Piggelmee

Tags

Buren, Humor, Ouderen, Plagerij, Traag

Het was buiten waterkoud toen ik ’s avonds uit mijn vervoermiddel stapte en naar de ingang van de flat liep. Ik plukte de brievenbus leeg en wilde snel naar binnen maar dat zat me niet mee. Er stond een klein formaat echtpaar aan de deur te morrelen. Zeg maar formaat Piggelmee, en ze kregen de sleutel niet in het slot.
“Zal ik het even proberen?” Vroeg ik, meer uit eigen belang.
“Nee dank u, het lukt ons wel hoor.” Zei het echtpaar, en inmiddels stonden er al vijf personen te wachten die met de lift mee wilden.

Eindelijk ging de liftdeur open en het echtpaartje keek tergend langzaam op de nummerplaat naar welke etage zij moesten en versperde zodoende nogmaals de doorgang naar de lift. Zo te zien waren het nieuwe bewoners of ouders die een kat kwamen voeren. Of het uitgerekend op dit moment zo moest zijn weet ik niet maar wij hoorden in de andere liftschacht een grote doffe klap. Ik ben nooit te beroerd voor een guitige opmerking dus zei ik: “Goh, die andere lift is zeker neergestort?”
Het vrouwtje zag ik nu heel dicht tegen dat mannetje aan kruipen en ze keek mij daarbij heel angstig aan.

“Ik weet nog een paar jaar terug,” Memoreerde ik tegen een bekende buurman, “dat iemand op de dertiende drukte terwijl er maar twaalf etages zijn, en oehhhw: de lift schoot boven het dak uit.”
Nu nam Piggelmee het voor zijn vrouwtje op en vroeg of ik hiermee op wilde houden want ze vonden het echt niet leuk.
“Nou” zei ik: “zelf vind ik het wel humor hebben.” En juist op dat moment stopte de lift op de negende etage; daar waar ik eruit moet.
“U moet toch op de zesde zijn?” Informeerde ik de man nog. De liftdeur gleed dicht en door de kier zag ik de lift nog hoger gaan.

Gniffelend liep ik over de galerij, dit was mijn eerste kwajongensstreek deze week.

©Prlwytskovsky.

Advertenties

Een dooie boel

Tags

De Dood, doder, Dood, doodst, Ontvallen

Mijn buurvrouw en ik kwamen zomaar ineens te spreken over de dood. Dood, in die zin dat mensen je ontvallen op een moment dat je het niet verwacht en dat is nou zo sprekend over de dood himself. Alsof ‘ie het expres doet, om te pesten.
Soms zie ik de dood als een figuur, gehuld in een zwarte pij en zwaaiend met zijn sikkel. Wie hij moet hebben is er niet van af te lezen. Maar is het eigenlijk wel een dooie hij? Of een dooie zij? Ik wil het eigenlijk niet weten.

Buurvrouw vind net als ik dat de dood soms wel ineens heel erg dichtbij komt. Ik was dat met haar eens. Klappende schuivende toegangsdeuren achter ons ten spijt want wij stonden in het zicht van de sensors die de deuren aansturen. Alles beter dan de dood, die zoiets aanstuurt.
Waarom gaan mensen soms ineens, of plotseling dood? Vraag ik mij hardop af. Buuf weet het ook niet. Door een ongeluk of wat dan ook, dat kan ik me nog voorstellen. Maar zomaar ineens, dat het licht uitgaat? Wie heeft daar de hand in?

Was ik laatst op een begraafplaats en zag daar een parkeerplek voor langparkeerders maar verder was het er een dooie boel.
Waarom denk ik nu na over de dood. De Dood als een verschijningsvorm in een mensengedaante, of als een geest?
Kun je het nog volgen? Ja? Of moet ik dat anders zien? Dat jouw en mijn dood beschreven staan in een groot hemelboek? Zou zomaar kunnen toch?
Buuf en ik vragen ons hardop af wanneer wij dan aan de beurt zijn. Buufje zelf is al in de tachtig dus ik kom nog maar net kijken, vergeleken bij haar leeftijd.

