Vandaag werd er aan de deur gebeld; op zich een opmerkelijk gebeuren. Niet dat het bellen vreemd is maar eerder het personage dat op mijn bel staat te hengsten. Een vrouw van een jaar of ‘erg oud’ staat voor mijn huisdeur en belt nog een keer aan. Ik sla het gebeuren vanuit mijn keukenraam gade maar ik ken dat hele mens niet. Met een chagrijnige muil staat ze naar mijn huisdeur te kijken en ik laat haar nog even in de waan dat ik er niet ben; altijd leuk om te zien wat voor bekken mensen dan trekken.
Dan valt haar iets in: zij tilt de brievenbusklep op en kijkt brutaal mijn gang in om te zien of er daadwerkelijk niemand thuis is. Mijn eigen schuld, had ik maar direct de deur moeten openen in plaats van na te denken wie dat wel kon zijn, en vooral wat zij van mij zou moeten. Er staat geen gevulde kinderwagen naast haar dus die angst gooi ik meteen al opgelucht overboord.
Na drie keer bellen open ik de deur en excuseer mij bij haar omdat ik immers op het balkon zat met een lekker koud biertje en daardoor de bel niet hoorde. Wel hoorde ik het geluid van de brievenbusklep zei ik haar, waardoor ik alert opstond en zie hier, daar ben ik. Als een gemene gepensioneerde oude schooljuf, met een bos hout voor haar deur waar je ‘U’ tegen zegt, keek zij mij nijdig aan en stak van wal.
“Heeft u ook zo veel last van duiven op het balkon?” Vroeg zij.
“Duiven?”
“Ja duiven, ik word er gek van en dan die lucht, die stank, om beroerd van te worden. Heeft u dat niet?”
“Uuhhh … naar ik aanneem bent u een buurvrouw van mij?” Vroeg ik.
“Ja, ik woon hiernaast-boven en heb vreselijk last van die duiven die daar naast u op dat balkon nestelen.”
“Nou ik niet hoor: ik heb vlooien, heeft u daar iets aan?”
“Buurman, ik kom met een serieus probleem bij u en ik wil graag dat u mij voor vol aanziet.”
“Oh maar buurvrouw, ik zie iedereen altijd voor vol aan hoor. Denk daar niet te min over.”
“Ik heb de huisbaas gebeld en die wil er niets aan doen.” Ratelde ze door. “Als ik nu meer huurders vind die er ook last van hebben, dan kan er misschien iets aan gedaan worden.”
“En wat zou u eraan gedaan willen hebben, buurvrouw?”
“Dat weet ik niet, dat moet de huisbaas maar oplossen.”
“Nee buurvrouw, dat is mij te simpel. Eigenlijk wilt u dus van uw probleem mijn probleem maken. Is het niet zo?
“Buurman, dit is toch te gek voor woorden dat er ongedierte over onze balkons loopt, afkomstig van deze duiven? En dat deze duiven zelfs de woonkamer inlopen, zo brutaal. Dat is toch een probleem voor al de huurders?”
“Ja buurvrouw, u lult er lekker overheen maar daar hoef je geen duif voor te zijn om brutaal te zijn bedoel ik. Mensen kunnen er ook een houtje van hoor. Die tillen bijvoorbeeld door de brievenbusklep op en loeren of er echt niemand thuis is. Maar buurvrouw even iets anders: heeft u kippen?”
“Kippen?”
“Ja, van die dingen op twee pootjes die kakelen en elke ochtend een ei leggen. Sinds ik kippen heb blijven de duiven van mijn balkon weg, kan ik u vertellen. Misschien een idee voor u?”
“Man, ik woon op de 10e etage; daar ga je toch geen kippen houden?” En wat keek dat wijf mij gemeen aan zeg, Godsamme: als blikken kunnen doden?
“Mag ik uw naam noemen als ik de verhuurder bel, nam ze de draad weer op.”
“U doet maar.”
“En uw naam is ….?”
“Prlwytskovsky.”
“Wat? Hoe?”
“Ja, dat is mijn naam.” Zei ik.
“Ach man, loop naar de pomp, met jou kan ik niets.” Brommend marcheerde zij weg.
Nadat ik de voordeur had gesloten zag ik haar door mijn keukenraam weer terug komen lopen. Zij keek op mijn naambordje en schreef iets op. Met bruusk geweld opende ik de deur en geschrokken week zij terug.
“Was er nog iets buurvrouw?”
“Nee uuhhh, ik wilde alleen je naam en je huisnummer noteren.” Snel dribbelde ze weg.
Tering duiven. Sturen mij nu al een vrijgezelle gepensioneerde kraamverzorgster van een jaar 80 op mijn dak. Jammer dat ze geen Hogeboezem heet.
©Prlwytskovsky.
