ik die de schuld geven van mijn malade.

©Prlwytskovsky.

Piggelmee

Tags

Buren, Humor, Ouderen, Plagerij, Traag

Het was buiten waterkoud toen ik ’s avonds uit mijn vervoermiddel stapte en naar de ingang van de flat liep. Ik plukte de brievenbus leeg en wilde snel naar binnen maar dat zat me niet mee. Er stond een klein formaat echtpaar aan de deur te morrelen. Zeg maar formaat Piggelmee, en ze kregen de sleutel niet in het slot.
“Zal ik het even proberen?” Vroeg ik, meer uit eigen belang.
“Nee dank u, het lukt ons wel hoor.” Zei het echtpaar, en inmiddels stonden er al vijf personen te wachten die met de lift mee wilden.

Eindelijk ging de liftdeur open en het echtpaartje keek tergend langzaam op de nummerplaat naar welke etage zij moesten en versperde zodoende nogmaals de doorgang naar de lift. Zo te zien waren het nieuwe bewoners of ouders die een kat kwamen voeren. Of het uitgerekend op dit moment zo moest zijn weet ik niet maar wij hoorden in de andere liftschacht een grote doffe klap. Ik ben nooit te beroerd voor een guitige opmerking dus zei ik: “Goh, die andere lift is zeker neergestort?”
Het vrouwtje zag ik nu heel dicht tegen dat mannetje aan kruipen en ze keek mij daarbij heel angstig aan.

“Ik weet nog een paar jaar terug,” Memoreerde ik tegen een bekende buurman, “dat iemand op de dertiende drukte terwijl er maar twaalf etages zijn, en oehhhw: de lift schoot boven het dak uit.”
Nu nam Piggelmee het voor zijn vrouwtje op en vroeg of ik hiermee op wilde houden want ze vonden het echt niet leuk.
“Nou” zei ik: “zelf vind ik het wel humor hebben.” En juist op dat moment stopte de lift op de negende etage; daar waar ik eruit moet.
“U moet toch op de zesde zijn?” Informeerde ik de man nog. De liftdeur gleed dicht en door de kier zag ik de lift nog hoger gaan.

Gniffelend liep ik over de galerij, dit was mijn eerste kwajongensstreek deze week.

©Prlwytskovsky.

Een dooie boel

Tags

De Dood, doder, Dood, doodst, Ontvallen

Mijn buurvrouw en ik kwamen zomaar ineens te spreken over de dood. Dood, in die zin dat mensen je ontvallen op een moment dat je het niet verwacht en dat is nou zo sprekend over de dood himself. Alsof ‘ie het expres doet, om te pesten.
Soms zie ik de dood als een figuur, gehuld in een zwarte pij en zwaaiend met zijn sikkel. Wie hij moet hebben is er niet van af te lezen. Maar is het eigenlijk wel een dooie hij? Of een dooie zij? Ik wil het eigenlijk niet weten.

Buurvrouw vind net als ik dat de dood soms wel ineens heel erg dichtbij komt. Ik was dat met haar eens. Klappende schuivende toegangsdeuren achter ons ten spijt want wij stonden in het zicht van de sensors die de deuren aansturen. Alles beter dan de dood, die zoiets aanstuurt.
Waarom gaan mensen soms ineens, of plotseling dood? Vraag ik mij hardop af. Buuf weet het ook niet. Door een ongeluk of wat dan ook, dat kan ik me nog voorstellen. Maar zomaar ineens, dat het licht uitgaat? Wie heeft daar de hand in?

Was ik laatst op een begraafplaats en zag daar een parkeerplek voor langparkeerders maar verder was het er een dooie boel.
Waarom denk ik nu na over de dood. De Dood als een verschijningsvorm in een mensengedaante, of als een geest?
Kun je het nog volgen? Ja? Of moet ik dat anders zien? Dat jouw en mijn dood beschreven staan in een groot hemelboek? Zou zomaar kunnen toch?
Buuf en ik vragen ons hardop af wanneer wij dan aan de beurt zijn. Buufje zelf is al in de tachtig dus ik kom nog maar net kijken, vergeleken bij haar leeftijd.

Veronderstel begin ik, veronderstel dat je de dood zou kunnen vangen en opsluiten? Dan zou er niemand meer doodgaan. Is dat even wat? Maar al die ernstig zieke mensen dan, die door hun ziekte dood willen en het dan niet kunnen; c.q. niet worden weggehaald door vriend ‘De Dood’. Wat laadt je daarmee allemaal niet op je nek?
Buuf keek mij aan en begreep mijn standpunt.
“Het is vandaag kouder dan gisteren.” Veranderde zij van onderwerp.
“Ja” zei ik: “het is ’s avonds kouder dan buiten.”
Lachend zwaaiend liep zij het hoekje om. Alles beter dan dat zij het hoekje om ging.