Veronderstel begin ik, veronderstel dat je de dood zou kunnen vangen en opsluiten? Dan zou er niemand meer doodgaan. Is dat even wat? Maar al die ernstig zieke mensen dan, die door hun ziekte dood willen en het dan niet kunnen; c.q. niet worden weggehaald door vriend ‘De Dood’. Wat laadt je daarmee allemaal niet op je nek?
Buuf keek mij aan en begreep mijn standpunt.
“Het is vandaag kouder dan gisteren.” Veranderde zij van onderwerp.
“Ja” zei ik: “het is ’s avonds kouder dan buiten.”
Lachend zwaaiend liep zij het hoekje om. Alles beter dan dat zij het hoekje om ging.

Dood is dood! Zo evalueer ik ons gesprek. Een andere keuze is er niet. Daarom bestaan er in die zin zelfs geen woorden als doder of doodst in de Nederlandse taal. Wij moeten het er maar mee doen.

©Prlwytskovsky.

Kerstmuts

Tags

Kerstman, Kerstmuts, Kerstvrouw, Winkelcentrum

Zaterdag liep ik door ons winkelcentrum, zeulend met mijn vroegtijdige kerst inkopen. Hoofdzakelijk koelkast voorraad voor de inwendige mens; vloeibaar (alcoholica) en vast door elkaar. Ik zal wel moeten want het is straks niet alleen kerst maar bovendien ben ik dan jarig. Dit doe ik allemaal voor al m’n gasten die mij dan komen bezoeken, ik ben sociaal bezig.
Komen er dan zoveel? Vraagt u zich misschien af. Nou, als het mee zit komen er twee en heb ik pech dan komen er vier; volle bak dan. Maar er is genoeg te knabbelen en te sabbelen, vandaar mijn volle tassen.

Waar het nu om gaat is dat ik mijn buurvrouw uitgerekend hier tegen haar vege lijf loop. Ze is voor mij onherkenbaar en het is haar geluk dat zij mij aanriep anders had ik haar zo voorbij gelopen: zij is namelijk verkleed als kerstman! Niet als een echte hoor met die witte baard en zo, maar alleen met een rode soort gelijkende kerstmannen-mantel en een dienovereenkomstige rode puntmuts. Eigenlijk meer een kerstmuts dan een kerstman dus. Vroeger sliep ik ook met een muts maar dat bleek een grote jongens droom en vooral lang verleden tijd; daar gaat het nu niet over. Waarom loop ik hier over de buurvrouw, als verschijnsel, na te denken vraag ik mijzelf af.
Wat is hier merkwaardig aan? Een vrouw verkleed als kerstman maar wel duidelijk als vrouw waarneembaar en vooral van dichtbij als buurvrouw heel nadrukkelijk aanwezig. Veronderstel dat een man verkleed als vrouw maar duidelijk waarneembaar als man, daar zou rondlopen? Die wordt dan toch meteen opgepakt? Waarom is dat van een vrouw normaal te noemen en in hoeverre is dat normaal? Is dat haar oediepus gevoel, haar hunkering naar haar verloren man, of dat ze maar geen nieuwe echtgenoot kan vinden; of het mannelijke in haar? Wie het weet mag het zeggen.

Hoe het ook heet: ik blijf het raar vinden. Zoals zij er normaal altijd bij loopt prijs ik haar regelrecht de hemel in en zie hierbij direct haar ogen oplichten; ze veert helemaal op.
Ik laat het hier maar bij want je weet het maar nooit met eenzame buurvrouwen die, verkleed als kerstman, door winkelcentra’s lopen.

©Prlwytskovsky.

Brieven schrijven

Tags

Brieven schrijven, Frankeren, Sociaal gedrag

Vanmorgen even een brief gaan posten. Mijn buurvrouw ziet dat en merkt op:
“Zo zeg, dat is lang geleden dat ik een brief kreeg.”
“Daarom schrijf ik een brief aan mezelf.” Lach ik haar toe.
“Oh wat leuk.” Lacht ze. “En wat schrijf je daar dan in?”
“Geen idee.” Zeg ik: “Ik heb hem nog niet ontvangen.”

Tweede dag:

Er ligt een brief in de bus van de postbesteller: mijn brief!
Naar het schijnt is de brief niet gefrankeerd. Ik kan kiezen ofwel betalen of de brief weigeren. Ik kies voor het laatste en schrijf er ten overvloede bij: retour afzender.
Klein detail: nu weet ik nog niet wat er in die brief staat.

Derde dag:

Vandaag ligt dan eindelijk de brief in de bus. Weliswaar met een heleboel stempels en parafen, maar ik heb hem dan eindelijk. Fluks ren ik naar boven en open de envelop. Ik vouw het papier open en lees: “Wie dit leest is gek.” Meer staat er niet.
Bij een eventuele volgende brief aan mezelf misschien toch iets gedetailleerder aangeven wat ik bedoel.

©Prlwytskovsky.

Dag onbekende vrouw

Tags

Buren, Buurvrouw, Kraakwagen, Onbekend, Overlijden

Soms leun ik op de rand van mijn balkon en kijk uit over het park, en naar de flat aan de overkant. Er zitten mensen te zonnen en bij een ander is alles potdicht. Een enkeling kletst met een buur en wijst in een bepaalde richting waarna zij getweeën, met een hand boven hun ogen, in het niets turen.
Dag na dag en avond na avond blijft alles dicht bij die ene buur. Het valt mij op dat er eigenlijk nooit iets open staat, geen raampje of een deur: niets.
Met het heerlijke weer zit ik tot in de avond buiten en mijn oog valt weer op dat ene huis. Niet dat ik zit te gluren hoor, maar het valt mij op dat bij iedereen de zonneschermen naar beneden zijn en er mensen buiten zitten, maar niet bij dat ene huis. Daar blijft alles hermetisch dicht.

Ik ben mijn balkon aan het boenen en ik zie een witte vrachtwagen beneden geparkeerd staan. Als ik opkijk zie ik de balkondeur van dat huis aan de overkant openstaan, en de jaloezieën zijn allemaal omhoog. Er lopen mensen in en uit, mensen die ik niet ken terwijl ze aan de overkant wonen.
Als ik de andere dag mijn vaste rondje ga lopen zie ik die witte vrachtwagen weer en ik loop erlangs. Mensen sjouwen een kast naar buiten en tillen hem in de laadruimte. Ik herken die mensen: zij liepen gisteren op dat balkon.
“Gaan jullie verhuizen?” Vraag ik.
Lachend kijkt een knul mij aan en zegt: “Je buurvrouw is gaan hemelen, wij halen alleen het huis leeg.”
Vrouw? Woonde daar dan een vrouw? Vraag ik mij af en loop terug, en vraag aan die knul of ze familie van die vrouw zijn.
“Nee.” Zegt die knul kortaf: “Heeft ze niet, leefde helemaal alleen.” En ze gaan verder met het laden van de vrachtauto.

Ik kijk langs de flat naar boven, langs alle etages. Niemand in die flat die ik eigenlijk ken, niet van naam en zelfs niet van gezicht, en dat terwijl ik er al vierentwintig jaar tegenover woon. En omgekeerd: wie van al deze bewoners in die flat zou weten wie ik ben?
Diezelfde avond zit ik buiten en kijk naar de overkant. Een lege woonkamer zie ik, zonder gordijnen en zonder jaloezie. Aan het raam ernaast hangt nog een gesloten jaloezie en in de zijkamer hangt een gordijnrail gedeeltelijk los geschroefd voor het raam. Een tafeltje ligt ondersteboven op balkon.
Wat zouden die meubels allemaal kunnen vertellen, hun verleden en hoe belangrijk waren ze voor die onbekende vrouw? En nu? Naar de kraakwagen of naar iemand die er nog wel iets in ziet?