Dood is dood! Zo evalueer ik ons gesprek. Een andere keuze is er niet. Daarom bestaan er in die zin zelfs geen woorden als doder of doodst in de Nederlandse taal. Wij moeten het er maar mee doen.

©Prlwytskovsky.

Kerstmuts

Tags

Kerstman, Kerstmuts, Kerstvrouw, Winkelcentrum

Zaterdag liep ik door ons winkelcentrum, zeulend met mijn vroegtijdige kerst inkopen. Hoofdzakelijk koelkast voorraad voor de inwendige mens; vloeibaar (alcoholica) en vast door elkaar. Ik zal wel moeten want het is straks niet alleen kerst maar bovendien ben ik dan jarig. Dit doe ik allemaal voor al m’n gasten die mij dan komen bezoeken, ik ben sociaal bezig.
Komen er dan zoveel? Vraagt u zich misschien af. Nou, als het mee zit komen er twee en heb ik pech dan komen er vier; volle bak dan. Maar er is genoeg te knabbelen en te sabbelen, vandaar mijn volle tassen.

Waar het nu om gaat is dat ik mijn buurvrouw uitgerekend hier tegen haar vege lijf loop. Ze is voor mij onherkenbaar en het is haar geluk dat zij mij aanriep anders had ik haar zo voorbij gelopen: zij is namelijk verkleed als kerstman! Niet als een echte hoor met die witte baard en zo, maar alleen met een rode soort gelijkende kerstmannen-mantel en een dienovereenkomstige rode puntmuts. Eigenlijk meer een kerstmuts dan een kerstman dus. Vroeger sliep ik ook met een muts maar dat bleek een grote jongens droom en vooral lang verleden tijd; daar gaat het nu niet over. Waarom loop ik hier over de buurvrouw, als verschijnsel, na te denken vraag ik mijzelf af.
Wat is hier merkwaardig aan? Een vrouw verkleed als kerstman maar wel duidelijk als vrouw waarneembaar en vooral van dichtbij als buurvrouw heel nadrukkelijk aanwezig. Veronderstel dat een man verkleed als vrouw maar duidelijk waarneembaar als man, daar zou rondlopen? Die wordt dan toch meteen opgepakt? Waarom is dat van een vrouw normaal te noemen en in hoeverre is dat normaal? Is dat haar oediepus gevoel, haar hunkering naar haar verloren man, of dat ze maar geen nieuwe echtgenoot kan vinden; of het mannelijke in haar? Wie het weet mag het zeggen.

Hoe het ook heet: ik blijf het raar vinden. Zoals zij er normaal altijd bij loopt prijs ik haar regelrecht de hemel in en zie hierbij direct haar ogen oplichten; ze veert helemaal op.
Ik laat het hier maar bij want je weet het maar nooit met eenzame buurvrouwen die, verkleed als kerstman, door winkelcentra’s lopen.

©Prlwytskovsky.

Brieven schrijven

Tags

Brieven schrijven, Frankeren, Sociaal gedrag

Vanmorgen even een brief gaan posten. Mijn buurvrouw ziet dat en merkt op:
“Zo zeg, dat is lang geleden dat ik een brief kreeg.”
“Daarom schrijf ik een brief aan mezelf.” Lach ik haar toe.
“Oh wat leuk.” Lacht ze. “En wat schrijf je daar dan in?”
“Geen idee.” Zeg ik: “Ik heb hem nog niet ontvangen.”

Tweede dag:

Er ligt een brief in de bus van de postbesteller: mijn brief!
Naar het schijnt is de brief niet gefrankeerd. Ik kan kiezen ofwel betalen of de brief weigeren. Ik kies voor het laatste en schrijf er ten overvloede bij: retour afzender.
Klein detail: nu weet ik nog niet wat er in die brief staat.

Derde dag:

Vandaag ligt dan eindelijk de brief in de bus. Weliswaar met een heleboel stempels en parafen, maar ik heb hem dan eindelijk. Fluks ren ik naar boven en open de envelop. Ik vouw het papier open en lees: “Wie dit leest is gek.” Meer staat er niet.
Bij een eventuele volgende brief aan mezelf misschien toch iets gedetailleerder aangeven wat ik bedoel.

©Prlwytskovsky.