Ik kijk de andere kant op en zie mijn buurvrouw met een lachend gezicht naar mij kijken.
“Ik sta zeker al vijf minuten naar je te kijken.” Zegt ze. “Was je in dromenland?”
“Ja buuv, als je eens wist: ik was heel even in het hiernamaals.”

In gedachten kijk ik omhoog en zeg: “Dag onbekende vrouw, het ga u goed.”

©Prlwytskovsky.

Buurvrouw

Tags

Buurvrouw, Kippen, Modelspoor, Open haard, Timmeren

Enige tijd geleden ben ik begonnen om een modelspoorbaan in elkaar te zetten. Daar heb ik soms hout voor nodig. Sommige stukken hout zijn vaak net iets tekort, aan één kant maar gelukkig. Dat zijn van die kleinigheidjes die je als spoorwegman tegenkomt zoals ook het repareren van een koppeling met een traumatisch veertje dat ik in een ander verhaal al eens beschreef.

Laatst was ik weer naar de Gamma geweest en sjouwde met platen hout en latjes over de galerij toen buurvrouw haar hoofd om de hoek stak. Nieuwsgierig kwam ze naar me toe en vroeg wat ik ging maken, waarschijnlijk bij voorbaat al bang voor luid getimmer en gezaag naast haar. Ik vertelde haar dat ik een open haard ging maken in de woonkamer. Verbaasd keek ze mij aan: maar dat mag toch helemaal niet hier in de flat? En u hebt niet eens een schoorsteen. Piepte ze angstig. Nou buurvrouw kijk eens hier, ik maak met een glassnijder een gat in het klapraam en daar leg ik het rookkanaal doorheen zodat alle rook naar buiten gaat. Het wordt dan heel gezellig bij mij en dan wilt u zeker graag een kopje koffie komen drinken als de haard brandt?
Haar deur knalde dicht en ik bracht mijn hout naar binnen.

Het zal twee uur later zijn geweest dat de deurbel ging. Ik deed open en zag de huismeester staan met een grote smile op zijn gezicht. Mag ik even binnenkomen vroeg hij. In de gang vroeg ik of hij een biertje wilde.
Na een ferme slok bier zei hij: Peet, wat ben je toch een rotjong hé? Maar hij kon zijn lachen niet inhouden en we hebben het toen nog even over mijn modelspoor gehad en over zijn huis in de Achterhoek waar hij snel gaat wonen als hij met de vut gaat.

Vanmorgen liep ik met mijn wekelijkse boodschappen naar de lift toen ik buurvrouw tegen het vege lijf liep. Ze bleef staan en begon met mij te praten. Buurvrouw is een spraakwaterval met een woordkeuze waar de honden geen brood van lusten. Ze spreekt zonder spaties en vergeet tussen haar zinnen door adem te halen wat resulteert in heel raar praten. Dus ik fungeer als luisteraar en knik op tijd ja en nee want daar moet ik dan wel op letten. Ondertussen keek ze in mijn tas en zag de sla en andijvie voor één soort groente aan. Zo Peet, eet je dat allemaal op joh? Nee buurvrouw, ik maak hier twee maaltijden van en de rest voer ik aan mijn kippen.
Kippen? Zag ik haar denken en de liftdeur gleed dicht.

Nu ben ik benieuwd wanneer de huismeester weer een biertje komt drinken.

©Prlwytskovsky.

Witten

Tags

Buurvrouw, Commentaar., Klussen, Witten

De koffiepot staat te pruttelen en ondertussen beboter ik twee plakken kandijkoek. Geduldig murmel ik op mijn koek en wacht tot de koffie klaar is.
Wat in me voer weet ik niet maar al kauwend kijk ik naar mijn plafonnetje en zie in de hoek een gebakken aardappel hangen en boven mijn kooktoestel een afdruk van die bal gehakt die destijds niet in de pan wilde blijven liggen en daarbij het plafond raakte. Eigenlijk best wel eens tijd voor een kwastje witkalk, vind ik. Nu zit er nog een restje in die emmer witkalk, herinner ik mij. Dus tijger ik als een soort malle Pietje door mijn opgestapelde rotzooi en vind waarachtig die bak witkalk met nog één nieuwe roller. Niets staat mij dus nog in de weg.

Een lampje hier en een gordijntje daar haal ik weg en roer al fluitend door de witkalk. Eerst met een kwast de randen van het plafond goed insmeren en dan met de roller de grotere stukken bestrijken. In de hoek bij de gootsteen en het galerijraam moet je bijna achterstebuiten-binnensteboven-onderstevoren een spagaat maken om alle hoeken te kunnen bereiken. Net als ik met mijn smoel tegen het raam plak en de uiterste hoek bereik, komt buurvrouw voorbij.
“Haaaaa Peet, zo zo ben je aan het witten?” Buurvrouw onderscheidt zich door haar scherpe waarnemingsvermogen.
“Nee” zeg ik, “ik ben een kip aan het vangen voor het avondmaal.”
Haar gezicht betrekt en ze foetert: “als jij ooit eens normaal wordt dan wordt je van blijdschap weer gek!” En weg is ze.

Binnen de kortste keren is het karwei gedaan en omdat ik aardig in de stemming ben zet ik mijn trap in de gang bij de voordeur om ook het halletje gelijk even mee te witten. Als ik eenmaal op gang ben dan ben ik namelijk niet meer te stoppen.
Net als ik mij gepositioneerd heb en de roller heen en weer laat gaan, gaat de deurbel. Wel gloeiende-gloeiende …. Trappie weer af. Trappie het gangetje uit gepleurd, deur opengemaakt en …… daar staat buurvrouw te glimmen.
“Ik kom eens even kijken hoe het eruit gaat zien bij je.”
“ Jah.” Zeg ik chagrijnig, “en daar wacht je dan mee tot ik de deur gebarricadeerd heb?”
“Ohw Peet maar dat doe je snel en accuraat zie ik.” Lult ze er overheen. “Wil je dat bij mij ook komen doen?”
“NEE buufje.” Brul ik. “Dit vind ik al erg genoeg want als ik klaar ben is de week voorbij en ga ik eens aan andere dingen denken dan klussen. Ik kan geen kwast meer zien. Volgende keer als ik moet witten ga ik wel verhuizen naar een huis dat al is gewit.”

“Als jij nu even je halletje doet dan zet ik thee voor ons, goed?” Hier kan ik niet tegenop, tegen zoveel aardigheid en liet haar maar begaan. Samen drinken wij thee en keuvelen over koeien en kalveren. Dan begint ze met: “ga je eerst wassen Peet, je zit onder de kalk. En kijk je handen eens en op je sokken; dat loop je overal heen.”
“Buufje, het was even gezellig maar nu opgedonderd want ik moet nog meer doen.” Kakelend van de lach loopt ze naar buiten en zwaait nog even.

Ze kan best goed incasseren, dat moet ik haar nageven.

©Prlwytskovsky.

Kippen en de buurvrouw

Tags

Buurvrouw, Groenten, Kippen, Modelspoor, Open haard

Enige tijd geleden ben ik begonnen om een modelspoorbaan in elkaar te zetten. Daar heb ik soms hout voor nodig. Sommige stukken hout zijn vaak net iets tekort, aan één kant maar gelukkig. Dat zijn van die kleinigheidjes die je als spoorwegman tegenkomt. Zoals ook het repareren van een koppeling met een traumatisch veertje, dat ik in een ander spoorwegverhaal verhaal al eens heb beschreven.

Laatst was ik weer naar de Gamma geweest voor wat hout. Ik sjouwde met platen hout en latjes over de galerij toen buurvrouw haar hoofd om de hoek stak. Nieuwsgierig kwam ze naar mij toe en vroeg wat ik ging maken. Waarschijnlijk bij voorbaat al bang voor luid getimmer en gezaag naast haar. Ik vertelde haar dat ik een open haard ging maken in de woonkamer. Verbaasd keek ze mij aan en zei: “Maar dat mag toch helemaal niet hier in de flat? En u hebt niet eens een schoorsteen.” Piepte ze angstig.

Nou buurvrouw kijk eens hier, ik maak met een glassnijder een gat in het klapraam en daar leg ik het rookkanaal doorheen zodat alle rook naar buiten gaat. Het wordt dan heel gezellig bij mij en dan wilt u zeker graag een kopje koffie komen drinken als de haard brandt? Haar deur knalde dicht en ik bracht mijn hout naar binnen.

Het zal twee uur later zijn geweest dat de deurbel ging. Ik deed open en zag de huismeester staan met een big smile op zijn gezicht.
“Mag ik even binnenkomen?” Vroeg hij. In de gang vroeg ik of hij een biertje wilde en eenmaal aan het bier zei hij: “Peet, wat ben je soms toch een rotjong hè?” Maar hij kon zijn lachen niet inhouden en we hebben het toen nog even over mijn modelspoor gehad en over zijn huis in de achterhoek waar hij snel gaat wonen als hij met de vut gaat.

Vanmorgen liep ik met mijn wekelijkse boodschappen naar de lift toen ik buurvrouw tegen het vege lijf liep. Ze bleef staan en begon met mij te praten. Buurvrouw is een spraakwaterval met een woordkeuze waar de honden geen brood van lusten: ze spreekt zonder spaties en vergeet tussen haar zinnen adem te halen wat resulteert in heel raar praten. Ik fungeerde als luisteraar en knikte op tijd ja en nee want daar moet ik dan wel op letten. Ondertussen keek ze in mijn tas en zag de sla en andijvie voor één soort groente aan.
”Zo Peet, eet je dat allemaal op joh?”
“Nee buurvrouw, ik maak hier twee maaltijden van en de rest voer ik aan mijn kippen.”
Kippen?  Zie ik de buurvrouw denken, en de liftdeur glijdt dicht.

Nu ben ik benieuwd wanneer de huismeester weer een biertje komt drinken.

©Prlwytskovsky.

Je suis malade

Tags

Apotheek, aspirines, bed, griep, vrouwen, ziek

Je suis malade, ohw merde: je suis malade.
De snot druipt op me toetsenbord waardoor de toetsen plakkerig en weerbarstig worden, zij weigeren vervolgens elke dienst. Op het beeldscherm zitten druipsporen waardoor het zicht beperkt wordt. Ik heb zogezegd een licht griepje. Een bezoek aan de plaatselijke apotheek bood mij ook niet het beoogde soelaas want daar tipte men mij om te gaan stomen, dat zou de kanalen wel openmaken; veel aspirines en vooral erg vroeg naar bed was het advies.

Totaal ontheemd breng ik de dag door.

Ik wil nog even terug naar de apotheek om kond te doen van mijn bevindingen bij onze pillendraaier. Als je ziet wat er achter de balie rondloopt aan vrouw dan zou een beetje man nog zieker worden dan hij al is. Binnen mijn kundigheid van terminologie druk ik dat uit als een stel ouwe vrijsters die beslist alle moeite doen om bij mannen totaal niet in de smaak te vallen en dat lukt hun heel erg goed. Apothekerinnetjes, een aparte soort is dat. Zij doen mij denken aan Twiki het robotje van Buck Rogers dat hem met dat houterige waggelgangetje achter zijn reet aanliep.

Het begint al als je aan de beurt bent en naar de balie loopt. Ik flikker m’n nummertje neer en zeg wat ik nodig denk te hebben tegen een waarschijnlijk niet bestaand persoon want er reageert er niet één. Nadat geruime tijd waggelt er dan toch eentje weg, mij in het ongewisse achterlatend bij de lege balie. Degene die mij helpt wil ik met een korte omschrijving een beetje zichtbaar maken om de lezers een indruk te geven wat hier zoal rond waggelt. Haar coiffure zit volgens het aloude beproefde recept van model bloempot waarbij het lijkt of elk uitstekend haardeeltje ruw en met een botte schaar is verwijderd, het resterende haar hangt los zonder enige vorm van wat voor model dan ook. Charmant lopen hebben ze helemaal nooit van gehoord want een Afrikaanse vrouw met een bos hout op haar hoofd beweegt zich waarachtig nog charmanter.

Doorgaans denk ik iets genuanceerder over vrouwen maar ik ben ziek en reageer daardoor wat impulsief. Net als ik in gedachten mijn gal spuw komt Twiki er weer aan, en zij legt de medicijnen op de balie. Terwijl ze iets tegen de monitor zegt, drukt ze met haar andere hand op de nummertjesknop voor de  volgende, hierbij mij de indruk gevend dat ik klaar ben en kan gaan. Dat deed ik dus, snel gris ik mijn zakje van de balie en loop de tent uit zonder iets te zeggen want dat schijnt hier zo te horen.

Met mijn vervoermiddel scheur ik de hoek om en zie een buurvrouw bij de bushalte staan. Vlak voor haar stop ik en vraag of ze mee wil rijden. Nou maar wat graag. Zegt ze.
Eenmaal op weg vraagt ze of ik verkouden ben. Hoe zij daar nou weer bij komt.
Mwah beetje snotterig, kwijlde ik.
Dan moet je even naar de apotheek gaan want daar hebben ze ……, ik geef volgas en stop even later bruusk voor de deur.
Rij jij altijd zo imbecielerig, vraagt ze?
Nee buuf, ben alleen allergisch voor het woord apotheek.

Als zij naar binnen loopt kijk ik haar na en het moet gezegd: deze buurvrouw kan bewegen zeg …… godsamme, daar kunnen die apothekerinnetjes een paar puntjes aan zuigen.

©Prlwytskovsky.

Buurvrouw

Tags

Buurvrouw, Jacks, Kleding, Kledingzaak

Vanmorgen loop ik mijn buurvrouw tegen haar lijf, juist op het moment dat zij een kledingzaak uitkomt. Stralend komt zij op mij af en draait rondjes. Als zij stil staat kijkt zij vragend naar mij en zegt: “Valt je niets op”?

“Nee uuhh, ja dat het lekker weer is om nu in de stad te lopen. “

“Ah nee joh oen, kijk nu eens goed.” En nogmaals draaide ze een rondje om mij bij stilstand weer vragend aan te kijken.

“He, doe nou eens een keer aardig en zeg wat je van mijn nieuwe jack vind.”

“Nieuwe jack? Heb je dan een nieuw jack gekocht”?

“Oeehhhw man dat zie je toch, ik show het voor je. Nou”?

“Mwah, aardig ding jah.”

“Peet gadsie, zeg nou of dat jack me staat, ja of nee?”

“Nou ja om eerlijk te zijn: hij staat je leuk. Mooie kleur ook.”

“Ja he, vind je niet”?

“Ja, en het kleed ook mooi af.”

“Zie je nou Peet, het is allemaal niet zo moeilijk.”

“Ja buuf: alleen jammer dat ze je maat niet hadden.”

Zonder nog wat te zeggen loopt buurvrouw weg. Nu heb ik toch het bange vermoeden dat ik iets verkeerds heb gezegd. Maar wat?

©Prlwytskovsky.